Voor één keer aardig
Even de snackbar gebeld. “Goedenavond, Oplopers hier. Flikker voor mij even twee berenlullen in het vet, na al die liflafjes met Kerst ben ik wel aan wat stevigs toe...”
Op donderdagavond is het een vast ritueel. Ik bestudeer de nieuwsberichten op FOK! en in de krant, en met een vette grijns op mijn bek schrijf ik een column die vervolgens door mijn geliefde kritisch wordt nagekeken. Daarna doet collega bazbo op FOK! de finale check. Al een flinke rij columns begon ik met een zogenaamd telefoongesprekje. Meestal met iemand die zich in de dagen die aan de column vooraf gingen volkomen belachelijk had gemaakt. En vervolgens knoopte ik op slinkse wijze een aantal opvallende nieuwsfeiten aan elkaar, waarbij een erotische verwijzing en een stoute titel niet mochten ontbreken. Een bewezen concept: mijn columns leveren een herkenbare vrijdagse bijdrage aan de columnrubriek op FOK! en worden door heel veel bezoekers gelezen.
In deze dagen tussen Kerst en de jaarwisseling wil ik voor één keertje mijn wat zachtere kant aan de lezers laten zien. Natuurlijk steek ik hardhandig de draak met allerlei idioten: aanstellerige b-artiesten, foute politici en allerlei domme mensen. En ze krijgen er stevig van langs. Maar ben ik écht zo’n zuurpruim? Zie ik dan de goede dingen niet? Toch wel.
Er gebeuren ook fantastische dingen in ons land. Kent u “De Markt” in Rotterdam? Dat is een soort café-restaurant. De eerste keer dat mevrouw Oplopers en ik daar toevalligerwijze terecht kwamen viel het ons op dat de bediening wat aan de trage kant was. Alles ging een tikje onhandig, maar de koffie was voortreffelijk. En de mensen waren wel buitengewoon aardig. Snel werd duidelijk, dat “De Markt” niet zo maar een restaurant is. Het is opgezet om mensen die door verstandelijke of sociale problemen niet mee kunnen komen toch een kans te geven op een zinnige bezigheid in de maatschappij. Een baantje in hun eigen tempo, zeg maar. Ik vind dat fantastisch, en ik wil zoiets dus ook graag ondersteunen. Mevrouw Oplopers en ik drinken er nog zeer regelmatig een bakkie koffie en eten er een uitsmijter. Super.
Of die mevrouw die een week of twee geleden van een veerboot sprong, om met gevaar voor haar eigen leven een drenkeling uit het water te halen... Of iemand die een tijdje geleden van zijn fiets sprong en in het struikgewas naast het fietspad een meisje uit de klauwen van een verkrachter redde... Of die grote onbekende die de dierentuinen in Nederland allemaal 500 euro schonk, gewoon in een enveloppe door de brievenbus... Kijk, in een samenleving met zulke mensen voel ik mij prima thuis. Dit soort mensen verdient duizend keer meer waardering dan een Harry Mens of een Patty Brard. Geweldig.
Maar voor mij is dé held van 2007 de aap Bokito uit Diergaarde Blijdorp. Fantastisch toch? Ingaan op de avances van een superlelijk wijf, dat is toch de beste daad die er bestaat? Dankzij Bokito heeft werkelijk iedereen het gevoel bemind te worden. Bokitoproof is dus terecht uitgeroepen tot Het Woord van 2007. Alleen is er een misverstand over de betekenis van dit juweeltje. Het gaat niet over vandalismebestendigheid, maar over liefde. Pure, dierlijke, hartstochtelijke liefde!
