Game: Perimeter
Om het verhaal nog even kort samen te vatten: de wereld zoals wij die kennen bestaat niet meer. We hebben onze rotzooi opgepakt, de hele zooi in een paar grote kubussen gegooid en zijn vervolgens vertrokken, op zoek naar een beter stukje grond.
In totaal negen van deze gigantische steden reizen door de ruimte. Ons volk wordt bijgestaan door de Spirits, die hen als een gids leiden naar iedere volgende planeet.
Klein probleem. Overal waar we komen, lijkt het ongedierte ineens massaal wakker te worden en ons een kopje kleiner te willen maken. Dat kunnen we uiteraard niet laten gebeuren, dus voordat we de volgende planeet opzoeken maken we het ongedierte een paar ledematen afhandig.
Als je al eeuwen van planeet naar planeet reist en iedere planeet blijkt weer niet de eindbestemming te zijn, dan kan er weleens wat wrijving ontstaan. Velen beginnen te twijfelen aan de Spirits, zo erg zelfs dat een splitsing plaatsvindt. Tot overmaat van ramp breekt er oorlog uit tussen de verschillende facties.
Nieuw
Ja, Perimeter is vernieuwend. De gameplay is op bepaalde punten wel degelijk anders. Verfrissend, vernieuwend, interessant! De belangrijkste verschillen tussen Perimeter en zomaar-weer-een-RTS-game:
Realtime terraforming
Jazeker, in Perimeter is het landschap een actief onderdeel van het spel! Je kunt niet op ieder stukje berg bouwen, dus zul je de grond daarvoor geschikt moeten maken. Als je dat hebt gedaan, zijn er nog allerlei geologische processen die jouw mooie stukje grond kapot kunnen maken. Eventuele gebouwen die je hebt gebouwd lopen daardoor schade op.
Mijn favoriete RTS-game van 'vroegah' is Dune 2 en ook daar speelde het landschap een rol. Het grote verschil is de hoeveelheid invloed die het landschap uitoefent. In Dune 2 kon de grond wel beschadigd raken, maar had je eigenlijk altijd betonnen platen om de boel weer op te lappen en was sommige grond gewoon niet te bebouwen. In Perimeter is dat beter geregeld, hoewel je nog steeds niet 100% vrijheid hebt. Zo kun je water bijvoorbeeld niet volgooien met grond zodat grondtroepen eroverheen kunnen lopen.
Perimeter
De naam van het spel komt van het energieschild waarmee je je basis beschermt. Door middel van energie-collectoren die met elkaar in verbinding staan, ben je in staat om met een druk op de knop de hele basis te beschermen met een gigantisch schild. Niet alleen erg mooi om te zien, maar ook nog eens bijzonder effectief!
Overigens is energie de enige grondstof in het spel, zoals dat bij andere RTS-games vaak geld was. Alles is te koop, dacht men vroeger, alles is te maken, is nu het credo.
Territorium afbakenen
Nee, Perimeter is geen game waarin je rondrent en tegen bergen aanpist om je territorium af te bakenen. Echte mannen doen dat natuurlijk met een netwerk van energie-collectoren!
Zoals ik al zei is energie belangrijk in Perimeter, omdat het de enige grondstof is. Bovendien zijn de collectoren belangrijk voor het activeren van de Perimeter. Nòg belangrijker zijn de collectoren omdat ze een strategisch punt in iedere strijd vormen!
Stel, je hebt allebei een Perimeter, bestaand uit een netwerk van energie-collectoren. Wat gebeurt er dan als je een deel van dat netwerk van je tegenstander weet los te koppelen van zijn netwerk, en aan jouw eigen netwerk kunt koppelen? Precies, meer energie voor jou en minder voor je tegenstander.
Squads van transformeerbare eenheden
Ook je uit energie te vormen leger zal anders zijn dan je gewend bent. Waar het in andere RTS-games een kwestie van units uitpoepen, groeperen en verplaatsen naar strategische posities was, zo is dat in Perimeter heel anders.
Sowieso ben je in Perimeter niet vrij om zelf groepen te vormen. Dat zal te maken hebben met het transformeren van de eenheden, gok ik. Hoe dan ook, door middel van een command center bestuur je een zogenaamde squad. In het begin kun je maar één squad bedienen en beschik je dus steeds maar over één groep eenheden. Later kun je meerdere squads besturen.
Het mooie van de eenheden in Perimeter is dat je ze kunt transformeren. Van gewone soldaten en wat officieren naar zwaar bewapende vliegtuigen en weer terug naar raketwerpende grondeenheden met een druk op de knop. Geweldig! Natuurlijk kun je niet de hele tijd als een gek op en neer blijven schakelen, daarvoor is energie nodig en na iedere transformatie moet worden bijgeladen.
Een nadeel van de squads is dat je soms nietsvermoedend een hoop nieuwe eenheden kwijtraakt. Je hebt een squad getransformeerd naar vliegtuigen en bent naar een nabij gelegen eiland gevlogen. Ondertussen maak je nog steeds nieuwe soldaten aan, die zich bij je squad willen voegen en er dus op uit trekken. Om met hun stomme koppen zo de plomp in te rijden als er een plomp is. Dom, erg dom. Daar had best eens beter over nagedacht mogen worden.
