Pleur die alcomobilist maar in de kliko

Zoals van die rijdende hoop stront in Noord-Holland. Werd aan de kant gezet. Blaasproef. Alcoholmeter ontploft. Rijverbod. Een kwartiertje later zagen agenten de man in kwestie desondanks toch weer met zijn auto over de weg slingeren. Hup, erachteraan. De vijftigjarige zuiplap reed zó hard en zo gevaarlijk, dat zelfs de hem achtervolgende politiewagens hem niet konden bijhouden.

Maar dat was nog niet het eind van het liedje. Gelukkig niet, nee. Want een eind verderop maakte de weg een flauwe bocht. De aangeschoten meneer echter niet. Die knalde op een boom. Dood.

Dat doet mij eigenlijk wel deugd… Bij heel veel verkeersongelukken speelt alcohol een rol en vaak zijn het dan onschuldigen die door een drankorgel op wielen een rolstoel of een grafkist in worden gereden. Onverteerbaar. Maar hier is het asociale stuk vreten dat lazarus achter het stuur kroop daarbij zélf aan zijn einde gekomen. Door zijn heuglijke dood is de maatschappij er een stuk beter op geworden, en het wegverkeer veiliger. Echt, ik heb de hele dag al een stralend humeur.

Ik hoop wel dat ook de mensen die de asociale zuiplap in kwestie uit zijn autowrak hebben moeten zagen, daar niet van wakker liggen maar beseffen dat dat een heuglijk moment is geweest. Dat zij ooggetuige mochten zijn van de ideale oplossing voor drankmisbruik achter het stuur. De dader de pijp uit en geen onschuldige slachtoffers.

Nog wel twee oproepen van mijn kant.

Ten eerste aan de eigenaar van de boom. Die zal beschadigd zijn door de klap (de boom bedoel ik, niet de eigenaar). Ik denk dat hij even bij de nabestaanden van meneer zuiplap langs moet om de schade aan de boom te verhalen, voordat de erfenis van de zo heuglijk overleden alocohol-aso wordt verdeeld en stukgeslagen in de kroeg.

Ten tweede aan de nabestaanden. Heb niet de gore moed om in een krantenadvertentie of op de rouwkaart iets te schrijven dat “onze dierbare vader, broer en oom door een noodlottig ongeval veel te jong” is overleden. Wat het wás geen noodlottig ongeval. Bij een “noodlottig ongeval” zijn onschuldigen het slachtoffer. Opa die van een zebrapad wordt gereden, iemand die door de laagstaande zon wordt verblind, een klapband op het verkeerde moment. Maar wanneer iemand stomdronken tegen een boom knalt en hij het enige slachtoffer is, dan is daar niets maar dan ook niets “noodlottigs” aan. En “veel te jong”? Nee hoor. Precies op tijd. Het was zijn eigen keuze om lazarus achter het stuur te kruipen, en zelfs maling te hebben aan een rijverbod. Exact op tijd was daar die bocht in de weg. Toen meneer drankorgel rechtdoor reed.  Een prachtig staaltje van just-in-time management.

O ja, en fatsoenlijke mensen gaan natuurlijk niet naar de begrafenis. Want een hoop stont begraaf je niet, die spoel je door. Dus een fraaie kist en een mooie plechtigheid zijn echt zonde van het geld en de tijd. Pleur die alcomobilist maar in de kliko. Mooi zat.

Naschrift:

Toen ik deze column voor plaatsing aan een collega liet lezen, reageerde die geschokt met de vraag, hoe ik zo harteloos kon zijn. Hoe ik mijn inhoudelijk juiste boodschap (alcoholmisbruik achter het stuur kost vele onschuldige mensen het leven) zo keihard kon formuleren. Daar heb ik diep over nagedacht. Wat had mij tot deze tekst bewogen?

Natuurlijk. Deze column is geschreven als provocatie. Aan het adres van iedereen die het normaal vindt om ladderzat achter het stuur te kruipen, en daarmee het leven van anderen in de waagschaal stelt. Als er ook maar één alcomobilist denkt “Ik wil niet dat ze na mijn dood zo over mij praten” en besluit een taxi te nemen, dan is wat mij betreft de buit al binnen.

Dat uitgerekend die meneer die in Noord-Holland tegen een boom knalde het zo moest ontgelden in mijn column, en hij het kop van jut werd voor mijn grote ongenoegen over al dat drankmisbruik in het wegverkeer: het zij zo. Híj kroop dronken achter het stuur. Niet ik. Ik hanteer slechts mijn in azijn gedrenkte toetsenbord en stel niemands leven in de waagschaal.