From: Condoleezza Rice To: George W. Bush
To:George Walker Bush
Subject: Heb je nodig!
Date: Sun, 30 Jul 2006 03:54:58
-------------------------------------------------
Hi George,
Natuurlijk is het gezin de hoeksteen van de samenleving, alleen niet voor mij! Ik ben nu eenmaal een individualist en bovendien heb ik de karakterstructuur niet om me met dergelijke proletarische zaken bezig te houden. Ik werk liever en je weet dat ik mijn functie met grootse toewijding uitoefen, dat ik Amerika's buitenlandse politiek iedere dag weer met vastberadenheid uitdraag. Dat wij ver gaan in het strijden voor eigenbelang heb ik dan ook nooit als kwalijk gezien, eerder noodzakelijk. Bovendien, onze nationale belangen die doorklinken in de internationale politiek doen toch ook anderen goed; beetje minder terroristische dreiging voor ons, beetje meer welvaart en democratie voor hen. Wat zeiken ze nou?
Het was eind jaren '70 toen de juistheid van dergelijke politiek al tot me doordrong. Ik volgde Carter tijdens zijn regeringsperiode en heb me op dat moment voorgoed van zwakzinnig geneuzel gedistantieerd; hij stelde zich destijds zó aan over de Sovjet-invasie in Afghanistan, dat ik me onmiddellijk achter het standpunt schaarde dat internationale politiek niet het werkterrein is voor besluiteloze watjes! Daarom heb ik jou zo hoog in mijn achting, George. Ik bewonder je om je heldere ideeën over goed en slecht en bovendien, je beschikt over de ballen om ernaar te handelen. En terecht: kansen om historie te schrijven cq. je wereldmacht te handhaven liggen niet voor het oprapen, dus als ze zich voordoen: grijp ze! Je moet het ijzer smeden als het heet is en dat heb jij altijd goed begrepen. Je simplistische kijk op dingen kan soms zo verhelderend zijn. Louterend zelfs. En ik merk, in deze onrustige Arabische nacht, dat ik juist daaraan behoefte heb.
Het is na drieën terwijl ik dit type en de stilte van de nacht stemt gewoon tot nadenken. Voor het eerst sinds de beschuldigingen over mijn 'ontoereikend handelen en gebrekkige inzichten' na 9/11, twijfel ik aan de door mij zo vurig gekoesterde politieke visie. Zonder meer een tijdelijk ongemak en ik wijt dit dan ook aan een koortsige droom waar ik zojuist uit wakkerschrok. Kopstukken van terroristische organisaties uit Libanon, Irak, Iran, Palestina én Afghanistan kwamen uit een muur van hoog en oplaaiend vuur gelopen. Met woedende gezichten, in een lange rij, hand in hand notabene! Slechts de middelste twee waren niet verbonden door elkaars handen, maar door een schilderij dat zij tussen hun inhielden. Ik ken dat schilderij. Drie jaar geleden heb ik het zien hangen in het MOMA. Dit staat erop:
Some days you wake and immediately start to worry.
Nothing in particular is wrong, it’s just the suspicion that
forces are aligning quietly and there will be trouble.
Het was zo beklemmend! En ja, ik ben het met je eens, zo ken ik mezelf ook niet. Stel me gerust George, want ik word nu geplaagd door mijn gedachten. Na je overwinning in 2000 had je het nog over nederigheid en geduld en dat je dat nooit waar zou maken wisten wij allebei, maar dat de wind of change nog geen jaar later al zou waaien was zelfs voor ons een verrassing. Nu, achteraf, duurt de hervorming van Irak weliswaar wat lang, maar ze zullen inzien dat de democratie er blijft! Goedschiks of kwaadschiks. Het is financieel gezien echter een teleurstellend plaatje, maar dat is het waard, toch? Het aankomende half jaar nog even flink doorzetten met ontruimen van de Taliban (of heet het dan verdelgen?) en dan zal ook in Afghanistan de boel op orde zijn. Het ironische is, dat ik echt al zin begon te krijgen in Iran. Weer een nieuwe krachtproef en eindelijk vinger in de pap van het land waar het ons werkelijk om gaat, en het product natuurlijk. Maar ja, dat zullen we nu even voor ons uit moeten schuiven.
