Hoe was je weekendwip? (Deel 20)
Huwelijksperikelen in een serie. Vrachtwagenchauffeur Michael, bankbediende Monique. Lees hier de vorige aflevering.
Monique wordt wakker door het daglicht dat door een kier van het gordijn in haar slaapkamer valt. Meteen zit ze recht overeind in haar bed. Lisa! Vannacht had ze een voeding moeten hebben, maar Monique heeft haar niet gehoord. Of toch wel? Heeft ze haar op de automatische piloot gevoed? Ze weet het niet meer. Koortsachtig pijnigt ze haar hersens. Nee, ze kan zich niet herinneren, dat ze vannacht uit bed is geweest om haar dochtertje de fles te geven. Zou ze doorgeslapen hebben? Of misschien uren hebben liggen huilen zonder dat haar moeder haar hoorde? Zou ze nog wel leven? Monique wordt bijna misselijk van angst. Traag slaat ze het dekbed van zich af. Met een zwaar bonkend hart loopt ze naar het kamertje van haar baby. Daar legt ze haar oor te luisteren tegen de deur. Niets. Ze hoort niets. Voorzichtig opent ze de deur. Gelukkig. Ze hoort de rustige ademhaling van Lisa. Monique slaakt een zucht van verlichting. Komende nacht toch maar een wekker zetten voor de zekerheid. Zacht doet ze deur achter zich dicht en gaat naar beneden. Daar had ze een flesje klaargezet voor de afgelopen nacht. Het flesje is leeg. Wat gek. Dat ze zich nou niet eens kan herinneren, dat ze Lisa heeft gevoed! Dat komt natuurlijk door al die zorgen die ze heeft sinds dat bezoekje van Ivy, gisteravond. En daarna nog een lang gesprek met Michael. Ze is er gewoon niet bij met haar hoofd. Moet je kijken, ze heeft het flesje niet eens omgespoeld, dat gebeurt haar anders nooit. Monique zucht. Dan besluit ze om er maar niet meer over na te denken. Ze maakt een nieuw flesje klaar voor haar dochtertje en neemt het mee naar boven. Beneden is het nog koud, het is beter om Lisa bij haar in bed te nemen en haar daar te voeden. Monique zet het flesje op de commode en zachtjes aait ze het wangetje van Lisa. Het kleintje wordt wakker en begint zichzelf ongegeneerd uit te rekken. Monique moet er om lachen. Maar dan besterft de lach op haar gezicht: hoe kan dit? Lisa heeft haar mintgroene pyjamaatje aan. En Monique weet toch heel zeker, dat ze gisteravond het roze pyjamaatje bij haar dochter heeft aangetrokken.
Martijn is woedend op Ivy. Zij ondergaat zijn scheldkanonnade gelaten. Hij heeft gewoon gelijk. Ze had haar mond moeten houden tegen Monique. “Het zou me niet eens verbazen, als je Monique ook maar meteen hebt verteld dat Michael is vreemdgegaan!” raast Martijn. “Ik begrijp het echt niet, hoor. De enige aan wie ik heb verteld dat het zo slecht gaat met ons bedrijf ben jij, en dan ga jij daar nota bene met de vróuw van een van mijn chauffeurs over praten! Hoe haal je het in je hoofd?” Hij pauzeert even om een shaggie op te steken dat hij net driftig heeft gerold. Ivy zucht. “Ik zal eerlijk tegen je zijn. Het was helemaal niet mijn plan om aan Monique te vertellen dat jij zo goed als failliet bent. Ik wilde haar vertellen, dat haar man haar had bedrogen. Dus ik zei tegen haar, dat ik het niet langer aan kon zien. Maar toen belde Michael. En zij deed zo lief tegen hem, dat ik het niet meer over mijn hart kon verkrijgen om te zeggen dat Michael was vreemdgegaan. Maar ze had wel onthouden, dat ik op het punt stond om iets belangrijks te gaan zeggen. Tja, toen heb ik dat andere maar verteld. Sorry, het spijt me echt.” “Jullie wijven! Je kunt ook maar beter niks zeggen!” antwoordt Martijn kwaad. “Je wordt bedankt. Ik heb Michael aan de telefoon gehad, en hij heeft me verzekerd dat de andere chauffeurs niks van hem te horen gaan krijgen, dus dat hoop ik dan maar. Maar ik vertel jou nooit meer iets, als je dat maar weet!”
Shirley stapt met een tevreden glimlach in bed. Ze heeft zich zojuist ziek gemeld. Haar baas was vol begrip. Het is voor het eerst dat Shirley verstek laat gaan, dus van haar kan hij wel wat hebben. “Ik heb de hele nacht niet geslapen, zo beroerd voelde ik me,” heeft Shirley aan hem uitgelegd. Dat eerste deel klopt. Ze heeft de hele nacht niet geslapen. De adrenaline giert nog na in Shirley’s lijf. Wat een spanning heeft ze gevoeld! Ze vond het doodeng, maar het gaf haar ook een geweldige kick, dat zij dit zomaar durfde. De vrouw, die haar grote liefde bij haar vandaan houdt, onschadelijk maken. En op een volstrekt aannemelijke manier. Vrouwen die net een baby hebben gebaard, kunnen heel erg gekke dingen doen. Dat heeft ze zelf gelezen. Natuurlijk zal ze nog een paar bezoekjes moeten brengen aan het huis, en ook zorgvuldig haar sporen uit moeten blijven wissen, want als Monique echt denkt, dat er iemand in huis is geweest, zal ze natuurlijk Michael sommeren om alle sloten te vervangen. Nee, Monique moet denken, dat ze zélf stomme dingen aan het vergeten is.
