Stel je voor... albedo
Terwijl je ouder wordt en soms even bij de dingen stil staat merk je één ding wellicht het meest op, de tijd gaat snel... heel snel. Ik weet nog goed hoe ik als klein manneke, van nog geen vijf jaar, uren bezig kon zijn met Pac-man op onze Philips 7000. Inmiddels ben ik al weer 31, getrouwd en moet ik echt mijn tijd indelen om te kunnen gamen zonder ruzie te krijgen met de vrouw. Het liefst zou zij willen dat ik mijn hobby vaarwel zeg, de kans dat Geert Wilders moslim wordt is groter.
De fascinatie voor games begon dus al vroeg. Met een kapitein als vader brachten wij onze vakantie regelmatig op het schip door. Voor een kleine dreumes is er weinig te doen op een schip. Het duurde niet lang voordat er digitaal vermaak aan boord stond en de Philips 7000 was de eerste aanwinst. Pac-man, boter kaas en eieren en veel spellen waarvan de naam mij toen (en nu nog) onbekend waren, hebben mij het gamevirus geïnjecteerd.
De interesse in games en computers nam echt een vogelvlucht toen ik op mijn tiende een MSX kreeg en het groeide snel uit tot een hobby. Het duurde niet lang voordat de MSX werd vervangen door een Commondore 64, waarop ik binnen enkele weken een collectie van honderden floppies had met duizenden spellen en applicaties. Wellicht komt het door mijn schippersachtergrond, maar in die tijd was ik een werkelijke piraat. Niemand die er toen trouwens wakker van lag. Een leuke periode om aan terug te denken, waarin we met een dubbelcassettedeck cassettebandjes kopieerde en met een perforator de zijkant van de 5¼ inch floppydisk in knipte zodat je hem dubbelzijdig kon gebruiken voor twee keer zoveel opslagruimte.
Mijn eerste echte console kocht op mijn dertiende, de Super Nintendo, waar ik mijn C64 voor had verkocht. Spellen als Super Mario World, Castlevania, Contra en Final Fight behoorde toen tot mijn favorieten. Met de komst van de SNES begon ook de eerste 'consolewar' en staken de eerste fanboys hun kop op. Hoewel ik een tijdje een Nintenbotje was, kwam ik gelukkig al snel tot bezinning en zag dat andere consoles evenveel plezier boden. In de jaren die volgden heb ik bijna alle gangbare console wel in bezit gehad. Van de Sega Megadrive plus Sega CD en Sega 32X tot de Neo Geo, PlayStation, Dreamcast tot de huidige consoles. Terugkijkend heb ik een klein fortuin uitgegeven. Zo importeerde ik de Dreamcast uit Japan met Sonic Adventures voor een dikke 1500 gulden (voor de jongeren onder ons zo'n 700 euro). Waar ik overigens geen minuut spijt van had, niets leuker dan je vrienden jaloers maken en natuurlijk samen met ze te gamen en genieten.
Nu consoles en games zo zijn ingeburgerd moet je nog wel heel erg je best doen wil je indruk maken op je homies. Toch is het fijn dat het nu zo geaccepteerd is, was je vroeger nog een nerd als je van gamen hield, tegenwoordig ben je eerder een loser zonder gamertag. Een ander voordeel is dat gamen nog nooit zo betaalbaar geweest. Mensen klagen dat het duur is, wat ik begrijp, want een nieuwe game voor 60 euro is toch prijzig. Als je echter een beetje geduld hebt pik je de topgames na enkele maanden voor de helft van de prijs uit de budgetbak. Die luxe was er in de SNES/Megadrive-periode (waarin de games net zo duur waren als nu) zo goed als niet.
In gamerjaren ben ik al een redelijk oude rot in het vak en het is mooi om alle verandering bewust te hebben meegemaakt. De beginjaren waarin games van 256KB als groot werden beschouwd en het hebben van een 20MB harde schijf op je Amiga 500 de shit was. Tijden waarin je in de arcade in de rij stond om een glimp op te vangen van de bloederige taferelen van Mortal Kombat en Nintendo-bezitters de raarste dingen probeerde om dat bloed in de SNES-versie te voorschijn te toveren. Het verschijnen van games op cd en de overgang van 2D naar 3D. Van het spelen op een 32cm teeveetje, tot gamen op een 46inch LED-schem. Games zien veranderen van enkele bewegende blokken met bliepjes voor geluidseffecten tot spellen met verbluffende graphics, muziek, verhalen en gameplay.
Jammer genoeg kan ik vanwege tijdgebrek me bijna nooit meer zo op een game storten zoals vroeger. Wat tevens een reden is waarom ik bijna nooit online speel. Als ik namelijk tegen andere speel wil ik winnen en bij top horen. De harde werkelijkheid is echter dat als je hier bij wilt horen je heel veel moet oefenen en die heb ik simpelweg niet meer. Daarom houd ik het lekker bij singleplayer-games, zodat ik me toch nog beetje een goede gamer voel.
