Idols - De Korte Weg
Wat veel mensen waarschijnlijk al snel vergeten, is dat het programma wel degelijk muzikaal talent aan het licht brengt. Nou zeg ik meteen dat het talent van Idols I schraal afsteekt tegen het talent van Idols II, maar er is talent! Mensen zoals Hind, Irma en Boris weten liedjes met hun stem enorm lekker te vertalen, terwijl zonder Idols ze waarschijnlijk die liedjes in een buurtkroeg of badkamer hadden gezongen. Idols was voor hen de open deur naar een muzikale carrière. Ok, ze hebben minder tegenslagen wat betreft de gang naar roem gehad dan Bløf, maar wat is daar op tegen? Waarom moet iedere artiest dezelfde lijdensweg bewandelen om zodanig als artiest geloofwaardig en goed te zijn dat hij respect krijgt? Natuurlijk is het knap dat veel bands zoals Krezip en the Sheer het helemaal op eigen kracht doen en hebben gedaan, maar worden ze er daar beter op dan bijvoorbeeld Hind of Irma? Krediet als artiest opbouwen gebeurt bij je publiek en niet bij artiesten onderling want van die relatie hangen succes en populariteit niet af. Daarom snap ik de reactie van Paskal niet. Met die reactie zegt Paskal: “ik neem hoe dan ook de talenten van Idols-kandidaten niet serieus”.
De reactie van Paskal is niet de enige verkapte kritieke reactie uit de richting van showbizzland. Als iemand Hind een artieste noemt, beginnen veel gerenommeerde artiesten al te lachen. Idols is kortom een beetje het pispaaltje van muziekland, terwijl er nog veel meer korte weggetjes van artiesten zichtbaar zijn. Waarom staat Fontane telkens in de spotlights? Niet omdat ze zo hard geknokt hebben om als band bekend te staan. Danzij optredens van Michiel huisman in “Volle Maan” en “Phileine zegt Sorry” is de band naar voren geschoven. Zonder Michiel en zijn uitstapjes in de filmwereld, zagen we nu weinig tot geen Fontane. Hetzelfde geldt voor de muzikale uitstapjes van Chris Zegers en Anthonie Kamerling. Waren ze niet beroemd van soaps en films, dan hadden ze absoluut niet de kans gekregen om een CD of single en clips uit te brengen. En zo hangen televisie en muziek constant aan elkaar, waardoor open deuren en kortere weggetjes ontstaan om bepaalde acties waar te maken. Idols doet daar niet voor onder. Ondanks dat de wegen van Hind een stuk korter waren dan die van Bløf, verdient ze evenveel respect. Niet om haar plotselinge beroemdheid, niet omdat ze zo lief stroopwafels uitdeelt, maar om het feit dat ze de kans om iets nieuws toe te voegen aan de Nederlandse muziek met beide handen èn met veel talent heeft aangepakt. Ik hoop dat Boris en Irma deze kansen ook krijgen en benutten, want ze zijn simpelweg talenten met goede kwaliteiten die een goede aanwinst zouden zijn voor de weggetjespolitiek die muzikaal Nederland nu bedrijft.
En paskal: als je je Edison terug wilt brengen, kom dan eerst langs Made.Voor mijn badkamermuziek wil ik namelijk graag beloond worden. Respect voor Hind en mijn deobus en voor die hele korte weg van mij naar de Edison.
