CD: Moss - The Long Way Back

Jelle Schot (JelleS)
Als Excelsior, vaderlands leukste muzieklabel, weer met een debuutplaat op de proppen komt, spitsen de oren van muziekminnend Nederland. Mooie alternatieve pop is haast een garantie. Met de eersteling van het Amsterdamse viertal Moss is het niet anders. Frontman Marien Dorleijn, Grote Prijs-winnaar en gastgitarist bij Caesar, heeft er niet veel voor nodig om het publiek voor zich te winnen. Zijn zoete vocalen sussen de luisteraar in slaap, in positieve zin. The Long Way Back is een droomreis door de landelijke en internationale popgeschiedenis, van Daryll-Ann tot The Beatles.




In het begin is dat misschien zelfs een beetje storend, de overeenkomsten zijn af en toe wel erg groot, maar na verloop van tijd leer je er mee leven. Originaliteit hoeft immers niet altijd een eis te zijn voor kwaliteit. Zo opent 'The Dissonant Song' op een wijze zoals Neil Young dat in zijn jonge jaren zou doen; ritmische gitaren, fluweelzachte drum, xylofoonachtige klanken op de achtergrond. Luttele seconden later zou je echter zweren in een nog onontdekt prachtig nummer van The Beatles beland te zijn. Melodieus, catchy en vooral erg mooi.

De melancholie en dromerigheid van Elliott Smith lijken ook hun invloed te hebben gehad, evenals de voor de Beach Boys kenmerkende achtergrondkoortjes. Afwisseling is er dan ook genoeg. Waar opener 'Light Of My Life' een opzwepende en radiovriendelijke liefdesverklaring is, bestaat 'Phantom' voornamelijk uit een intieme, fragiele countrygitaarlijn, waarover Dorleijn met zijn zoete stem zijn verhaal vertelt.




Een eigen stijl zal vast nog wel komen, het grote talent is overduidelijk. The Long Way Back is vooral een wonderschone pastiche op de pophistorie. Na Do The Undo alweer een sterk debuut van eigen bodem om trots op te zijn!

Label: Excelsior Releasedatum: 19 februari 2007 Waardering:

Must See/Buy/Do
Aanrader
Redelijk
Tsjaa...
STAY AWAY!!!!