Keroppi shopt bij de Aldi

Als kikkertje op kamers moet je natuurlijk ook je eigen boodschappen gaan doen. Opeens is er geen voedselkast meer die zichzelf lijkt te vullen en een koelkast blijkt opeens toch veel sneller leeg te zijn dan ik thuis altijd dacht.

Dus vertrok ik gewapend met een rugzak en een portemonnee op mijn fietsje de buurt in. Al gauw ontdekte ik een winkel. Mooi zo! Dichtbij en nog een mooie winkel ook, is me dat even handig.
Maar schoonheid heeft zijn prijs, bleek wederom. Voor een rugzak aan boodschappen was ik toch wel ietsje meer kwijt dan dat ik eerste instantie had ingeschat.

Dus al gauw begon de speurtocht naar de wat meer 'low-budget' winkels. Na een tijdje bij een soort van middenklasser mijn boodschappen gehaald te hebben, besloot ik dat het maar eens tijd werd om naar een Aldi op zoek te gaan. Als ik de verhalen van studenten op kamers mocht geloven was dat voor de mensen met beperkte financiële toch de winkel.

Alleen, ik had mij in mijn jonge leventje pas 1x eerder in een Aldi begeven, en het was nou niet echt een ervaring die je onder 'positief' kon scharen. Ik was er namelijk onder supervisie van mijn tante waar ik een weekje logeerde. Toen ik met haar ging boodschappen doen, verwachtte ik (net zoals thuis) in een Albert Heijn achtige setting terecht te komen. Brede winkelpaden, altijd volle vakken die gevuld worden door jongens en meisjes in olijke blauwe pakjes, prettige achtergrondmuziek en karretjes die daadwerkelijk naar links gaan als je naar links stuurt.
Maar ik kwam in een winkel die bestond uit nauwe paden, gevormd door enorme stapels dozen. Geen schappen, nee gewoon alles, rechtstreeks uit de doos. Sfeerverlichting? Met TL-licht kun je ook heel goed alles zien hoor! Ik kwam in een soort van cultuurschok door het gegraai in dozen en de algehele chaos (voor de kenners van de thermodynamica, de 2e hoofdwet hiervan kwam gruwelijk duidelijk naar voren). En mijn kaak zakte zo mogelijk nog een aantal centimeters dieper toen ik bij de kassa ontdekte dat hier niet met het streepjescode-scan-systeem werd gewerkt maar dat de dames achter de kassa van ieder afzonderlijk product de bijbehorende code uit hun hoofd wisten.
De afschuw overwon de verbazing en ik zwoer nooit meer een voet over de drempel van die enge chaotische rotzooi winkel te zetten.

Tot 2 weken terug.

Op een zonnige dag zat ik op mijn fietsje richting de Aldi, terwijl ik door de straten scheurde (hier en daar een stoplicht negerend) realiseerde ik me hoe fijn het toch is om zelfstandig te zijn. De zon erbij zorgde voor een intens blij gevoel.
Toen ik mijn fiets bij de rest van de fietsen c.q. wrakken achterliet in de stalling, viel het me al op dat er veel studenten rondliepen. Nou is het wel een studentenbuurt waarin deze winkel gelegen is, maar toch, waar veel studenten zijn moet het goedkoop zijn!

Hoewel de shock van de rommel en de chaos nu niet meer zo enorm was (ik had me er op voorbereid om in een gewoel en gedrang van graaiende mensen te komen) keek ik toch wel even raar op toen ik nergens mandjes ontdekten. Toen ik om me heen keek snapte ik het systeem pas.
Waarom zou je immers winkelmandjes beschikbaar stellen als je als winkel over een enorme voorraad leeggegraaide dozen beschikt?

Dus net als iedereen pakte ik ergens een lege doos ergens vandaan en vulde deze met mijn boodschappen. In tegenstelling tot de dure supermarkten waar je met je vergrootglas op de kaartjes moet turen naar de prijzen, waren hier alle prijzen in lettertype 'heel groot' bij de producten gezet.

Hartstikke handig aangezien ik nu perfect kon zien dat ik voor de C-merk versie van Wasa cracker maar een fractie van de prijs kwijt was. En ik kan je vertellen dat ze er niet minder om smaken.
Hetzelfde gold voor appelsap (je kijkt opeens heel anders tegen de naam 'goudappeltje' aan), snoep en zelfs fruit.

Het enige waar ik me nog niet aan durfde te wagen was het brood. Ik ben een liefhebber van het multi-heel-veel-soorten-granen-en-dingentjes brood, en hier hadden ze alleen van dat hele kleffe fabrieksbrood.

Aangekomen bij de kassa stortte ik mijn doos leeg op de lopende band en had even tijd om het schouwspel rond mij te bekijken. Veel graaiende mensen, maar toch een soort van gemoedelijke sfeer. Of voelde ik die sfeer alleen maar omdat ik op het moment zo blij was dat ik als een zelfstandige jonge vrouw toch maar mooi even mijn boodschappen goedkoop bij elkaar gegraaid had?

Toen ik bij het afrekenen mijn rugzak en een plastic tas tot de nok toe had volgestouwd, kwam nog de grootste verwondering. Die prijs? Klopte die wel? Had de caissière toch niet per ongeluk ergens een verkeerde code ingetypt? Het MOEST toch wel veel hoger liggen als je mijn hoeveelheid boodschappen in beschouwing nam.

Maar latere controle van de kassabon wees uit dat de caissière haar codes wel degelijk beheerste. Het klopte bedrag voor bedrag, het was gewoon goedkoop.

In en in tevreden stapte ik op mijn fiets en fietste in de avondzon naar mijn huisje terug.