Moffenhoer
Altijd al een verschrikkelijk stuk chagrijn geweest. Waar andere trainers nog respect afdwongen met meesterlijke one-liners of reclame voor ontbijtkoek, stond hij bekend om het afbekken van journalisten. “Ben jij nooit naar school geweest, of ben ík nooit naar school geweest?” Een uitspraak die hem levenslang achtervolgt. Zelf ooit een slechts zeer middelmatig voetballer. Kwam alles tekort. Conditie, inzicht, karakter. Middenback bij TOB Dronten ofzoiets. Gymleraar geweest, maar dat was geen succes. In de aangrenzende lokalen had men veel te veel last van het enorme kabaal dat zijn woedende scheldstem veroorzaakte, als hij weer eens een groep te trage brugklassertjes stond uit te kafferen. Fijne man.
Uiteindelijk maar voor het trainersvak gekozen. Een gouden greep. De hele dag mentaal getormenteerde jong-volwassenen uitschelden. En daarmee wonder boven wonder ook nog grote successen behaald. Met de Hoofdstedelijke Penoseclub gezegevierd. De Spaanse zon opgezocht, en daar etterbakken als chauffeur-moordenaar Patrick Kluivert naartoe gehaald. Ach ja, soort zoekt soort. Nadat hij door de Spaanse supporters definitief was uitgekotst met hangende pootjes terug naar Holland. Om het Nationale Team te laten mislukken. Weg deelname aan het WK. Daarna even in de luwte, om opnieuw bij de Hoofdstedelijke Penoseclub aan de slag te gaan. Figureren in een televisiespotje voor De Nederlandse Inbouw Keuken Gigant. Hoe belachelijk wil je zijn… Weigeren met toonaangevende sportjournalisten te praten omdat de vragen te vervelend zijn. Hoe pathetisch… En dan de overstap naar FC Wognum om -met dank aan die enorme bak geld van de megalomane dorpsbankier- nog eens kampioen te worden. Een keer niet gelukt, het jaar daarop wél. Trainer worden bij een club die wordt betaald door een nepbankier die dommige consumenten belazert. Dan heb je geen geweten. Maar hoe dan ook: het hele dorp liep uit, toen de trotse voetbalpotentaat met zijn team op een trekschuit door de dorpsgracht werd vervoerd. Hoog tijd om opnieuw Het Geluk En Het Grote Geld in het buitenland te zoeken. Op Duitse les, en aan de slag bij een nieuwe club.
“Hast du niemals eine Schule vonbinnen gesehen, oder hast icht niemals eine schule vonbinnen gesehen?” De stemming zat er meteen goed in, in het perslokaal van het Doktor Oetker Stadion in Munchen. Wel wennen aan die uitspraak, trouwens. Iedereen zegt tegenwoordig uiterst krampachtig Dokter Utker. Gelul. Die zwarte vogel, die heet toch ook geen meerkut?
Maar ondanks zijn grote smoel bakt hij er als trainer bitter weinig van. Smadelijke nederlaag tegen Scheisse-04. Afgang tegen Hamburger SS. (Nee, niet meteen aan de oorlog denken, dat SS staat voor Sport Stiftung.) Mager gelijkspel tegen NORIT-Leverkusen en tegen 2. FC Köln. Fans ontevreden. Bestuur ontevreden. Voorzitter Frantz Bekverbauer niet te genieten. Dus wat zegt de gepressioneerde toptrainer dan? “Sie mussen vertrauwen an mich haben, alles komt gut. Ich habe wel eerder mit wenig punkten angevangen.” Jaja. Laatste kans. Tegen WV Wolfsburg. Okee, die wedstrijd werd gewonnen. Maar hoe moeilijk ís het nou, om van een onbeduidende club uit een onbeduidend industriestadje te winnen? Stelt niets voor, toch? “Es geht immer wieder um vertrauwen. Das ist doch klar? Und anders gehe ich weg.” Wat is dat toch met die vent? Veel geblaat, maar weinig wol. Had ‘ie netzogoed gewoon een baantje als columnist kunnen aannemen. Die lullen ook maar wat in de ruimte. Heeft een columnist het nog makkelijker ook. Die wordt nooit geconfronteerd met een stadion vol witte zakdoekjes… Of met spreekkoren: “Ik schop hem naar zijn moer, die vuile moffenhoer!”
Tsja. Het is zelden een goed idee gebleken om als Nederlander vrijwillig in Duitsland aan de slag te gaan. In de oorlog al niet. De overstap van Rudi Carell naar onze oosterburen ook al niet, maar ja, die had weinig keus: in eigen land was ‘ie met zijn belegen grappen al heel lang niet meer te handhaven. Zelfs Linda de Mol wilden ze in Duitsland niet langer hebben… Waarom dacht onze toptrainer dat ‘ie het in Duitsland ging maken? Geen schijn van kans: collega Fred Rutten mislukte vorig seizoen bij Scheisse 04, Aad de Mos ging halverwege de jaren-90 op zijn bek bij Werder Bremen, en Gerald Vanenburg stond een paar jaar geleden slechts drie weken onder contract bij 1860 München. En nu verkoopt onze toptrainer zijn ziel en zaligheid aan de moffen, en wordt ook hij op korte termijn eruitgebonjourd. “Raus!” Eigenlijk vreemd, want dat geschreeuw zit de stereotiepe Duitser in het bloed, dus als zodanig past onze toptrainer eigenlijk meer dan uitstekend in de groep, zou je zeggen…
Dus binnenkort staat ‘ie weer met hangende pootjes bij de KNVB aan de deur. Of ze nog een trainersplaatsje voor hem weten. Bij de Rijsburgse Boys of desnoods bij de Verenigde Venloosche Voetbalclub. Heeft ‘ie zich tenminste niet voor niets een Duits accent aangewend.
Deutschland, schade, alles ist vorbei…
