De seks is wel kut

“En? Hoe gaat het met de liefde?” Echt zo'n vraag waar iedere vrijgezel met de regelmaat van de klok mee wordt geconfronteerd. Maar meteen ook zo'n vraag waar je nooit een bevredigend antwoord op kunt geven. Ik bedoel: wanneer gaat het goed of juist fout met de liefde? Welk antwoord doet de vraagsteller volkomen bevredigd het gesprek verlaten? En waarom zijn het toch altijd vooral steeds vraagstelSTERS, die de vraag stellen?

De vraag stellen is meteen de veronderstelling opwerpen dat er een goed of fout antwoord mogelijk is. Maar dat is volkomen afhankelijk van degene die de vraag stelt en de intentie achter de vraag.

Als een vrouw zwaar voor gaas gaat voor mijn bijzonder aantrekkelijke verschijning – beslist niet hypothetisch – en vraagt hoe het met mijn liefde gaat, zal ze waarschijnlijk hopen dat het zwaar kut gaat. Terwijl ik in theorie toch zou kunnen bedoelen dat ik in een relatie zit, maar dat we even 'in een lastige periode' zitten. Ook dat zou voor haar goed nieuws kunnen zijn, maar dan alleen als ik in deze 'lastige periode' de oplossing zoek in een wip met de eerste de beste beschikbare dame. Alleen is zelfs dat enkel goed nieuws, als de betreffende dame ook een snelle wip voor ogen heeft.

Als dit vrouwmens een serieuze relatie zoekt, zou dat voor mij weer een gigantische afknapper betekenen. Ik heb geen hoge pet op van vrouwen die vallen voor een kerel die net uit een lastige relatie komt gelazerd of daar nog middenin zit. Hebben ze dan niet door dat die kerel gemiddeld nog 5,8 volmaakt nietszeggende neukerdjes nodig heeft, voor hij weer openstaat voor iets serieus?

Oké. Ik geef toe. Ik gok die 5,8. Alsof ik de moeite neem om zoiets te googelen.

Met 'het gaat kut' zou ik ook kunnen bedoelen dat ik nog altijd vrijgezel ben. Alleen zie ik dat minder als 'kut' dan de vraagstellers of -stelsters zelf veronderstellen. Dat antwoord, met die intentie zal ik dus niet zo snel geven. Het zou hooguit één van mijn ultrageheime 'moves' kunnen zijn. Als een bloedmooie, vrijgezelle, redelijk gewillige dame mij de vraag stelt, zou ik met een paar zielige hondenogen kúnnen zeggen dat ik inderdaad nog altijd vreselijk eenzaam ben.
Je weet nooit toch?

Maar even alle zwaarbeladen en op geilheid gebaseerde motivaties voor de vraag op een stokje. Gaat het wel zo slecht met de liefde als je géén relatie hebt? Is een 'vrijgezellig' leven wel zo liefdeloos en eenzaam? Alleen totale zelfhaat en niemand om je heen om je van dat idee af te brengen zou een 100% liefdeloos en eenzaam leven opleveren. Een kat in je huis maakt het al verdomde lastig om dat vol te houden. Een kat geeft je minimaal het gevoel dat je nut hebt en je zult toch een keer de deur uit moeten voor kattenvoer. Het risico op een vriendelijke glimlach van een kassajuffrouw blijft groot.

O ja. Ik kan nu natuurlijk lastig 'de vraag' onbeantwoord laten. Ik ben er vrij zeker van dat een aantal meelevende – lees: gewillige – lezeressen inmiddels razend nieuwsgierig zijn. Een aantal heren zal benieuwd zijn of zo'n relatief klein, maar bijzonder kaal kereltje nog wel tot scoren in staat is.

Het gaat dus best wel goed met de liefde. Ik kan me soms nog wel ergeren aan mijn eigen domme streken. Het leven gaat even niet helemaal vanzelf. Maar ik kan het erg goed vinden met mezelf. Ik heb mensen om me heen, waar ik ook prima mee overweg kan.

Overigens: met de seks gaat het zwaar kut. En geen vrouw die ooit vraagt hoe het daar mee gaat!