Op de Indianapolis Motor Speedway is zondagavond de 109e editie van de Indianapolis 500 verreden. Dat werd een behoorlijk chaotisch gebeuren, vooral in de eerste helft van de race, met voor de Nederlandse fans helaas niet echt een gelukkige afloop.

Robert Shwartzman was als eerste rookie sinds Teo Fabi in 1983 de winnaar van poleposition - Tony Stewart startte in 1996 ook als rookie van pole, maar dat kwam doordat polesitter Scott Brayton voor de race verongelukte. Naast Shwartzman stonden ook veteraan en tweevoudig winnaar Takuma Sato en Pato O'Ward op rij één, voor Scott Dixon, Felix Rosenqvist, Alex Palou, David Malukas, Christian Lundgaard en Marcus Ericsson - Rinus van Kalmthout nam plaats op de 31e plek en stond op de laatste rij naast de naar achteren gezette oud-winnaars Josef Newgarden en Will Power van Team Penske.

Crash vóór de start
Regen op en rond de Speedway zorgde voor wat vertraging, maar zo'n drie kwartier later dan gepland kon het "Start your engines!" dan toch geroepen worden. De groene vlag was nog niet gezwaaid of de eerste crash was al een feit: Scott McLaughlin, vorig jaar nog op poleposition, slingerde zijn Penske zonder pardon de muur in bij het ingaan van de laatste opwarmronde.

McLaughlin's auto werd opgeruimd en de rest kon er dan echt aan beginnen. Ook dat duurde niet al te lang: in welgeteld de eerste bocht van de race kwam Marco Andretti in aanraking met Jack Harvey, waarna de nummer twee van 2006 in zijn twintigste deelname de muur in knalde. Tijdens de caution kwamen er gelijk een paar coureurs brandstof halen, waaronder Van Kalmthout.

Regen
Na twintig ronden, inclusief het gebeuren bij de start kwam dat neer op een ronde of tien daadwerkelijk racen, werd het geel weer gezwaaid: regen. Gelukkig leidde dat niet tot een daadwerkelijke onderbreking, na tien rondjes geel kon er weer geracet worden. Het gros van de toppers had tijdens de regencaution een pitstop gemaakt, waardoor de Ed Carpenter Racing-auto's van Christian Rasmussen, Alexander Rossi en Ed Carpenter in de top-3 reden, met de ook niet gestopte Van Kalmthout ook rond de zevende plek.

Rond de 45e ronde kwamen de coureurs op de alternatieve strategie, zoals de ECR's, weer binnen, Van Kalmthout kwam iets later ook nieuwe banden en brandstof halen. Zo reed Sato weer terug aan de leiding, tussen de op ongeveer een ronde achterstand rijdende net gestopte coureurs; Harvey, Rasmussen, Devlin DeFrancesco en Rossi reden vlak voor Sato op de baan en hoopten op een caution, Carpenter en Van Kalmthout reden vlak achter de Japanner en voor Conor Daly, de nummer twee in de race.

Na dik zestig ronden kwam bijna het hele veld in één klap binnen, waarmee de verhoudingen weer even duidelijk waren: Sato en Malukas voorop, gevolgd door de nog altijd op de andere strategie rijdende DeFrancesco en Rossi - Van Kalmthout reed ook ongeveer op hun strategie en reed inmiddels op plek elf. Niet lang daarna was het klaar voor Rossi: zijn auto raakte oververhit, in de pitstraat vloog 'ie in de hens - net als een monteur - en zijn race was voorbij.

Einde voor Van Kalmthout
Met de teller op ruim tachtig ronden was het in één keer ook klaar voor Van Kalmthout: hij wilde zijn pitstop maken, maar de achterremmen gaven totaal niet thuis en hij knalde in de pitstraat tegen de muur. Ophanging kapot, race voorbij. Tijdens de caution ging ook lang niet alles goed: Sato schoot door bij zijn pitstop en verloor veel plekken, de sowieso al flink teruggevallen polesitter Shwartzman kegelde zijn halve team omver.

Het groen werd weer gezwaaid na 91 ronden, nog niet halverwege de race dus. Ook dat duurde weer niet lang: iedereen zat veel te dicht op elkaar en in het achterveld ging dat fout. Kyle Larson ging in de rondte en crashte, waarbij hij Kyffin Simpson aantikte, die op zijn beurt Sting Ray Robb via een schrikreactie richting de muur dirigeerde. Larson kon zo in elk geval rap naar Charlotte, waar de Coca-Cola 600 in de NASCAR Cup Series op hem wacht - opnieuw geen succesvolle dubbel.