Wat was het spannend geweest, vannacht. Heel zachtjes had ze de sleutel in het slot gestoken en omgedraaid. Eenmaal binnen had ze minutenlang op de mat gestaan met bonzend hart. Toen alles stil bleef, had ze eerst haar schoenen uitgetrokken en was ze de woonkamer binnengelopen. Ze had een paar lampjes aangedaan en in de keuken de koelkast geopend. Daar stonden een paar flesjes babyvoeding klaar. Prima. De magnetron durfde ze niet te gebruiken, bang, dat het geluid de bewoners zou wekken. Ze had met behulp van een steelpannetje de fles opgewarmd. Toen was het spannendste moment aangebroken: naar de babykamer. Shirley was de trap opgeslopen. Gelukkig kraakten er geen treden. Boven aan de trap had ze ook weer een poos staan luisteren. Alles was stil gebleven. Zachtjes had ze de deur naar de babykamer opengedaan waar de kleine Lisa lag te slapen. Shirley had een tijdje naar het slapende kindje staan kijken. Toch wel handig achteraf, dat ze zo vaak op kinderen had gepast. Ze was er reuze handig mee. Tien minuten later was ze beneden gekomen met Lisa op haar arm.
Ze had het kindje een schone luier gegeven en een ander pyjamaatje aangetrokken. Natuurlijk was de baby wakker geworden van al die activiteiten. Met bonzend hart had Shirley haar de fles gegeven. Daarna had ze het kindje teruggelegd in haar bedje, het roze pyjamaatje keurig opgevouwen en tussen de stapel pyjamaatjes in de commode gelegd. Monique zou raar staan te kijken!
Shirley had zich erg moeten beheersen om niet van alles uit te halen in het huis. Maar nee, subtiliteit, dat was heel belangrijk. Ze had haar sporen zo goed mogelijk uitgewist. Toen ze weer veilig en wel in haar auto was gestapt, had ze zich ineens gerealiseerd dat ze het flesje niet had omgespoeld. Was dat erg? Nee, eigenlijk maakte het niet uit. Als Monique zich morgen niet meer zou herinneren dat ze haar baby had gevoed en omgekleed, dan maakte het flesje ook geen verschil. Met een glimlach om haar mond was Shirley het lange eind naar huis gereden.
Shirley slaapt het grootste gedeelte van de dag. Ze heeft die slaap hard nodig. Vanavond heeft ze weer een lange rit voor de boeg, én een spannende nacht. Michael is toch de hele week van huis, dus woensdag en donderdag kan ze mooi haar slag nog slaan.
Michael heeft telefonisch een lang gesprek met Martijn gevoerd. Dat heeft hem bepaald niet gerustgesteld. Als het tegenzit, vliegen er een heleboel chauffeurs uit. Misschien wel allemaal. Er is geen geld meer. De salarissen kunnen niet worden betaald, en zelfs het tanken onderweg moeten de chauffeurs nu uit hun eigen zak voorschieten. Al weten ze dan nu de reden nog niet. De nieuwe Scania van Michael is voor een groot deel uit verzekeringsgeld betaald, maar er zullen ook een paar trucks verkocht moeten worden. Michael zucht diep. Nou leek het hem allemaal iets meer voor de wind te gaan, en dan nu dit. Monique had het er ook moeilijk mee. Ze hadden afgesproken dat zij minder zou gaan werken om voor Lisa te kunnen zorgen. Als hij nu op straat komt te staan, dan zal zij toch echt fulltime moeten blijven werken, niks aan te doen.
Hij heeft in elk geval een kleine verrassing voor Monique: vanavond is hij thuis. Bij zijn vrouw en kind. Zolang dat maar goed blijft gaan, kan hen eigenlijk niks gebeuren. En die gedachte geeft hem troost.
De deurbel gaat. Monique schrikt van het harde geluid. Ze is toch de hele ochtend nog een beetje uit haar doen. Ze heeft Michael een paar keer geprobeerd te bellen, maar kreeg zijn voicemail. Misschien zat hij wel in gesprek met Martijn, want dat was wel zijn plan geweest. Monique loopt naar de voordeur. Ze werpt tersluiks even een blik in de spiegel die in de gang hangt en stopt een haarlok achter haar oor. Wat ziet ze er verschrikkelijk uit. Als ze ziet wie er voor de deur staat, klaart haar gezicht op. Paul!
Ze begroeten elkaar hartelijk, maar Paul heeft geen tijd om binnen te komen. Hij had een afspraak bij haar in de buurt gehad en is nu weer onderweg naar kantoor waar hij over een half uur de volgende afspraak heeft. “Ik wilde je eventjes zien. Hoe gaat het?” vraagt hij, nadat hij heeft uitgelegd dat hij niet binnen kan komen. “Niet zo goed. De baas van Michael is failliet,” vertelt Monique aan haar beste vriend. De tranen springen haar inde ogen. “Zal ik vanavond bij je langskomen?” vraagt Paul. Hij kan zich goed voorstellen, dat Monique wel een luisterend oor kan gebruiken. “Ja, dat zou fijn zijn. Weet je wat, kom anders gelijk uit je werk, dan kook ik wat lekkers,” nodigt Monique hem hartelijk uit. Hij accepteert de uitnodiging. Ze zwaait hem na, en voelt zich ineens een stuk vrolijker. Ze spreekt zichzelf streng toe voor de spiegel. “Zo, nu houd je op met dat getob, je gaat vanmiddag zorgen dat je er stralend uitziet, en je kookt een koningsmaal voor een fantastische vriend.”
De volgende aflevering lees je hier.
