Een typisch Cruijff-moment...
Gisteren was het de 60ste verjaardag van Johan Cruijff. Reden genoeg voor alle kranten om uitgebreid aandacht te besteden aan dit fenomeen. Artikelen over zijn doelpunten, zijn fabuleuze techniek, zijn betekenis voor het Nederlandse voetbal, zijn invloed op Barcelona, zijn overstap naar Feyenoord en ga zo maar door.
En dat vind ik geweldig. Want ik adoreer de man. Als voetballer, als trainer en als analyticus. Wat mij betreft wordt zijn verjaardag elk jaar zo gevierd. Elk jaar wil ik zijn doelpunten weer zien, zijn acties binnen en buiten het veld en zijn gebaren.
Van mij in deze blog dan ook geen onvertogen woord over hem. Maar wat dan wel? Een herinnering. Iets wat mij altijd is bijgebleven. Er zijn geen bewegende beelden van te vinden op internet, wel artikelen. Maar deze herinnering typeert voor mij Johan Cruijff als geen ander moment.
We schrijven 1980. Het seizoen was niet onaardig begonnen voor Ajax. Maar het publiek morde want het spel was niet mooi en er was verloren van Sparta en Den Haag. De wedstrijd in kwestie is Ajax - FC Twente. Ajax werd in de wedstrijd weggespeeld door de Tukkers. Bij de stand 1-3 voor Twente gebeurde er ineens iets. Er klonk een geroezemoes op de tribune. Het duurde even voor de camera's de oorzaak in beeld kregen. Bij een van de poorten aan de rand van het veld stond Cruijff. Een agent voor het hek stond met zijn rug naar het hek maar werd door Cruijff aangesproken. Toen de goede man zich omdraaide schrok hij zich rot en deed snel het hek open.
Eenmaal in beeld voor het hele publiek klonk gejuich. Cruijff liep argeloos, met de handen in de zakken, naar de dug-out. Toenmalig trainer Beenhakker zag hem pas toen hij voor hem stond. Cruijff maakte wat gebaren en nam plaats naast Beenhakker.
Cruijff nam meteen de coaching over. En het mirakel begon zich te vormen. Ajax kwam terug naar 2-3 en 3-3. Het leek wel of er een ander elftal speelde. Waar voor de komst van Cruijff Twente Ajax van de mat speelde was het nu ineens andersom. Ajax speelde ineens weer het weergaloze voetbal van vergane jaren. Toen na 90 minuten de, door Cruijff veroorzaakte, storm ging liggen konden Twentenaren met een 5-3 nederlaag terug huiswaarts keren. Maar niemand had het over de uitslag maar alleen maar over de ommekeer. En de plotselinge verschijning van Cruijff, de eenmalige verlosser.
Deze foto geeft de situatie perfect weer. Cruijff op de voorgrond, dirigerend. Erachter Beenhakker, stil en gelaten.
Het laat Cruijff in mijn ogen ook zien zoals hij is: altijd overtuigt van zijn gelijk. En dat heeft hem zo groot gemaakt.