De volgende herstart was ook weer niet geweldig: Rasmussen ging in de rondte en de volgende caution was alweer een feit. Een hernieuwde poging volgde met nog 91 ronden te gaan en DeFrancesco op kop, voor Harvey en Malukas, die de eerste was op de reguliere strategie. Een dikke 65 ronden voor het einde volgde weer een grote pitstopronde, waarbij de kansen eindigden voor Josef Newgarden, de winnaar van de vorige twee edities kwam binnen en bleef langere tijd binnen met problemen.

Spannende slotfase
De pitstopronde gooide het een en ander door elkaar en met ruim een kwart van de race te gaan reed veteraan Ryan Hunter-Reay zowaar daadwerkelijk op kop, voor Daly, Malukas, Palou en Santino Ferrucci. Vlak voor de laatste pitstopronde, zo'n 35 ronden voor de finish, kwam Daly wat in de problemen en gingen Malukas en Palou er in rap tempo voorbij, waarna hij in totale paniek toch maar naar binnen kwam.

Hunter-Reay, bij de wedkantoren een van de coureurs met de minste kans op de zege, kwam dertig ronden voor het einde zijn laatste pitstop maken, maar daarbij ging het fout: een probleem met het hybridesysteem gooide roet in het eten en zijn droom op een tweede Indy 500-zege was voorbij. Palou zat na zijn stop ondertussen vlak achter Malukas, die de virtuele leider was - Marcus Ericsson, Rasmussen en Lundgaard reden nog voorop.

Palou ging 25 ronden voor het einde langs Malukas naar de virtuele leiding, met O'Ward er inmiddels vlak achter. Ericsson maakte zijn stop en kwam pal voor de deur van die drie terecht, waardoor hij ook ineens serieus kans maakte, relatief uit het niks. Terwijl Louis Foster en DeFrancesco ronde na ronde irritant in de weg reden, lukte het Palou veertien ronden voor het einde dan eindelijk om Ericsson te verschalken.

Met vijf ronden te gaan kreeg Palou te horen dat hij volle bak de brandstof mocht gebruiken, maar hij kwam niet voorbij de twee achterblijvers - Ericsson kon op zijn beurt niet echt een aanval plaatsen. Palou hield stand en pakte als allereerste Spanjaard ooit de winst in de Indianapolis 500, voor Ericsson - Palou finishte wel onder geel, omdat een paar tellen voor zijn finish Nolan Siegel zijn auto hard in de muur hing.

Op het circuit van Silverstone is zondagmiddag ook de Britse Grand Prix in de Moto3 verreden. Dat gebeurde voor de verandering ná de MotoGP, zoals op het Britse circuit vaker het geval is.

Poleposition was voor Alvaro Carpe, met Angel Piqueras en David Almansa naast zich. Joel Kelso, Max Quiles en Luca Lunetta stonden op rij twee, voor David Muñoz, Valentin Perrone en Dennis Foggia. Quiles kende een prima openingsfase en pakte de leiding, Carpe, Almansa en Lunetta volgden, maar zoals gebruikelijk wisselden de posities bijna elke bocht weer.

Kelso nam ook even de leiding in handen, maar dat was geen lang leven beschoren: de Australiër gleed onderuit. Muñoz was amper een ronde later de volgende, hij werd vanaf plek drie onderuit gebeukt door Lunetta, die daar middels de longlappenalty voor bestraft werd. Kampioenschapsleider Jose Antonio Rueda, die op de 26e en laatste plek moest starten, kwam snel naar voren en halverwege de race zat hij in de kopgroep.

Twee ronden voor het einde voerde Rueda de grote groep aan, met ook Quiles en Perrone die zich helemaal voorin hadden gemeld. Perrone haakte daar wat af, Rueda en Quiles vochten een mooie strijd uit en het was Rueda die vanaf de laatste startplek de winst pakte, voor Quiles, die zo in zijn derde Grand Prix al zijn eerste podium pakte. Piqueras ging in de strijd om plek drie onderuit, Lunetta pakte zo alsnog de derde plek.

AZ Heeft zich geplaatst voor de tweede voorronde van de Conference League. In de finale van de play-offs werd, mede dankzij een doelpunt in de blessuretijd, FC Twente met 3-2 verslagen.

Voor rust was FC Twente echter oppermachtig. Steijn bracht de ploeg op Enschede uit een penalty op 0-1 en nadat hij op aangeven van Vlap ook de 0-2 scoorde leek de wedstrijd al beslist. AZ scoorde echter uit het niets vlak voor rust de aansluitingstreffer dankzij Meerdink en net na rust was het Van Bommel die de stand weer in evenwicht bracht. Daarna was het de thuisclub die de grootste kansen kreeg maar pas in de blessuretijd scoorde Sadiq de 3-2. Daarna voorkwam keeper Owusu-Oduro nog knap de 3-3 en verzekerde zo AZ van het laatste Europese ticket.

