Jeremain Lens deed niks verkeerd
Er gebeurde dit weekend weer genoeg op het hoogste niveau in het Nederlandse voetbal. Zo speelde Ajax geheel onnozel en dus verdiend gelijk tegen het armzalige ADO en won Heerenveen eindelijk weer eens wedstrijd. Maarrrr, natuurlijk draaide het daar niet om, in alle praatprogramma's van ons immer in kwaliteit tanende televisiebestel. Nadat de heerlijk spectaculaire wedstrijd Feyenoord – PSV eindigde in een 2 – 1 overwinning voor de thuisclub, ging het in de zogenoemde catacomben even flink los. Hoort niet! Kan niet! Mag niet! Riep het publiek en overig overschot aan analytici vanachter hun houten bureau waar al dan geen camera op was gericht. Huichelaars.
Jeremain Lens, de oorzaak van dit hele derde helft entertainment, vloog namelijk Mathijsen bij het strotje nadat hij hem even op had staan wachten bij de kleedkamer. Dit vanwege het feit dat de verdediger ondanks zijn gebrek aan voetbalgerelateerde eigenschappen vlak bij het einde van de wedstrijd de aanvaller van PSV een flinke dreun gaf, waardoor misschien wel een kans op de gelijkmaker was misgelopen. De scheidsrechter zag niks, dat verwondert niemand, en het incident leek vergeten. Maar niet door Lens, want die had wellicht een punt kunnen veiligstellen.
Als sporter, als iemand met ambitie, ga je altijd voor de winst. Iedereen weet dat. Wanneer je vervolgens je hele lijf inzet en dan met al je vuur en passie toch verliest, dan is dat een vernedering. Een teleurstelling die je persoonlijk raakt. Is het dan zo onbegrijpelijk dat je na de wedstrijd je frustratie moet uiten? U, of dan tenminste uw beter ingelichte buurman zal zeggen dat het ongeoorloofd is. Ik hoor woorden als 'voorbeeldfunctie', 'geld' en 'respect'. Gelul! Voetbal is nog altijd een spelletje en dat wil je gewoon winnen.
Bij PSV is daarnaast zóveel geïnvesteerd in weer eens een kampioenschap, dat de druk er na meer dan genoeg matige potjes enorm is. Een aantal weken eerder gebeurde het ook al bij Pieters, die na een rode kaart besloot dat het een goed idee was om tegen een raampje aan te slaan. Het raampje brak en de PSV'er leek een slagaderlijke bloeding te hebben. Dit zijn geen gelouterde politici die na veertig jaar wel eens weten hoe ze zich beroepshalve tegenover de pers moeten gedragen. Dit zijn jongens van zo'n 24 jaar die eigenlijk ook maar dom geluk hebben dat ze heel goed kunnen voetballen. En ik ben blij dat een voetballer alle normale gedragsregels soms vergeet. Dat is namelijk menselijk.
Liever een opstootje in de kleedkamers dan een Mertens die bij elk zuchtje wind gaat liggen en kermen. Op familiereünies krijgt de beste jongen geen knuffels meer van zijn eigen ooms en tantes, bang als ze zijn voor een blessure. Weten zij veel dat hij zich doorgaans enorm aanstelt op het veld, opdat een tegenstander een gele kaart ontvangt. Liever een gebroken raam dan de zoveelste coach die zegt vertrouwen in zijn club, spelers en directie te hebben. Liever een middelvinger naar het publiek, dan dat je niet meer mag staan in de ArenA. Liever gietijzer dan plastic.
Rinus Michels zei ooit dat voetbal oorlog is en won met die instelling het Europese Kampioenschap. Goed, zo erg is het niet, maar voetbal is wel emotie. Emotie heeft als nadeel dat niet elke emotie positief is. Jeremain Lens er dan op aanspreken dat hij zijn frustratie kwijt moet, dat hij teleurgesteld en verdrietig is, dat hij verhaal wil halen, is niet eerlijk. Het is een jonge kerel die godzijdank heel eventjes vergat dat er camera's draaiden. Hij bracht het voetbal weer bij de mensen, haalde de goden van hun sokkels door zichzelf niet beter voor te doen dan dat hij is. Meneer Lens hield ons stiekem eventjes een spiegel voor, het dunne laagje chroom was er vanaf. En zo zijn wij ook, daar zijn we met zijn allen nog het verontwaardigst over.
