Sudden Death

Michiel (Lithion)
Maart kwam weer voorbij en de fans wachtten op hun godenzonen, op ons. We haalden de spullen van onder het stof vandaan en zetten koers richting het veldje. Maar van veraf zagen we al dat er wat mis was, iets was er anders. Vorige seizoenen had voor ons Wembley een parkeerplaats voor vrachtwagens gestaan en hadden we altijd in een evenwicht naast elkaar geleefd. Maar dit jaar hadden ze in de winter er iets aan veranderd. Met een versnelling hoger, raceten we ernaartoe en we zagen ons stadion in duigen liggen. De wegen waren drukker geworden, het vrachtvervoer maakte een grote groei mee en ze moesten die metalen kolossen toch ergens parkeren. Het grote veld was bijna compleet weg. Van de 4 goals stonden er nog maar 2. Eéntje had nog maar een kleine lap grond voor zich liggen en de andere stond scheef, waarschijnlijk omdat een bulldozer ertegenaan had gereden.

De competitie lag voor onbepaalde tijd stil. Andere stadions leken op het eerste gezicht aanlokkelijk, maar de grasmat was slecht, het was er te nieuw, te gemaakt, dooie mus. Er zat geen sfeer in. Geen veldje meer voor ons. De competitie was genadeloos overgenomen door de industrie, de handel. Commercie had onze prachtige sport om zeep geholpen. En tot op de dag van vandaag verdenk ik de gemeente er van, dat ze het expres in de winter gedaan hebben, omdat ze wisten dat wij daar dan niet zouden komen. Hoe minder mensen het merken, des te eerder kun je het doorvoeren, pottenkijkers zijn niet gewenst. Skaters die tegenwoordig op een pleintje in de binnenstad knappe kunstjes uithalen, worden door de gemeente naar een skatebaan buiten het centrum verwezen, omdat de winkeliers er last van zouden hebben. Een saai skatebaantje, veel te ver van de mensen, waar niemand gebruik van maakt. Het geld heeft nog nooit een strijd verloren.

En tegenwoordig? Tegenwoordig zit de jeugd binnen. De EK's en WK's worden op de computer nagespeeld. FIFA-2000 prijkt op de doos boven op de PC. Wel zo handig voor de gemeente, hoeven ze tenminste niet meer tot de winter te wachten om nog een veldje op te doeken.