AZ	3 - 2	FC Twente
43' Meerdink  53' v.Bommel  90+3' Sadiq		22' Steijn (pen)  40' Steijn
Gele kaart: Mijnans,Sadiq, (AZ), v.Wolfswinkel,Taha, Hilgers, (FC Twente)
Stadion: AZ Stadion, Alkmaar Toeschouwers: ? Arbiter: Gözübüyük
Opstelling:		Opstelling:
Owusu-Oduro Maikuma (Kasius/75) Goes Penetra (Dekker/46) Moller Wolfe Poku (Sadiq/46) Koopmeiners (Buurmeester/84) Mijnans Smit v.Bommel Meerdink (Parrott/80)		Tyton v.Rooij Hilgers (Lagerbielke/74) Bruns Kuipers (Verschueren/74) Rots (Taha/46) Kjolo Steijn Sadílek Vlap v.Wolfswinkel

De vijftiende etappe van de Giro d’Italia, een 219 kilometer lange rit van Fiume Veneto naar Asiago over bergachtig terrein, begon zondag met een razendsnelle en chaotische openingsfase. Een lange strijd om in de vlucht van de dag te komen resulteerde in een grote kopgroep van circa 35 renners.

Movistar was goed vertegenwoordigd, met kopman Einer Rubio als enige klassementsrenner in de ontsnapping. Samen met zijn ploeggenoten bouwde hij een voorsprong van drie minuten op het peloton. Die marge bleek echter niet houdbaar. Op de eerste grote klim van de dag, de historische Monte Grappa, voerden Egan Bernal en Thymen Arensman namens INEOS het tempo op in het peloton. Hun aanval zorgde ervoor dat de vluchters al op 60 kilometer van de finish werden ingerekend, op Marco Frigo na, die zich nog even wist vast te bijten.

Na de hergroepering kreeg Frigo gezelschap van een nieuwe groep achtervolgers, waarin Carlos Verona zich ontpopte tot de sterkste klimmer. Op de tweede klim, de Dori, liet hij zijn medevluchters achter zich en begon aan een indrukwekkende solo van 40 kilometer. Terwijl Verona zijn voorsprong verdedigde, barstte ook in het peloton de strijd weer los. Richard Carapaz plaatste een aanval in de groep met favorieten. Daarbij kwam aan het licht dat Primoz Roglic zijn dag niet had. De kopman van Bora-Hansgrohe kon het tempo niet volgen en moest al vroeg lossen, een opvallende inzinking van de Sloveen die eerder nog als grote favoriet voor de eindzege gold.

Verona hield knap stand en boekte met 22 seconden voorsprong zijn grootste overwinning ooit, uitgerekend op de dag dat zijn kopman Giulio Ciccone de koers moest verlaten na een val op zaterdag. Florian Stork en Christian Scaroni vervolledigden het podium. De groep met klassementsmannen finishte op een halve minuut, terwijl Roglic pas anderhalve minuut later over de streep kwam. Zijn achterstand in het algemeen klassement groeide daardoor tot vier minuten op leider Isaac del Toro, wat zijn kansen op een eindzege flink verkleint.

Results powered by FirstCycling.com

In de jaren negentig van de vorige eeuw privatiseerden de Britten hun nationale spoorbedrijf in een aantal regionale commerciële treinexploitanten. Nu heeft het één van deze bedrijven weer genationaliseerd en daar blijft het niet bij.

South Western Railway is de naam van de genationaliseerde spoorwegmaatschappij. Naast dit bedrijf moeten er tegen het einde van 2025 nog twee spoorbedrijven terugkomen in handen van de staat, die ze wil samenvoegen in Great British Railways.

Hiermee hoopt de regering van Kier Starmer iets te doen aan de klachten die de Britten hebben over de slechte dienstverlening van de commerciële bedrijven. Hoge ticketprijzen en een onbetrouwbare dienstregeling zijn de belangrijkste klachten die Britse treinreizigers hebben. De regering denkt met het terugdraaien van de privatisering die door de regering van toenmalig premier John Major werd doorgevoerd, deze klachten aan te kunnen pakken. Al wordt wel gewaarschuwd dat de problemen niet van vandaag op morgen opgelost zullen zijn.

Omstanders ontfermen zich zaterdagmiddag 24 mei 2025 over een vrouw als ze haar aantreffen met een schotwond aan het Nichtevechthof in Amsterdam. Uit onderzoek blijkt dat de vrouw kort daarvoor in een woning aan het Nieuwlandhof is beschoten. De recherche zoekt een verdachte en is een onderzoek gestart, waarbij ze dringend op zoek zijn naar getuigen en beelden.

