Het elftal der teleurstellingen
Achterin is er plaats voor John Heitinga, Ajacied en international. De jeugdige Heitinga had na een redelijk goed EK de wereld aan zijn voeten liggen en zou tijdens deze jaargang weer een stapje richting een Europese topclub doen. Bovendien was hij de gedoodverfde opvolger van Jaap Stam in Oranje. Hij legde zelf de oorzaak bij een te lang verwaarloosde blessure, maar feit is dat Heitinga dit seizoen zelden zijn niveau haalde. Voor zijn compagnon in dit elftal, Ruud Knol van Vitesse gooiden blessures aantoonbaar roet in het eten. Knol was aan het begin van het seizoen aanvoerder van de opmerkelijk opgeleefde Arnhemmers, maar moest de revival van de ooit ten dode opgeschreven club al na enkele duels vanaf de zijlijn bekijken. Weer een seizoen naar de knoppen voor de talentvolle verdediger, juist nu onder de nieuwe bondscoach verdedigers debuteren en doorbreken die niet veel beter zijn dan Knol.
De geïmproviseerde backs in dit selecte gezelschap zijn José Fortes Rodriguez en Michel Kreek. De heetgebakerde Spanjaard kwam wat smeuïge details over het liefdesleven van zijn trainer te weten en confronteerde hem daarmee toen deze hem op de tribune zette. Een gok, die verkeerd uitpakte. De trouwe AZ-soldaat kon vertrekken, om bij degradatieploeg RBC op rancune te trachten het ongelijk van Adriaanse te bewijzen. Slaagde daar niet in. Kreek kwam met hoge verwachtingen uit Griekenland naar Tilburg, maar heeft op die reis vermoedelijk een vloek door enkele Griekse goden opgelopen. Was veel geblesseerd en op de momenten dat hij wel de noppen onder bond om met de stoere kerels mee ten strijde te trekken, bleek hij wel erg traag. Zo traag dat Willem II nooit eens lekker vooruit kon verdedigen. Het coachen van jonge spelers kwam ook nooit van de grond.
Op het driemansmiddenveld neemt Pascal Bosschaart een centrale positie in. Hij maakte een klassieke fout. Bosschaart verruilde een stabiele relatie met een leuke vriendin voor de jarenlange lokroep van zijn knappe buurmeisje. Eenmaal met haar bleek ze eigenlijk te mooi voor hem, waardoor hij nooit lekker in zijn vel zat. Moet komend jaar vechten voor deze relatie of uiteindelijk een stapje terug doen, naar een meisje van mindere schoonheid.
Hij wordt geflankeerd door Arnold Bruggink en Ricardo Sousa. De sympathieke Bruggink ontsnapte vorig jaar aan het stempel van eeuwig talent en supersub, dat hem bij PSV was opgedrukt. In Spanje maakte hij kennis met de vreemde wetten aldaar. Een nieuwe coach kwam en hoefde hem niet, waarna Bruggink uit Mallorca vluchtte en een warm thuis vond in Heerenveen. Een speler met ervaring in een grote competitie, die konden de jonge Friezen best gebruiken. Heerenveen kende een prima seizoen, waarin Bruggink nauwelijks zichtbaar aandeel in had. Een fikse tegenvaller dus. De Portugese artiest Sousa moest de Superboeren van De Graafschap redden in de degradatiestrijd. Het bleek al snel een misrekening om een kunstenaar in te zetten waar soldaten gewenst zijn. Sousa bleek wel erg blessuregevoelig en voegde behalve enkele flarden van klasse zelden wat toe. Voelde zich onbegrepen, als hij trots met een schone broek en na enkele goede passes het veld verliet en geen applaus kreeg. De verkeerde man op de verkeerde plaats dus.
Dat was aanvallende middenvelder Adil Ramzi van AZ lange tijd ook. Zijn oude beschermheer Co Adriaanse haalde Ramzi weg uit een moeilijke situatie in Eindhoven en gaf hem direct het vertrouwen. Ramzi bewees niet dat hij dat waard was en had de pech dat AZ zonder hem ineens als een trein begon te voetballen. Klaagde in de pers dat hij en de andere oud-spelers van Willem II niet gepruimd werden en pakte later in het seizoen nimmer meer de kansen die er wel kwamen.
Wie ook geen kansen benutte, was Wesley Sonck. De Belgische Ajacied vertrok in de winterstop door de achterdeur uit de Arena. Zelfs toen Zlatan Ibrahimovic verkocht was, kon Sonck nooit definitief een basisplaats afdwingen. Was geen Ajax-voetballer en had niet gekocht mogen worden, maar straalde ook nooit meer echt uit er voor te willen gaan. Sonck was wel met afstand de beste klager uit de hele eredivisie. Klagen deed Michael Mols, de laatste speler uit dit team, nooit. Mols keerde terug bij Utrecht, waar hij een levende legende was. Hoe langer iemand weg is, hoe beter hij in je beleving wordt. Je vergeet de mindere kanten en gaat de goede kanten romantiseren. Logisch dus dat Mols na al die jaren nooit meer tegen de hoge verwachtingen kon opboksen, al was het maar omdat hij inmiddels ook een mindere speler was. Jammer, want enkele flitsen van de oude Mols hadden de liefhebber vast kunnen bekoren.
Een elftal als dit kan natuurlijk maar door één man worden getraind. Het leidt geen twijfel dat de trainer van dit team Ruud Gullit zal zijn. Nadere uitleg is eigenlijk overbodig, hoewel ook Ronald Koeman nog even kandidaat is geweest. Misschien dat beide heren de klus samen moeten klaren, al heeft Koeman in het verleden wel de nodige resultaten behaald. Hij had echter meer moeten presteren met de talentvolle Ajax-selectie.
Volgende week het elftal der verrassingen.
