Wat is wijsheid?

'Wat is wijsheid?' Een veelgehoorde uitdrukking. Vaak bedoelen mensen: Waar doen we verstandig aan?
Dat zijn volgens mij twee verschillende zaken.

Mensen die hun verstand gebruiken, kom ik vaak genoeg tegen.
Met 'verstand' bedoelen mensen vaak wat ze gewend zijn of wat algemeen wordt aangenomen. Nieuwe inzichten en wegen worden vaak als bedreigend ervaren, terwijl ze ook bevrijdend kunnen zijn.

Het verstand tettert en kwaakt voortdurend, als we niet oppassen.
Het ego zoekt excuses om ongelukkig te zijn en anderen dwars te liggen. Het ego heeft een arsenaal aan tactieken om van alle activiteiten een opgave te maken. Zelfs uit bed komen en douchen.
Als ik mijn gedachten laat voor wat ze zijn en gewoon ik het hier en nu kan zijn, voel ik me weer verbonden en geïnspireerd en heb ik zin in de dag. Soms is het stil (in mezelf) als ik wakker wordt. Dan kan ik waarnemen, zonder ergens over te oordelen.

Laatst was de autoruit van een vriend van mij ingeslagen, die zijn auto op de parkeerplaats van mijn flat geparkeerd had. Het kostte veel tijd en geld om de ruit te laten vervangen. Die vriend was wel verzekerd, maar moest eigen risico betalen.

In de hal van de flat waren een paar opgeschoten gasten aan het kletsen en roken.
Ik was op weg voor een boodschap. Toen ik weer terugkwam, was de ruit van de benedendeur in de hal van de flat ook kapotgeslagen.
'Dat tuig moet hard aangepakt worden', zullen veel mensen denken. Ook ik vind dat ze moeten weten dat ze over een grens zijn gegaan. Hen aanspreken op hun verantwoordelijkheid. Hen zelf de financiële schade laten vergoeden. Een taakstraf (bijvoorbeeld de buurt schoonhouden).
Maar ik kijk ook dieper. Wat drijft iemand? Het staat mijns inziens symbool voor schoppen tegen de maatschappij. Een uiting van diepe wanhoop en opstandigheid.

Materiële vernieling is vaak duidelijk zichtbaar. De aanstichters worden gezien als asociaal. Uitschot. Begrijpelijk natuurlijk, maar ook modelburgers kunnen (vaak minder zichtbaar) veel schade aanrichten. Met een rapportje vol aannames en insinuaties kan iemand een medemens kapot schrijven, waardoor hij geen eerlijke kansen meer krijgt. Mogelijk zijn die jongens ook het slachtoffer van 'keurige' burgers? Zijn ze op school verkeerd beoordeeld, waardoor hun toekomst aan diggelen ligt?

Iemand die het leven als zinvol ervaart, zal niet snel de neiging hebben om spullen te vernielen.
Iemand die met liefde, respect en normen en waarden is grootgebracht, zal eerder een positieve en gezonde levenshouding ontwikkelen.
Zelf heb ik ook geen eerlijke kansen gehad op school. Zo waren er op het speciale onderwijs geen examenmogelijkheden. Ook nam men bij voorbaat aan dat ik niet geschikt zou zijn om met kinderen te werken.
Maar omdat ik zelf liefde heb gekend, kon ik toch een positieve draai aan mijn leven geven.

Zijn we niet als maatschappij debat aan het gebrek aan zin en betekenis? We jagen allerlei doelen na en vergeten om aandacht en tijd voor elkaar te hebben.
Verwaarlozing is een sluipmoordenaar. Kinderen die weinig liefde en aandacht krijgen, ervaren het leven vaak als zinloos. Als tiener hebben ze nergens meer zin in, behalve bijvoorbeeld rondrijden op een opgevoerde brommer, naar een schermpje staren of rondhangen.

Veel baby's en kinderen worden psychisch verwaarloosd, omdat men bang is het kind te verwennen met aandacht of omdat andere zaken belangrijker en urgenter lijken.
Ouders zitten verdiept in hun mobiele telefoon terwijl hun kind jammert en zijn armen reikt.
Sommige baby's drinken zelfs alleen. Ze liggen in hun wieg in plaats van dat ze vastgehouden worden. Ze houden zelf hun fles vast, terwijl hun moeder ergens anders mee bezig is. Of de moeder houdt achteloos de fles (en niet het kind) vast, terwijl ze ondertussen aan het kletsen is met anderen.
Kinderen gaan zich steeds extremer gedragen om toch proberen aandacht te krijgen.
Is zelfs iets wezenlijks als het kind liefdevol vasthouden teveel gevraagd?

Meer blauw op straat en meer cameratoezicht, zou een verstandige oplossing zijn om vandalisme te voorkomen.
Maar wat doet het aan de oorzaak? Dat we als maatschappij ontaard zijn. We missen diepgang en wijsheid. Iedereen heeft een mening, maar weinig mensen verdiepen zich echt in de zaak.

Als mensen zeggen dat ik me niet moet bemoeien met hoe ouders met hun kinderen omgaan (zelfs als er nauwelijks naar de kinderen wordt omgekeken), dan denk ik: wie moet het dan doen?
We hebben direct te maken met de gevolgen, dus we kunnen niet meer zomaar zeggen dat het hun eigen zaken zijn.

Liefde en oprechte aandacht zijn volgens mij de belangrijkste voorwaarden voor een gezond gezin en daarmee een gezonde samenleving. Dat mensen meer naar elkaar omkijken en ze zich verbonden voelen met anderen en met de omgeving.
Kinderen die een band hebben met anderen, willen ook rekening houden met hen. Ze zijn makkelijker aan te spreken op de consequenties van hun gedrag.
Als kinderen zich gezien en gehoord voelen, kunnen ze het rustig zeggen als hen in dwars zit, in plaats van dat ze gaan schreeuwen of met spullen gooien.

Ook uit eigen ervaring kan ik zeggen dat kinderen van zichzelf sociale wezens zijn.
Ik ken enkele gezinnen waar de ouders het ritme en de behoeften van hun kind volgen, zonder hun kind altijd zijn zin te geven.
Er heerst een liefdevolle en vredige sfeer. De kinderen stralen en hebben een open, levendige blik.
Als de kinderen toch eens gillen of huilen, duurt dat maar heel even. Daarna is het weer goed.
Ook is er gezond eten. De kinderen helpen uit zichzelf mee de tafel dekken en voelen zich nuttig.
Ze maken deel uit van het gezin en leveren ook hun bijdrage aan het geheel.
Later zullen ze waarschijnlijk een bijdrage aan de maatschappij willen leveren en iets willen betekenen voor anderen.

Dat gun ik iedereen, om zichzelf te zijn en in contact te zijn met hun levenskracht en wijsheid.