Rond 17.45 uur krijgt de meldkamer een melding dat er iemand aan de Nichtevechthof in Amsterdam is aangetroffen met een schotwond. Als de politie ter plaatse komt, treffen ze een gewonde vrouw met een schotwond aan. De politie en het personeel van de ambulance nemen de zorg van de omstanders over en verlenen eerste hulp. Het slachtoffer is daarna naar het ziekenhuis vervoerd.

Uit onderzoek blijkt de vrouw in een woning aan het Nieuwlandhof te zijn beschoten, waarna ze uit de woning weet te vluchten naar het Nichtevechthof. Omstanders treffen haar daar aan en ontfermen zich over haar.

De recherche is dringend op zoek een verdachte:

• Man
• Donkergetinte huidskleur
• Lang
• Rond de 25 jaar
• Had een shirt aan van Casa Blanca
• Baardje
• Heeft een buikje 

Getuigenoproep
De recherche komt graag in contact met getuigen. Beschikt u over beeldmateriaal van de periode voor, tijdens of na het incident, bijvoorbeeld afkomstig van beveiligingscamera’s, videodeurbellen of dashcams in nabij geparkeerde voertuigen? Dan komt het onderzoeksteam graag met u in contact. Heeft u daarnaast iets gezien of gehoord, wat het onderzoek verder zou kunnen helpen? Mensen kunnen zich melden via 0900-8844 of anoniem via 0800-7000.

Op het circuit van Silverstone is zondag de Grand Prix van Groot-Brittannië verreden in de MotoGP. Dat werd een, zacht gezegd, een chaotische bedoening, vol drama en teleurstellingen, maar daarmee uiteraard ook de nodige verrassingen.

Fabio Quartararo had wederom de poleposition te pakken, hij stond naast Alex Marquez en Francesco Bagnaia. Voor het eerst dit jaar stond Marc Marquez niet op de eerste rij, hij moest het doen vanaf plek vier, naast Fermin Aldeguer en Jack Miller en voor Fabio Di Giannantonio, Luca Marini, Johann Zarco, Marco Bezzecchi, Alex Rins en Joan Mir.

Alex Marquez kende een uitstekende eerste, ongeveer, 130 meter, daarna ging hij vanaf leidende positie onderuit nog voor hij de eerste bocht bereikte. Broer Marc nam ondertussen de leiding, Quartararo en Bagnaia volgden, voor Aldeguer en Miller. Na twee ronden ging het op typische manier ook fout voor Marc Marquez: na zijn broer schoof ook hij vanaf de leiding het grind in.

Marc Marquez kon echter wel eens flinke mazzel hebben, want bijna gelijk erna werd de rode vlag gezwaaid wegens olie op de baan, mogelijk door een crash van Franco Morbidelli en Aleix Espargaro een paar momenten eerder. Na de nodige opruimwerkzaamheden kon iedereen zijn plek op de grid weer in beslag nemen en kon men een nieuwe poging wagen.

Dit keer bleef iedereen in elk geval overeind, terwijl Quartararo na een stevig maar kort duel met Bagnaia de leiding pakte - Miller begon heerlijk en sloot aan op plek drie, voor Marc Marquez, Zarco en Alex Marquez. Na een grote fout zakte Marc Marquez terug naar de negende plek, terwijl er vooral achter de dominante Quartararo keihard geknokt werd.

Voor Ducati ging het niet zo lekker, want in de vierde ronde ging Bagnaia tegen de grond. Miller reed ondertussen strak op plek twee, voor Bezzecchi, Zarco en Alex Marquez. Het gat naar Miller werd door Bezzecchi en Zarco gedicht en beiden gingen de Australiër voorbij, waarna Miller ook gepasseerd werd door de weer sterk teruggekomen Marc Marquez - broer Alex kon het tempo juist niet echt volgen en zakte wat terug.

Acht ronden voor het einde was het volgende drama een feit: Quartararo's Yamaha gaf ineens de geest en zijn race was in één keer voorbij. Bezzecchi reed zo ineens op kop, met een mooie voorsprong naar Zarco, die op zijn beurt dan weer voor Marc Marquez reed. Bezzecchi reed naar een prachtige overwinning, voor Zarco, terwijl Marc Marquez de heftige strijd om de derde plek won, voor Morbidelli en Alex Marquez.

Lando Norris heeft de Formule 1 Grand Prix van Monaco op zijn naam geschreven. De Brit profiteerde optimaal van zijn eerste startplek en bleef in de straten van het Prinsdom thuisrijder Charles Leclerc en Oscar Piastri voor. Max Verstappen startte en eindigde op de vierde positie.

