Dagboek van een SMS-junkie
Dinsdag 9 februari, 10.27
Ik heb sinds acht uur vanochtend geen SMSje meer gekregen van haar. Zou ze nog wel aan me denken? Is er wat mis? Zal ik haar SMS-en om te vragen of ze nog wel van me hotoudt? Of moet ik juist koel blijven en doen alsof mijn neus bloedt?
De kranten kopten vorige week: ‘Communicatie Burnout ligt op de loer.’ Wat bleek, half Nederland ging niet op vakantie zonder gsm met Bluetooth, laptop met Wifi en I-pod met e-mail. De drang om dag en nacht bereikbaar te zijn gaat dan ook menig vakantie verpesten en menig huwelijk onder druk zetten.
De wens om continu bereikbaar te zijn is iets dat er langzaam en onmerkbaar is ingeslopen. Ga maar na. Nog geen tien jaar geleden was een mobiele telefoon alleen weggelegd voor een bankdirecteur of een bollenboer. Die liep dan met zijn toestel (formaat encyclopedie) aan zijn broek gegespt rond alsof hij bij de FBI zat. Werd hij gebeld dan ging hij midden op straat staan schreeuwen en keek iedereen hem aan alsof hij debiel was.
De eerste echte kennismaking met een gsm voor de consument was Greenpoint, ergens in 1992. Met je ‘Kermit’ kon je zomaar overal bellen tegen redelijke tarieven. Hoewel, overal. Je moest wel bij een een van de 5000 in Nederland geplaatste Greenpointbasisstations staan die je alleen vond bij benzinestations en andere drukbezochte plaatsen. Als je met pech langs de weg in Friesland stond, kon je bellen tot je een ons woog, maar de Wegenwacht kon je er niet mee bereiken.
24 maart, 01.52
Schrok net wakker. Wat klinkt zo’n SMS hard ’s nachts. Maar mijn hart maakte wel een sprongetje. Iemand denkt aan me midden in de nacht, dacht ik nog. De teleurstelling was groot toen ik zag dat KPN me meedeelde dat ik vanaf nu ook gratis in het buitenland kan SMS-en. Ik hoop dat ik weer in slaap kan vallen.
De gsm-industrie heeft de afgelopen tien jaar alles gedaan om de consument voor zich te winnen. De ene na de andere toepassing volgde, SMS, WAP, I-mode, UMTS. En daarom is het grappig om te zien dat de consument bepaalt wat aanslaat en wat niet. SMS was nooit echt bedoeld om populair te worden, het was slechts een feature op je toestel. Wat ze liever hadden was dat wij op ons toestel gingen internetten en e-mail bekijken. Maar wat bleek, SMS werd en bleef het populairst.
Niet dat de industrie het daarbij laat zitten. Intussen kunnen we ook draadloos internetten in cafés op luchthavens en zelfs in een park. Lekker even surfen, je mail checken of chatten terwijl je onderweg bent. Met de eerste toepassingen van UMTS kun je moeiteloos filmpjes en foto’s versturen naar vrienden en familie.
Zaterdag 3 april, 17.03
Pas mijn eerste SMS-je van vandaag binnengehad. Ik lag al sinds 9 uur wakker en zeker ieder half uur, nee dat lieg ik, iedere tien minuten controleerde ik of mijn gsm het nog wel deed. En hij doet het! Hoera! Ze SMS-te me en wat bleek, ze had geen tegoed meer. Ik ga nu snel even naar de supermarkt om boodschappen te doen.
Iedereen is tegenwoordig bereikbaar, overal en altijd, dag en nacht en ook in het buitenland. Natuurlijk is het leuk het thuisfront te melden dat je een boottochtje over de Moesel maakt. Maar als je collega gaat bellen om te vragen waar je een dossier hebt gelaten is bereikbaar zijn al een stuk minder aantrekkelijk. De drang om bereikbaar te zijn heeft veel nadelige bijeffecten. Je voelt je ontheemd als je geen gsm bij je hebt en je gaat in een vreemde stad meteen op zoek naar een internetcafé om je Hotmail te lezen. En het ergste is, omdat je bereikbaar bent gaan mensen je ook daadwerkelijk bellen voor het minste of geringste.
De mobiele communicatieverslaving groeit inmiddels uit tot een ware burnout-epidemie. Zweten als je geen SMS krijgt, rode vlekken als je wel SMS krijgt, ontwenningsverschijnselen als je een dag je e-mail niet kunt lezen en nachtmerries als je gsm het niet meer doet. Tot jezelf komen wordt steeds moeilijker, ontspannen kan alleen als je wel bereikbaar bent en zelfs in de bioscoop of in het restaurant kijk je of iemand je heeft gebeld.
7 mei, 10.34
Kreeg net een kaart, gewoon in de brievenbus. Ik was helemaal vergeten hoe het was om een kaart of een brief te krijgen. Ik weet nog dat ik vroeger brieven schreef, daar deed ik een dag over, soms twee als ik op dreef was. Dan ging die voor zes uur op de post en een dag later kwam hij aan. Vier dagen later zat ik dan bij de brievenbus te wachten op een brief terug.
Ik mis dat uitgebreid schrijven soms wel, ik bedoel, hoeveel kun je kwijt in 160 tekens?
Anno nu is de gsm volledig in het straatbeeld geïntegreerd. Niemand kijkt meer op van mensen die op straat in een toestel praten, niemand vindt het vreemd als iemand een SMS intoetst in de trein of e-mail leest in een restaurant.
Waar het ophoudt? Geen idee. Er is blijkbaar behoefte om mobiel bereikbaar te zijn, SMS-jes te kunnen sturen en je mail te lezen waar ook ter wereld. Ik kan me niet meer indenken hoe het is om niet bereikbaar te zijn. Het liefst koop ik vandaag nog een PDA waarmee ik kan bellen, gamen, films kijken, e-mail checken, internetten, SMS-en en radio luisteren.
Ik ben een SMS-junkie. Ik wil overal en altijd bereikbaar zijn. Net als miljarden andere mensen op deze wereld. De enige legale verslaving waar de overheid maar al te graag aan meewerkt. Die miljarden voor de UMTS-frequenties moeten toch ooit worden terugverdiend. Ik ben benieuwd wanneer de eerste SMS-praatgroep wordt opgericht.
11 juli, 17.33
Net bijna een auto-ongeluk veroorzaakt. Ik kreeg een SMS binnen met de vraag hoe laat ik thuis was. Ik was net aan het intoetsen dat ik er over twintig minuten zou zijn toen er opeens een file voor me opdoemde. Ik trapte op de rem, maar moest toch de vluchtstrook op. Ik heb mijn gsm meteen voor onbepaalde tijd uitgezet.
11 juli, 17.34
Toch maar weer aangezet. Je weet nooit of iemand je nodig heeft. Misschien moet ik nog even langs de supermarkt ofzo.
