Kritiek op de Wortels van Jouw Bestaan

Ik zat in Venezuela te wachten op het vliegtuig en in een krantenbak vond ik een aantal gossipblaadjes uit Nederland. Normaal laat ik die links liggen, maar er was geen andere onconfessionele lectuur, dus ik pakte ze voor de neus van een oud vrouwtje weg. Tijdens het bladeren kwam ik een aantal artikeltjes tegen over Idolskandidaten van vorig jaar en ik begon te grinniken.

Allereerst het verhaal van Jamaï. Deze gebrilde gozer heeft een aantal uitlatingen gedaan in de media richting Idols die niet misselijk zijn. “Idols is alleen leedvermaak, net zoiets als een gehandicapte in het circus door een hoepel laten springen”, riep de Schoonhovense jongen fel. Mijn eerste vraag was meteen: waarom zaag je de wortels van je succes weg? Je bent dan toch een contradictie van jezelf als je die dingen uit je succes bekritiseert die je zo hebben gevormd? Ook zei Jamaï dat zijn coming out door de Idols crew helemaal om zeep was geholpen en dat hij dat moest doen om weer in de belangstelling te komen. Ik vind het eerlijk gezegd regelrechte bullshit.
Ten eerste: Jamaï heeft zelf meegedaan aan het circus en is zelf door die hoepel gesprongen. De kandidaten die er nu doorheen zijn gesprongen, moeten alleen tegen het grote vooroordeel opboksen, dat Jamaï nu zelf voorlegt: Idols twee is een circus en dat was Idols één niet. Idols twee is naar mijn mening zelfs een grote poging om juist niet zo te zijn als de eerste Idols, en daar is Jamaï bang voor. Want een nieuwe show levert nieuwe concurrentie op, in tegenstelling tot een perfecte kopie.
Ten tweede: het gedoe rond de homoseksualiteit is niet de schuld van Idols. Jamaï heeft immers zelf in een bevlieging tegen nota bene Ruud de Wild verteld dat hij op jongens valt. Waarom hij de schuld geeft aan Idols is mij een raadsel, want zulke dingen heb je toch echt zelf in de hand.
Ik kan alleen maar zeggen dat Jamaï niet echt notie heeft van wat de gevolgen zijn van zijn handelingen. Hij zet zichzelf nogal voor schut door zijn eigen benen onderuit te schoppen. Hij is immers zelf een gevolg van iets en dat heet Idols. Hij moet de kansen nemen om te groeien zodat hij straks echt wat betekent in zowel de muziekindustrie als in de media.

Om Joël en Bas heb ik harder moeten lachen. Deze twee mennekes nemen elke kans op publiciteit aan om zichzelf te promoten. Nou kan ik meteen zeggen dat promotie in een apres-ski programma van Eric Dikeb niet echt muzikaal verantwoord is. Behalve in dit smakeloze reclameblok waren ze afgelopen week ook op TV8 te bewonderen (samen met Megan). Daarin lazen ze een andere ex-deelnemer de les voor over het wel en wee van artiest zijn. Het werd ze niet gevraagd, maar ze deden het, alsof ze gepokt en gemazeld waren in de wereld van muziek en beroemdheid. De arrogantie spetterde van het scherm recht in mijn gezicht, alsof ik onveilig met rotjes en een zippo aan het spelen was. Ze maakten het helemaal bont in een artikeltje van een weekblad waarin ze onder andere zeiden: “De CD van Jamaï is slecht, ook al kan hij wel redelijk zingen”, “Jim is te jong, die moet geen CD’s maken” en “Hind is de enige die een beetje professioneel bezig is”. Allemaal leuk en aardig, totdat ik daarna een stukje lees over hun nieuwe clip “Too Dangerous”. Daarin vertellen de twee dat ze door gebrek aan ondersteuning in de muziekindustrie dingen zelf moesten bekostigen. “De anderen krijgen die wel, er worden complete CD’s met ze opgenomen, maar wij moeten nu echt alles zelf doen”, werd er bits richting Idols gesnauwd. En dit is het punt waarop de twee zich eens moeten realiseren dat ze dankbaar gebruik hadden moeten maken van het voorrecht dat ze hebben gekregen bij Idols. Zeiken kan later nog wel. Als je de rozen in hun eerste jaren besproeit met urine, gaan ze dood. Alhoewel de CDs van Jim en Dewi niet echt denderend geweldig zijn, tonen ze wel groei in professionaliteit en kwaliteit, terwijl Bas en Joël in een kruiwagen, geduwd door Dikeb, achter de feiten aan rollen.

Nou kan je gecharmeerd zijn van de drie knullen van hierboven of je kan ze haten. Ik doe het allebei niet, maar toch wekken ze ergenis op bij mij. Idols is een programma waarbij mogelijkheden door jezelf worden gecreeërd, die voor heel weinig mensen zijn weggelegd. Het is een hele stomme fout om deze voorrechten weg te gooien of aan te vallen, want je verknalt daarmee je basis voor een leuke en muzikale carriëre. Jamaï is nog jong, en foute uitspraken worden dan al snel vergeven, maar vooral bas en Joël zouden beter moeten weten. Als ze zo doorgaan, neemt die industrie, die ze de kansen heeft gegeven, die twee gozers niet meer serieus. In ieder geval doe ik het al niet meer.