Film: Star Wars III: Revenge of the Sith
De special effects zijn prachtig. Moet dat nog gezegd worden? Het is Star Wars, natuurlijk zijn de special effects prachtig (en prominent aanwezig). Áls je de film toch wilt zien, doe het dan in ieder geval in een bioscoop, een goede bioscoop als het enigszins mogelijk is. Je hoort hoogtevrees te krijgen als er ruimteschepen neerstorten in de atmosfeer van Coruscant.
De plot is, natuurlijk, geen verrassing. Verwachten dat de afloop verrassend is, 25 jaar nadat Darth Vader aankondigde dat ie Luke z'n papa is, is ook een beetje al te veeleisend. Alles wat de film op dat terrein kan doen is netjes afronden en geen rare uitglijders maken, en dat is gelukt. Het enige dat hindert, is dat de tijdlijn aan het eind een beetje al te letterlijk uitgespeld wordt. We wéten wel dat Luke Skywalker geadopteerd wordt, we hoeven het niet persé te zien als de eigenlijke film toch al af is. Voor de rest loopt het verhaal lekker. Lucas heeft er zelfs ironie in weten te verwerken. Goed, de ironie in kwestie is zo subtiel als een grote gele buldozer in je voortuin, maar toch.
Wat wel verrassend is, is dat er behoorlijk van de typische Star Wars-stijl wordt afgeweken. In alle vorige films zaten bijvoorbeeld talrijke WC-en-chips momenten: een kwartiertje podracen, een ontmoeting met de Verschrikkelijke Sneeuwman, een achtervolging die er leuk uitziet maar die je makkelijk kunt missen als je even een biertje wil drinken. Bij 'Revenge of the Sith' moet je je bier maar van tevoren halen, want iedere scene staat ten dienst van de diepe val van Anakin Skywalker.
We kennen Star Wars ook van de aandoenlijke aliens en melige humor – C3PO die iedere aflevering weer op een andere manier gesloopt wordt, dat soort werk. Maar meligheid past niet bij zo'n somber thema als dit - het best mogelijke resultaat zou zijn dat de grapjes doodvallen, het slechtst mogelijke dat de serieuze scenes er belachelijk door worden. George Lucas heeft pogingen tot leuk doen dan ook wijselijk achterwege gelaten. In de eerste tien minuten zijn er nog wel een paar droids die humoristisch bedoelde geluidjes maken terwijl ze in stukjes worden gehakt, maar daarna is het heel snel uit met de pret. Jar Jar Binks is er niet (dank u, God!) en het mechanische echtpaar C3PO en R2D2 wordt min of meer in een hoek gezet en als kapstok en prullebak gebruikt.
Dat betekent dat de menselijke rollen de meeste aandacht krijgen: Anakin (Hayden Christensen), zijn mentoren Palpatine (Ian McDiarmid) en Obi-Wan Kenobi (Ewan McGregor), en zijn geheime geliefde Padmé (Natalie Portman). Van dit viertal is Ewan McGregor de enige die echt overtuigend acteert. Christensen en McDiarmid zijn niet superslecht - dat wil zeggen, met alle make-up erbij lijkt het heel wat - maar 400 jaar Hamlet-ervaring leert dat het spelen van de ultieme schurk-in-wording nog heel wat graadjes beter kan.
George Lucas levert met zijn laatste Star Wars geen onverwacht hoogstandje, maar wel een goede afronding. De veertigjarige man die zijn collectie jeugdsentiment compleet wil hebben had misschien liever een wat lichtere, traditionele Star Wars film gezien. Maar voor de rest van ons maken de veranderingen in Lucas' beproefde concept de film juist beter. Het verhaal kennen we allang en het acteren had stukken beter gekund, maar er zijn mooie planeten en mooie jurken en mooie zwaardgevechten en een mooie moraal-van-het-verhaal, kortom een mooi sprookje.
Label: Fox Releasedatum: 19 mei 2005 Waardering:
Must See/Buy/DoAanraderRedelijkTsjaa...STAY AWAY!!!!