The Grudge
De remake, of sequel, van de Amerikaanse remake van The Grudge is er eentje voor onderaan de jaarlijstjes. De horror maakt te weinig indruk in een verhaal dat onvoldoende ontwikkeld is.
Filmfranchises hebben het maar moeilijk. Als de laatste film alweer een tijdje geleden is, pak je dan voor nieuwe kijkers dan gewoon de draad op waar die jaren eerder is blijven liggen, of vertel je een nieuw verhaal, dat negeert wat er eerder kwam? Zoals bij wel meer vervolgfilms pakt ook The Grudge het gemengd aan; de film speelt zich af in een periode van 2004 tot 2006 en daarmee ongeveer gelijktijdig met de eerdere Amerikaanse remakes van het Japanse origineel. Al wordt in het verhaal nooit duidelijk waarom.
In deze remake, sequel of hoe je het ook wil noemen (het woord 'sidequel' is gevallen, maar dat neemt niemand serieus) wordt rechercheur Muldoon (Andrea Riseborough) gevolgd, die door onderzoek in een mogelijke moordzaak in contact komt met een huis waar een aantal jaar eerder een moeder haar gezin en zichzelf van het leven beroofde. Door middel van flashbacks ziet het publiek wat zij leert uit documenten en video's uit het politie-archief: na dat incident is er in dat huis wel meer gebeurd. Langzaam ontstaat het beeld dat het er spookt, maar dat de effecten niet beperkt zijn tot het huis zelf.
Wie de eerdere films, of het Japanse origineel, kent, weet al wat 'the Grudge' is. Voor nieuwkomers is er de tekst in beeld, die aan kijkers uitlegt dat wanneer iemand door geweld om het leven komt, dit een indruk achterlaat (in de vorm van een soort geest), die je nooit meer los laat. Het feit dat de filmmakers dit moeten uitleggen in plaats van het verhaal voor zich te laten spreken is al een kleine voorbode voor hoe oppervlakkig Nicholas Pesces The Grudge eigenlijk is.
Na een introductie, waarin we zien dat de geest uit Japan wordt meegenomen naar een adres in Pennsylvania, wordt de rest van wat zich in dat huis, en rondom de personen die dat huis hebben betreden, heeft afgespeeld aan de hand van Muldoons onderzoek. Onder andere een makelaar, een (andere) politierechercheur en een zorgverlener raken in de ban van de 'Ju-On', die bij velen weinig meer lijkt te doen dan slachtoffers laten schrikken (leuk voor fans van jump scares, niet zo leuk voor anderen) en ze tot waanzin drijven. Het verhaal maakt van het huis een origineel soort spookhuis: niet alleen spookt het in het huis, maar de spoken gaan met je mee als je eenmaal binnen bent geweest. Dat gevaar en die dreiging zijn interessant, maar komen helaas niet goed tot uiting in een vorm van spanning die je graag de hele film door zou willen voelen.
Het idee van de Grudge, dat een wrok die je koestert en met je mee blijft dragen niet alleen schadelijk is voor jezelf, maar ook voor anderen, wordt door Pesce, die ook verantwoordelijk is voor het scenario, niet geweldig uitgewerkt. Hij regisseert een prima cast, maar de rommelige, non-chronologische vertelling dient het verhaal van hun personages onvoldoende; pogingen om een emotionele basis met de personages op te bouwen worden teniet gedaan door te veel verschillende achtergronden te willen vertellen en daar te vaak tussen te blijven wisselen.
The Grudge is een remake die het niet voor elkaar krijgt zijn eigen bestaansrecht te verdedigen. Met een onderbenutte cast, rommelig verhaal en weinig inspirerende regie wordt hooguit onderstreept dat simpelweg leunen op een succesvolle titel misschien bioscoopkaartjes verkoopt, maar niet bepaald smaakt naar meer.
