Niet bang zijn
Vanaf 11 mei jongstleden mogen de kinderen uit mijn klas weer naar school. Om de dag de helft, dus ik heb helaas nog niet alle eenendertig snoetjes tegelijkertijd mogen zien. Maar dit is een begin: we kunnen weer (beperkt) samen zijn.
Je kunt na een periode van acht weken (!) thuisonderwijs én vakantie natuurlijk niet gewoon verdergaan waar je gebleven was. Dus niet meteen muisstil zelfstandig werken (waar je maanden met de groep naartoe had gewerkt) maar gesprekken voeren die passen bij het begin van een schooljaar. En kijken wat er bij de kinderen leeft. Nu is dat natuurlijk ook corona en alles wat daarmee te maken heeft. Zoals bij elk nieuwsfeit hebben kinderen informatie uit verschillende bronnen, waar zij hun eigen beeld en soms ook mening over dienen te vormen. Al vóór de coronacrisis praatten wij als leerkrachten ontzettend veel met kinderen over het nieuws, de media, het internet en aanverwanten. Leerlingen willen graag van alles weten, maar hebben een gids nodig die ze door de brij aan bronnen loodst. Iemand die ze vertrouwen. De leerkracht is vaak een van de aangewezen personen om het kaf van het koren te scheiden. Kinderen vertrouwen ons en onze bedoelingen. En dat is fijn, want ik ken geen enkele leerkracht die zijn/haar leerlingen bewust met foutieve informatie de grote boze buitenwereld instuurt.
Het lastige is vaak wel dat kinderen - en met hen ook vele volwassenen - op zoek lijken te zijn naar een zwart-wit verdeling van die wereld. Duidelijkheid over wat goed is en wat slecht. Wie de held is en wie de schurk. God en Satan. Iron Man en Thanos. Grote Smurf en Gargamel. Maar zo werkt het in het echte leven niet. Dat weet ik, dat weten vele mensen met mij, maar kinderen niet. Daarom is het in deze tijden meer dan eens mijn taak om ze álle kleuren te laten zien, zonder de ene kleur boven de andere te verkiezen. Boven de materie hangen en de situatie beschouwen zónder een kant te kiezen, is mijns inziens het enige wat je kunt doen als je er het fijne niet van weet.
En: niet bang zijn voor wat je (nog) niet snapt. In onzekere tijden is een virus dat je opa of oma zou kunnen vellen wel genoeg om je druk om te maken. Mijn eigen oma is er onlangs al aan overleden. Het is geen flauwekul. Maar gelukkig geven de kids aan niet bang te zijn zelf te overlijden aan COVID-19. Ze staan open voor de regenboog. En als het ze lukt om ook in deze tijd zelf nuances te kunnen herkennen of te leggen, dan zijn ze al een stuk verder dan de gemiddelde complotdenker.
Dit item is geschreven door Bas van schrijverscollectief Kaf.
