Onbegrijpelijke traditie
December staat bol van de tradities. Voor mij zijn dat bijvoorbeeld het Sinterklaasfeest vieren, 3FM Serious Request kijken, de Kerstpuzzel van Dagblad v/h Noorden maken en op Eerste of Tweede Kerstdag in het ouderlijk huis met het hele gezin eten. Voor anderen zijn het een Kerstmarkt bezoeken, oliebollen eten en vuurwerk afsteken. Allemaal prima. Maar één traditie, die we blijkbaar met z’n allen hebben geaccepteerd, begrijp ik niet: de eindejaarsfooi voor de kranten- en/of folderbezorgers.
Argumenten voor die fooi zijn vaak iets als “Ze verdienen al zo weinig”, “Ze moeten zo vroeg opstaan” en “Ze doen hun werk door regen en wind”. Ja, zal allemaal best, maar waarom zou ik, een betalende abonnee, daar wat aan moeten doen? Als ze vinden dat ze te weinig verdienen moeten ze niet bij mij zijn, maar bij het bedrijf waar ze voor bezorgen. Dat ze vroeg moeten opstaan, dat weten ze van tevoren echt wel. En in vervelende weersomstandigheden werken net zo. Bovendien vind ik dat laatste vergelijkbaar met een ‘gewone’ klotedag die iedereen wel eens op het werk heeft.
Sowieso ben ik al niet iemand die snel een fooi geeft, of het nu mijn krantenbezorger is of een ober in een restaurant. Om de heel simpele reden dat ik al voor het product of de dienst betaal, en omdat ik vind dat een fooi iets speciaals moet zijn: als ik echt heel goed word geholpen geef ik een fooi. Een fooi is iets voor uitzonderlijk goed werk. Voor veel mensen is een fooi vanzelfsprekend om te geven, en helaas wordt het daardoor ook steeds vanzelfsprekender voor werknemers om een fooi te ontvangen.
Sinds zo’n anderhalf jaar woon ik niet meer bij mijn ouders, en daarmee was vorig jaar de eerste keer dat de mogelijkheid bestond dat er een krantenbezorger mij indirect om een fooi zou vragen. Dat was voor hem maar goed ook: ik was nog maar drie maanden abonnee, en had toch niet altijd mijn krant keurig ontvangen. Soms te laat, soms zelfs helemaal niet. En ja, dan kun je natuurlijk geen fooi verwachten. Misschien wist hij dat zelf ook wel.
Dit jaar verwacht ik de bezorger eigenlijk wel. Ik woon sinds februari op een nieuw adres, en heb dus ook een andere bezorger. Dat ging in het begin prima, maar op een gegeven moment was daar wat verslapping: te laat bezorgd, de verkeerde krant, of helemaal geen. Jammer. Ik vulde iedere keer een klachtenformulier in, en het gaat nu al een paar maanden goed. Hij doet z’n best, dat kun je merken. Wat dat betreft hoop ik ook dat hij de komende weken eens aanbelt.
Niet dat ik hem een fooi geef. Nee, ik zal hem het beste wensen voor het nieuwe jaar. De beste wensen, en als het even kan ook de beste bezorgkwaliteiten. Daar betaal ik tenslotte gewoon voor.
