FOK!schrijft: Renesites AH-vontuur
Ik knikte 'goedemorgen' naar de eenzame mevrouw die ontzettend aan het zoeken was. Het was rustig vandaag, al kon het ook liggen aan het tijdstip. Vrijdagochtend tien uur, voor de oudere mensen het uitgelezen moment voor een kopje koffie en een stroopwafel, maar helaas zonder Hans en Mireille. Het leuke van een vergrijsde woonwijk is dat je de klok er op gelijk kunt zetten dat de hele groep bejaarden zich drie maal per dag aandoet. Om een uurtje of acht, rond half twaalf en om vier uur. Het is natuurlijk ook gezellig om met z'n allen tegelijk te komen en dan gelijk een bakkie koffie te nemen, het is toch gratis."Ja, ja!" verzuchtte de vrouw. "Doe maar rustig aan hoor, ik heb toch de hele dag nog," reageerde ik. Het was weer vrijdag, ik moest de hele dag werken. "Ach ach, ik heb het ook zo druk in mijn hoofd! Ik heb ook zo veel te regelen!" hijgde de vrouw stamelend. "Maar mijn bonuskaart, ach ach, dat komt zometeen wel hoor, eerst de boodschappen, ja ja, dat moet eerst." Ze wilde natuurlijk dat ik haar vroeg wat er aan de hand was, of er weer iemand was wiens man is overleden of waarvan er onlangs een lichaamsdeel gebroken was. Je bent soms net een sociaal werker...
Ik begon netjes met het scannen en ik glimlachte vriendelijk in de hoop dat de vrouw wat zou kalmeren. Maar nee hoor, de telefoon ging. Aangezien het een vrouw betrof, werd de grote tas erbij gepakt. De grote agenda kwam op de toonbank, de oversized portemonnee, wat make-up en een grote enveloppe. Uiteindelijk kwam de ratelende 3310 erbij en met een nors gezicht werd er door de vrouw naar gekeken. "Hoe moet ik ook alweer opnemen? Weet jij dat, jongen?" Ik kreeg de telefoon onder mijn neus gedrukt. "Nou, u moet de brede knop in het midden indrukken."
"Ja, met mij!" "..."
"Jij moet mij gewoon het geld geven!" "..."
"Ja dat maakt mij niet uit! Ik moet geld hebben om te kunnen eten!" Ja, ze moest inderdaad goed dooreten om haar maag nog ronder te kunnen krijgen. Ik gniffelde wat en scande door.
"Ik ben er zat van! Je bent gewoon een grote gore klootzak!" Na nog wat te luisteren naar het krakende stemgeluid uit de gefossileerde telefoon hing ze op.
"Ik ben net gescheiden van mijn man..." begon ze. Ik zuchtte diep en was bijna klaar met de inmiddels overvolle boodschappenband.
"Maar hij moet mij 600 euro in de maand betalen! Ik krijg het steeds niet! Ik kan zo niet eens eten of mijn rekeningen betalen!"
Weer ging de telefoon. "LAAT ME MET RUST!" schreeuwde ze, waarna ze na goed zoeken naar het juiste knopje weer ophing. "Zou u misschien wat rustiger kunnen doen, mevrouw..." meldde ik, ik had namelijk geen zin in een oud, schreeuwend mens aan de kassa.
"Ja, maar ik word steeds lastig gevallen door die verdomde rotzak!"
"Misschien moet u een nieuwe simkaart in uw telefoon stoppen, op deze manier werkt het niet, u moet maar eens naar de Media Markt gaan, ofzo. Heeft u trouwens een bonuskaart?" Ja, die had ze wel.
"Maar dat kan gewoon met mijn telefoon? Een ander nummer?" vroeg ze met ogen vol ongeloof.
"Bedankt, en ja hoor, dat kan gewoon, u moet daar maar eventjes gaan kijken"
"Ontzettend bedankt! Ik ben daar zo blij mee! Die mensen helpen mij daar vast wel!" jubelde ze.
"Ja hoor, dat denk ik wel. U spaart vast geen zegeltjes, of wel?"
"Ik ga maar eens kijken vanmiddag! Ik ben zo zat van hem!", zei ze, terwijl ze zich naar de beveiligingshekjes spoedde.
"Okee. Maar u moet nog wel betalen, hoor! Het is 136 euro en 20 cent." De handtas kwam er weer bij, en een grote rol met geld werd erbij getoverd. De vrouw had zeker duizend euro in handen, opgerold tot een uiterst waardevolle briefjesslavink. Ik tikte 150 euro af, duwde de vrouw het wisselgeld en de kilometers lange bon in haar rimpelige handen, waarna ze het in haar zak stak en vertrok. Ik kon niet wachten op de volgende verwarde bejaarde, gelukkig is de vrijdag lang en zouden er zich nog honderden aandienen.
"Volgende patiënt graag!"