Hoewel Israël niet steunen nooit een optie is geweest, was het misschien toch beter om ze over te halen toch nog even te wachten. Oké, Syrië was er lang genoeg weg, Hezbollah stond óók op ons lijstje én er was nu aanleiding, maar het was heus niet de laatste ontvoering geweest. En jezus, wat rukken ze uit zeg. Geloof dat zelfs wij dat gematigder aangepakt hadden. En ja, ik weet wat je altijd prevelt: oorlog is goed voor de werkgelegenheid, maar toch. (Over werkgelegenheid gesproken, zijn de nieuwe cijfers al binnen? En, enige verbetering?)
Ik vrees gewoon voor wat ik noem 'het lot van de Zondebok'. Gedurende het bestaan van de mensheid is samen haten altijd een probaat bindmiddel gebleken en hoewel de daadwerkelijke speerpunten van elke op zichzelf staande terroristische groepering aldaar ver uit elkaar liggen, scheppen ze allemaal evenveel plezier in de VS hekelen. Het lijkt hen nader tot elkaar te brengen en als dat zich doorzet verwacht ik grote problemen, George. En we kunnen daar niet weg. Dat kost ons niet alleen onze trots George, dat kost ons alles.
Anderzijds, heb ik in Rome moeten constateren dat zich bij aanwezige regeringsleiders 'ongewenste vermindering' manifesteert op het gebied van draagvlak voor onze politiek-strategische en militaire ideeën. Laat ik het zo formuleren: het is goed dat er in Libanon niks te halen valt, anders hadden ze zich nooit gewaagd aan de ongeïnteresseerde houding die ze woensdag innamen en waren we er nooit zo makkelijk mee weggekomen. 't Was alsof ze ineens bedacht hadden dat ze ons eigenlijk niet nodig hebben en nu zal 't zo'n vaart niet lopen, maar ik merkte aan ze dat ze, in dezen, diplomatiek gezien nog wel wilde meegeven maar dat het ten kosten ging van de goodwill. Op een gegeven moment stond ik gewoon helemaal alleen en staarde iedereen me een beetje schaapachtig aan. Dat was vrij ongemakkelijk,you know.
Ik weet hoe jij daarover denkt, dat o.a. de Europeanen in jouw ogen een stelletje Josti's zijn, dat ze slechts afleiden waar het werkelijk om gaat, het geweld (grapje!), maar laat me je dit meegeven: als de terroristische groeperingen in het MO de handen ineen slaan en Europa een kritische houding doorzet, dan heeft dat grote consequenties voor in ieder geval de uitvoerbaarheid van de Bushdoctrine, en misschien nog wel meer. (Moet plotseling denken aan wat je altijd zegt over macht, dat het als een warm bad is. 'Geniet ervan voor 't afkoelt', roep je dan en dat moet je altijd zo om jezelf lachen. Of lach je om Rove, heeft die 'm geschreven? 't Is evengoed wel waar, zie ik nu in.)
Wat dat betreft denk ik dat we er goed aan gedaan hebben Syrië en Iran uiteindelijk toch om medewerking te vragen en dat jij en Blair afgelopen vrijdag al officieel groen licht gegeven hebben voor de internationale troepenmacht. Dat houdt de gemoederen, de benodigde paar dagen, nog wel rustig. (Echter, als Blair jou bezoekt ben jij dus gastheer en als je hem vervolgens het woord laat doen, onderstreep je wel heel sterk je eigen zwakke communicatieve vermogens. Raad je aan in het vervolg dan bij hem op bezoek te gaan. Beter voor de beeldvorming, snappie?)
Natuurlijk heb ik Libanon en Israël vandaag weer effectief diplomatiek gekieteld. Maak je geen zorgen, that's what I do best. Libanon zit met het handen in het haar en Tel Aviv denkt aan een weekje genoeg te hebben. Sowieso zouden ze vanavond al weer flink van bil gaan zeiden ze. Ik zei, ga liever van Bush, maar dat begrepen ze niet.
Zie je maandag,
Condi.