Norris startte vanaf poleposition met Leclerc naast zich. Laatstgenoemde was beter weg dan Norris die zich verremde in de eerste bocht maar wel de eerste positie behield voor Leclerc, Piastri en Verstappen. De eerste die schade reed was Gabriel Bortoleto die eerst Andrea Antonelli in de hairpin passeerde, waarna de Italiaan terugkwam en de Braziliaan bij het ingaan van de tunnel de muur indrukte. Wel kon Bortoleto verder, al moest dat na een bezoek aan de pits. Daar waren ook Yuki Tsunoda, Pierre Gasly en Oliver Bearman voor hun eerste van twee verplichte stops. Bij Bearman ging het niet helemaal goed, want Haas had de voorbanden omgewisseld.

Norris en Leclerc reden langzaam maar zeker weg bij Piastri en Verstappen. Verder naar achteren knalde Pierre Gasly bij het uitkomen van de tunnel achterop de Red Bull van Tsunoda en werd eerste uitvaller van de dag met een afgebroken wielophanging linksvoor. Ondertussen liet iets verder naar voren Liam Lawson een flink gat vallen met Esteban Ocon die achtste lag. Het zorgde dat Isack Hadjar zijn stop kon maken en voor teamgenoot Lawson weer naar buiten kon komen. Meer rijders volgden, waaronder Norris en Piastri, terwij Hadjar na twintig ronden zelfs zijn tweede stop maakte. Dit was het sein voor Lawson om het tempo te verhogen.

Een stop van Leclerc gaf de leiding aan Verstappen, voor Norris, Leclerc, Piastri en Lewis Hamilton. Verstappen zelf stopte na 28 ronden, mede omdat hij de trein achter Lawson naderde. De Nederlander kwam op plek vier weer naar buiten, wel ruim achter Norris die het tempo stevig opschroefde en afstand nam van Leclerc en Piastri. Vanuit de top zes viel Fernando Alonso uit met een rokende Mercedes-motor. De Spanjaard zette de auto zo keurig aan de kant dat er slechts een korte gele vlag volgde.

Achter de top ontvouwde zich een enorm strategisch spel, want Williams liet eerst Carlos Sainz de boel ophouden om Albon zijn stops te gunnen en daarna mocht Albon de rest ophouden om Sainz zijn stop te gunnen. George Russell reed achter hem en was zo klaar met Williams dat de Brit de chicane na de tunnel afstak om zo een positie te winnen. Het leverde hem een drive-through op, maar ook met straf wist de Brit winst op de baan te creëeren.

Door stops van Norris, Leclerc en Piastri ging Verstappen opnieuw aan de leiding, maar de Nederlander was op zijn versleten mediums de langzaamste van de top vier en wachtte lang tot hij kon wisselen naar het zachte rubber. Het zorgde wel ervoor dat het vooraan in elkaar schoof. Verstappen wachtte tot de slotronde om zijn laatste stop te maken.

Na 78 ronden werd Norris als eerste afgevlagd, voor Leclerc en Piastri. Verstappen eindigde op plek vier, voor Hamilton, Hadjar, Ocon, Lawson, Albon en Sainz.

Op het circuit van Silverstone is de motorsportzondag geopend met de Grand Prix van Groot-Brittannië in de Moto2. Dat werd een fantastische race, met vooral een werkelijk zinderende slotronde.

Aron Canet stond op poleposition en nam plaats naast Manuel Gonzalez en Diogo Moreira. Op rij twee stonden David Alonso, Senna Agius en Marcos Ramirez, voor Barry Baltus, Izan Guevara en Daniel Holgado - Zonta van den Goorbergh vertrok vanaf de twintigste plek, de aan zijn onderarm geopereerde Collin Veijer moest dit weekeinde verstek laten gaan.

Guevara kende een fantastische openingsfase en reed naar de leiding, voor Canet, Moreira, Agius, Alonso en Baltus. Canet en Moreira gingen de strijd om de leiding aan met Guevara, terwijl het achter hen fout ging: Gonzalez ging in duel met Baltus onderuit, waarna zijn schuivende motor de Belg ook nog onderuit kegelde.

Guevara haakte een klein beetje af, terwijl Canet en Alonso gezamenlijk wat weg konden rijden. In de slotfase streden zij om de overwinning, maar ook Agius sloot weer aan. Dat bleek een winnende move, want terwijl Alonso en Canet knokten, schoot Agius er buitenom voorbij naar zijn eerste Grand Prix-zege. Moreira dook juist tussen Alonso en Canet door en werd tweede, voor Alonso - Van den Goorbergh sloot een degelijke race als dertiende af.

