CD: Mice Parade

Jelle Schot (JelleS)
Heb je jezelf ooit afgevraagd hoe Brian Eno begeleidt door The Shins zou klinken? Of hoe onweerstaanbaar een samenwerking tussen The Decemberist en Architecture from Helsinki wel niet moet zijn? Waarschijnlijk niet, maar Mice Parades 7e, titelloze, album, geeft toch het antwoord. De band van multi-instrumentalist en zanger Adam Pierce (The Dylan Group, HiM en múm), brengt het beste van verschillende alternatieve muziekstromingen samen, zonder hun eigen, kenmerkende sound te verliezen. Eclecticisme zoals het ooit bedoelt is.




Tegenstellingen
De eenheid binnen de diversiteit is vooral te danken aan het stemgeluid van Pierce. Hij is absoluut niet de beste zanger, af en toe monotoon zelfs, maar hij maakt er wel één geheel van. Voor de rest zijn er talloze subtiliteiten die in elke song weer doorklinken. Gitaren die naar een hoogtepunt toewerken maar er maar niet lijken te komen, handgeklap, synthesizers die steeds een beetje meer naar de voorgrond kruipen. En dat alles in een mix van minimalisme en explosiviteit, pop en rock. Een verzameling van songs die somber voorbij kabbelen tegenover hysterische, vrolijke liedjes.




Poëzie
Het ambivalente karakter van de plaat, gecombineerd met de eclectische stijl en de poëtische lyrics, maken het een tijdloos album. Eén van die spaarzame cd's waar je helemaal niets over leest, maar wel degelijk geniaal blijken te zijn. Want wie wil er nou niet luisteren naar gitaren en drums die hand in hand door een nummer als The Last Ten Homes zweven, begeleidt door de volgende, prachtige tekst:

A man walks into his cell
And he looks at his story to tell
There are no walls in this place
Just a picture staring him in the face


Label Pias Datum: juli 2007 Waardering: