Getrouwde hufters

Wat dé huisvestingsoplossing had moeten zijn voor net gescheiden ouders op IJburg in Amsterdam, is in rook opgegaan door arrogante bewoners van de Eva Besnyostraat en dankzij de slapzakkigheid van woningstichting de Key.

Dominee Visser van het eiland IJburg in Amsterdam zag dat er bij veel pas gescheiden ouders op het eilandje vlakbij de bruisende stad een huisvestingsprobleem was. Na een scheiding bleek het erg lastig nieuwe betaalbare woonruimte te vinden, die ook nog in de buurt is van de kinderen. Op het moment dat twee volwassenen gaan scheiden is dat natuurlijk erg vervelend, maar als een van de ouders dan ook nog eens ver weg moet gaan wonen voor een betaalbare huur, is dat natuurlijk dubbel zo wrang voor de kinderen. De beste dominee zag hier een oplossing voor, een huis speciaal voor gescheiden ouders. Een plek waar vier gescheiden ouders tegen een betaalbare vergoeding kunnen wonen, totdat ze een goede en permanente oplossing hebben gevonden. Hoe mooi is dat? Beide ouders kunnen in de buurt blijven  van de kinderen en er zullen minder grote financiële problemen ontstaan. Scheiden is tenslotte al pijnlijk en prijzig genoeg.

Maar hoe mooi deze oplossing ook is voor alle partijen, de bewoners van de straat waar deze woning zou komen, moeten er niets van weten. Het elitaire, arrogante en hooghartige volkje van de Eva Besnyostraat is namelijk bang dat een “Parentshouse”, zoals de woning wordt genoemd, de dynamiek in het rustige straatje zal verstoren. Het elitevolkje wilde niet reageren voor de camera van AT5, wel wilden ze het volgende laten weten: ‘We willen het graag zo houden als het nu is want zo hebben we het ook gekocht. Ook zou de waarde van onze huizen kunnen dalen.'

Mijn ogen geloven niet wat ze lezen. Mijn hersens hebben moeite met het verwerken van deze informatie. Want als je het hebt over het verstoren van de rust en het dalen van de waarde van je huis, denk ik eerder aan een huis voor verslaafden of dronken daklozen. Mijn eerste gedachte gaat dan niet over gescheiden ouders. Ik probeer mij gescheiden ouders voor de geest te halen, verschillende vrienden van mij passeren de revue in mijn gedachtegang. Ok ik moet toegeven, sommige van mijn vrienden zijn best een beetje gek. Maar ik zie ze niet de rust in een straat verstoren, simpelweg omdat ze gescheiden zijn. Wellicht heb ik het ook wel mis hoor en zijn pas gescheiden ouders op IJburg wel heel anders en gaan zij na hun scheiding spontaan in hun blote reet door de straat lopen hupsen, om vervolgens bij alle deuren aan te bellen. En zijn zij geheel logisch de nieuwe paria’s van de IJburgse samenleving. Toch begrijp ik het niet, want wat moet er dan gebeuren met ouders die al in die straat wonen en gaan scheiden? Moeten beide ouders dan na de scheiding oprotten uit die straat? Gaan de andere bewoners ze dan ook mijden als de pest en met hooivorken en brandende fakkels voor de deur staan om gezamenlijk te scanderen: “gescheiden ouders moeten dood en oprotten!”?

Ook valt het mij tegen dat een woningstichting, die eerst heil ziet in het project, met hetzelfde gemak de stekker eruit trekt, omdat een stel arrogante yuppen op gescheiden ouders neerkijkt. Als stichting hoor je een ideologisch gedachtegoed na te streven. Op papier doet de Key dat ook hoor! Op hun site hebben ze heel mooi hun visie en strategie gepubliceerd, graag wil een stukje van hun visie en strategie met je delen:

“Wij zetten onze kennis en ons kapitaal in voor de samenhang en de leefbaarheid in de stad. Als maatschappelijke organisatie met een stevige basis in vastgoed vinden wij onze inspiratie bij de mensen voor wie en met wie wij werken. Daarbij staan verbondenheid, maatschappelijk belang en een sociaal gezicht centraal.”

Bijna krijg ik tranen in mijn ogen als ik deze liefdevolle woorden lees. Helaas moet ik alleen opmaken uit hun laatste actie, dat geen van deze woorden ook maar enigszins van waarde zijn. Verbondenheid creëer je niet door een deel van de bevolking weg te zetten als een paria. Het is niet van maatschappelijk belang om gescheiden ouders de kans te ontnemen dicht bij elkaar te blijven wonen. En sociaal is het al helemaal niet dat je kinderen de dupe laat worden, omdat je het idee hebt opgevat te moeten luisteren naar een stel idiote, arrogante yuppen.

Normaal ben ik dol op Amsterdam en vind ik het tolerantieniveau van de bewoners erg hoog; bijna alles kan en mag in Amsterdam. Maar ik kan niet anders dan terugkomen op deze gedachte. Want laten we eerlijk zijn, echt tolerant is het niet als je zegt dat er voor gescheiden ouders geen plaats is in jouw straat.