Ophef in de wereld van het parajudo. Shahana Hajiyeva, een Azerbeidzjaanse judoka, blijkt namelijk helemaal niet blind te zijn. An sich is dat niet zo'n drama, het gros van de judoka's is immers ook niet blind, maar Hajiyeva deed wel alsof ze dat was en won zo de nodige grote medailles.

De 24-jarige Hajiyeva won in 2021 in Tokyo paralympisch goud in de klasse tot 48 kilogram, waar ze aan mee mocht doen vanwege haar visuele handicap, en won twee jaar geleden in Rotterdam ook EK-goud. Voorafgaand aan de wereldkampioenschappen van dit jaar, gehouden in Astana, werden de nodige medische tests gedaan om te bepalen in welke klasse men uit dient te komen, een belangrijk onderdeel van alle para-sporten. Bij die tests bleek echter dat Hajiyeva niet alleen niet blind is, ze blijkt zelfs überhaupt geen enkele visuele beperking te hebben.

Het WK in Astana ziet ze dan ook aan haar voorbij gaan en de rest van haar leven mag de levenslang geschorste Azerbeidzjaanse het judo op TV bekijken - in tegenstelling tot daadwerkelijk meedoen kan ze dát immers wel.

Tussen het geweld in de formule-auto's werd zondag op de straten van Monaco ook geracet in de Porsche Supercup. Dat werd een beetje een domper, maar voor de Nederlandse fans mocht dat de pret niet drukken.

Robert de Haan had de poleposition te pakken, Theo Oeverhaus startte naast hem, voor Marvin Klein, Keagan Masters, Alessandro Ghiretti en Huub van Eijndhoven. Dat ging ongeveer een halve bocht, tot Klein in de rondte werd getikt door Masters, door meerdere coureurs geraakt werd en daarmee het begin vormde van een enorme opstopping - niet geheel verrassend werd gelijk de rode vlag gezwaaid.

Na flink wat opruimen kon er van achter de safety car toch nog geracet worden: men kreeg minder dan drie minuten voor wat dus eigenlijk de hele race was, gezien het strakke tijdschema rondom de Formule 1. De Haan reed zo in een paar minuten tijd en zonder problemen naar zijn eerste Porsche Supercup-overwinning, voor Oeverhaus en Ghiretti. Van Eijndhoven werd vierde, Dirk Schouten zesde, Flynt Schuring negende.

In de Noord-Amerikaanse basketbalcompetitie NBA is zaterdagavond de derde wedstrijd gespeeld in de finale van de Western Conference. Na twee zeges in eigen huis trok de Oklahoma City Thunder naar Minneapolis, waar de Minnesota Timberwolves hun eerste thuiswedstrijd van de serie mochten spelen.

Na twee moeizame duels in Oklahoma City kwamen de Timberwolves op eigen bodem messcherp uit de startblokken. Anthony Edwards leidde de aanval met 30 punten, 9 rebounds en 6 assists - allemaal in slechts drie kwarten speeltijd. De Wolves bliezen de Thunder van het veld in een wedstrijd die eigenlijk al vroeg beslist was. Halverwege het tweede kwart was het verschil al opgelopen tot meer dan 20 punten. Julius Randle, die in game twee nog uit vorm was, was op dreef met 24 punten en rookie Terrence Shannon Jr. verraste met 15 punten in slechts 13 minuten.

Waar Minnesota in de eerste twee duels nog compleet overlopen werd na rust, draaide dat beeld nu volledig om. In het derde kwart trokken de Wolves de voorsprong door tot 79-52 na een schitterende baseline-drive van Edwards, afgesloten met een acrobatische reverse layup. Coach Chris Finch zag zijn team domineren en prees Edwards: "Dat is precies wat we nodig hebben van hem - hij tilt ons naar een hoger niveau."

Aan de kant van de Thunder was Shai Gilgeous-Alexander onherkenbaar. De MVP schoot slechts 4 uit 13 en kwam tot 14 punten met 4 turnovers, terwijl het publiek in Minneapolis hem bij elk balcontact trakteerde op luid boegeroep en de spottende kreet "Free throw merchant!". Coach Mark Daigneault haalde hem halverwege het derde kwart naar de kant bij een achterstand van 38 punten. "We kwamen te slap uit de startblokken, zij waren veel feller," gaf SGA zelf toe.

De Timberwolves schoten dit keer bijna 60% van het veld en kregen scorende bijdragen uit alle hoeken. Naast Edwards, Randle en Shannon Jr. waren ook de bankspelers scherp. De spelers van de Thunder daarentegen zagen hun doorgaans efficiënte aanval stilvallen, met slechts 12 uit 40 in de eerste helft. De defensieve intensiteit die hen eerder onderscheidde, ontbrak volledig.

Ook in de Formule 2 is zondag de hoofdrace in de straten van Monte Carlo verreden. Dat werd één grote chaos, al letterlijk vanaf de start, met een al even controversieel einde.

Alex Dunne had de poleposition gepakt en stond naast Victor Martins. Leonardo Fornaroli en Richard Verschoor namen plaats op rij twee, voor Sebastian Montoya, Arvid Lindblad, Jak Crawford, Gabriele Mini, Luke Browning en Kush Maini. Dat alles was in elk geval de bedoeling, maar het gros van de grid schoof wat op: Montoya kwam niet weg voor de opwarmronde en werd de pitstraat in geduwd.

De opwarmronde was voor Montoya dus wat problematisch, maar achteraf was dat nog niet zo slecht: in bocht één ging het helemaal fout. Dunne tikte Martins tegen de vangrails in Saint-Dévote, wat voor een grote opstopping zorgde, waarbij de één na de ander op elkaar reed - Verschoor reed zijn auto stuk op Dunne's auto. Niet verrassend werd de rode vlag gelijk gezwaaid, slechts een handvol coureurs - waaronder Fornaroli - wist er zonder problemen langs te komen.

Het opruimen duurde lang, maar ondertussen werd de nieuwe volgorde bekendgemaakt: Fornaroli voorop, voor de gelukkige Montoya, Lindblad, Crawford, Browning en Maini. Na lang opruimen en een ronde achter de safety car werd het groen weer gezwaaid, waarbij de teller niet meer op 42 ronden maar op een half uur stond - de verplichte pitstops moesten nog wél gemaakt worden.

Halverwege stond Dino Beganovic in de barrières, waardoor de virtual safety car afgeroepen werd. Niet veel later werd dat omgezet in een safety car, waardoor Crawford, Browning en Maini gelijk naar binnen kwamen voor nieuwe banden - Fornaroli, Montoya en Lindblad waren nét de pitstraat gepasseerd en konden dus pas een ronde later naar binnen komen, waardoor Crawford de leiding in de race in de schoot geworpen kreeg van de organisatie.

Gelijk na de pitstops werd de rode vlag gezwaaid en daarmee kreeg Crawford daadwerkelijk de zege in handen. Een logischerwijze gefrustreerde Fornaroli werd tweede, Lindblad derde, maar ook dat veranderde: hij kreeg tien seconden tijdstraf voor te hard rijden in de pitstraat, nadat hij zaterdag ook al een podiumplek verloor door een straf. Montoya, die woest was over de safety car-chaos, kon zo toch nog aan het feest voor zijn eerste Formule 2-podium.

Op de straten van Monte Carlo is de racezondag in volle gang. In alle vroegte werden de jongelingen in de Formule 3 de baan op gestuurd voor hun hoofdrace van het weekeinde, wat een iets leukere race werd dan de sprintrace van zaterdag.

Nikola Tsolov zette zijn auto op poleposition, naast Roman Bilinski en voor Mari Boya, Callum Voisin, Noel Leon, Tim Tramnitz, Charlie Wurz, Tuukka Taponen, Laurens van Hoepen, Martinius Stenshorne, Rafael Camara en Alessandro Giusti. De top-4 veranderde bij de start niet, Tramnitz pakte Leon voor de vijfde plek en voorin sloeg Tsolov een klein gaatje.

Beetje bij beetje reed Tsolov weg en vooral halverwege de race sloeg de Bulgaarse Red Bull-junior een serieus gat naar Bilinski, die Boya en Voisin nog vlak achter zich had. Kort daarop ging het fout in de strijd om plek zes: Leon stond met schade tegen de vangrails bij de ingang van de tunnel, de achter hem rijdende Wurz had schade aan de voorkant en mogelijk een lekke band.

Van Hoepen was ondertussen teamgenoot Taponen gepasseerd en schoof nog een plekje door: de voorvleugel van Wurz hing op half zeven en hield iedereen op, hoewel Van Hoepen hem snel had kunnen passeren. De Nederlander kreeg zo gratis een mooi gat naar de groep achter hem, die niet voorbij Wurz kwamen, maar dat gat was geen lang leven beschoren: Wurz kwam tegen de vangrails te staan en verderop ging Brando Badoer achteruit de barrières in, safety car.

Ook dit keer was het snel opgelost, terwijl kampioenschapsleider Camara ineens met drie wielen de pitstraat in kwam hobbelen. Tsolov kwam ondertussen geen seconde in gevaar en reed naar zijn vijfde Formule 3-zege, een nieuw record, op de plek waar hij vorig jaar zijn eerste zege boekte. Bilinski en Boya completeerden het podium, voor Voisin, Tramnitz en een keurige zesde plek voor Van Hoepen.

In Lissabon is zaterdagavond de finale van de Champions League voor vrouwen gespeeld. Arsenal, de kampioen van 2007, nam het daarin op tegen FC Barcelona, dat in 2021, 2023 en 2024 de titel pakte.

De finale begon met een verrassend sterke start van de Engelse ploeg, onder leiding van de Nederlandse coach Renée Slegers. Ondanks de ruime favorietenstatus van Barcelona, was het Arsenal dat de meeste dreiging liet zien, vooral via voorzetten. Een doelpunt van Arsenal werd zelfs even gevierd, maar kort daarna afgekeurd wegens buitenspel. Aan de andere kant hoefde keepster Daphne van Domselaar - net op tijd fit na een blessure - slechts beperkt in actie te komen. Ze was attent bij voorzetten en counters, maar Barcelona wist in de eerste helft nauwelijks echte kansen te creëren. De ruststand was dan ook 0-0.

Na de pauze draaide Barcelona de duimschroeven aan. Binnen korte tijd creëerden de Catalanen meerdere grote kansen: een schot van Claudia Pino werd gestopt door Van Domselaar, een andere poging eindigde op de lat, en Ona Batlle schoot voorlangs. Maar ondanks het overwicht, bleef de openingstreffer uit. Arsenal overleefde de storm en sloeg onverwachts toe. Na een korte corner verraste Beth Mead met een slimme steekpass in plaats van een schot. De Zweedse spits Stina Blackstenius dook op in de zestien en rondde beheerst af: 1-0, een kwartier voor tijd. Barcelona bracht onder andere Esmee Brugts nog in, maar kon geen gelijkmaker forceren. Victoria Pelova bleef de hele wedstrijd op de bank bij Arsenal.

Met het laatste fluitsignaal mocht Arsenal na bijna twee decennia weer aan het Europese feest: voor het eerst sinds 2007 won de club de Champions League. Voor trainer Renée Slegers betekende het een nog grotere mijlpaal: zij werd de eerste Nederlandse coach ooit die de Champions League voor vrouwen wist te winnen. De pas 36-jarige Limburgse voegt zich daarmee in een illuster rijtje met Louis van Gaal en Frank Rijkaard, die haar voorgingen als Nederlandse winnaars in de manneneditie van het toernooi.

Schoonspringster Else Praasterink heeft op het Europees kampioenschap in het Turkse Antalya brons gepakt. Dat deed de 22-jarige Nederlandse vanaf het 10-meterplatform, waarop Celine van Duijn in 2018 voor de laatste Nederlandse EK-medaille zorgde (goud).

Praasterink begon ijzersterk aan de finale, waar ze zich als eerste voor had geplaatst, en stond na drie van de vijf sprongen zelfs aan de leiding. De vierde en vijfde sprong waren iets minder goed, maar met totaal 312,10 punten hield ze stand op het podium. Goud was met 324,85 punten voor de Italiaanse Sarah Jodoin, voor de Duitse Pauline Pfeif (319,45).

Oona Abbema kwam eerder al in actie op de finale op de 1-meterplank, waar ze op jacht was naar een top-8-klassering en daarmee een WK-ticket. Dat lukte net niet: Abbema werd negende, hoewel het gat naar nummer acht nog wel redelijk groot was. De titel ging daar naar de Italiaanse Chiara Pellacani.

Mountainbikester Puck Pieterse is in het Tsjechische Nove Mesto begonnen aan haar World Cup-seizoen. De Nederlandse sloeg de twee openingsweekeinden in Brazilië over, maar was er in het Tsjechische biatlonoord wel bij en maakte gelijk grote indruk.

Pieterse moest van wat verder achterin starten, maar zat al snel helemaal voorin, met onder meer ook wereldkampioene Evie Richards en het Zwitserse duo Jolanda Neff en Alessandra Keller. In de laatste ronde ging het tempo hard omhoog, waarbij eerst Keller en daarna Neff een aanval plaatste. Pieterse en Richards konden echter pareren en met de finishlijn in zicht zette Pieterse de sprint in. Daarin was ze de rest te rap af, Richards en de nog goed teruggekomen Zwitserse Linda Indergand completeerden het podium, Anne Terpstra eindigde als 25e.

Mannen
Bij de mannen was het beeld enigszins vergelijkbaar, hoewel de groep daar beetje bij beetje wat meer uitdunde. Pas in de laatste ronde werd de snelheid écht serieus opgeschroefd, vooral door een verschroeiende aanval van de Fransman Victor Koretzky. Hij leek op weg naar de winst, maar van heel ver kwam Specialized-teamgenoot Christopher Blevins nog opzetten en de Amerikaan ging er nét voorbij voor zijn derde opeenvolgende shorttrackzege, voor Koretzky en de Zwitser Filippo Colombo.