'Hoe giraffen zich evolueerden om voort te planten'
Giraffen staan bekend om hun lange nek waarmee ze zich kunnen voeden in hoge bomen. Maar uit nieuw onderzoek blijkt dat hun nekken misschien zijn geëvolueerd door de strijd om zich voort te planten, niet door de noodzaak om te eten.
Door de geschiedenis heen heeft men geprobeerd te verklaren hoe giraffen zijn geëvolueerd - niet in het minst door hun lange, prachtige nekken.
Fantastische theorieën in de Middeleeuwen suggereerden dat giraffen een kruising waren van panters en kamelen. Andere theorieën stelden dat giraffen een soort vriendelijke chimera waren of een versie van een mythisch Chinees wezen dat bekend staat als een qilin.
De Britse natuuronderzoeker Charles Darwin gebruikte de nek van de giraffe als een voorbeeld van evolutie en natuurlijke selectie. Darwin zei dat de nek van het dier in de loop van miljoenen jaren langer was geworden, waardoor het bij hogere boomtakken kon komen voor voedsel.
Maar recentelijk hebben wetenschappers een andere theorie voorgesteld die suggereert dat de nek van de giraffe is gegroeid door intensieve gevechten om seks te hebben..
De "koppen tegen elkaar aan slaan-voor-seks theorie stelt dat "het kopstoten geven" een vorm van seksuele competitie tussen mannetjes was.
Een nieuwe studie, gepubliceerd in Science, suggereert dat er meer overtuigend bewijs is dat deze felle gevechten tussen de vroegere giraffen een selectiedruk kunnen hebben gecreëerd om een langer type nek te ontwikkelen.
Hoe komt de giraffe aan zijn nek?
Wetenschappers vonden dit nieuwe bewijs bij het bestuderen van fossielen van een oeroud schepsel, Discokeryx xiezhi genaamd. De soort wordt beschouwd als een vroege generatie van de giraffe die ongeveer 16,9 miljoen jaar geleden in de open savanne leefde, ongeveer op dezelfde manier zoals giraffen vandaag de dag doen.
De wetenschappers ontdekten dat de D. xiezhi een ongewone hoofd-hals morfologie, of vorm, had met een dikbeens helm op de top van de schedel en extreem verdikte nekwervels.
D. xiezhi staat ook bekend als een giraffoïde. Hij zou de meest gecompliceerde kop-halsgewrichten van alle tot nu toe bekende zoogdieren hebben.
Zijn beenderstructuur was sterk gericht om snel met de koppen tegen elkaar aan te slaan, een mogelijke vorm van sexuele competitie tussen mannetjes.
Mannetjes met sterkere, langere nekken versloegen zwakkere rivalen en konden paren met vrouwtjes, waarbij ze hun genen doorgaven om het selectieproces op gang te brengen.
In de loop van duizenden fokgeneraties, zo'n 11 miljoen jaar lang, werden volgens de wetenschap de nekken van giraffen geleidelijk aan langer.
Kopstoten door de generaties heen
Kopstoten is nog steeds een veel voorkomende vorm van agressief gedrag bij dieren, vooral bij zoogdieren zoals herten, schapen, herten en bizons. Het wordt gebruikt bij de paringsstrijd en om roofdieren af te weren.
Al die botsingen met hun kop kunnen na verloop van tijd tot ernstige beschadigingen leiden - net als bij mensen.
Maar dat was niet het geval bij D. xiezhi. De onderzoekers suggereren dat de soort een unieke stevige hoofd- en nekanatomie had om de klappen van de nekken tegen elkaar te weerstaan.
Zij schatten dat het hoofd van de D. xiezhi in een fractie van een seconde een enorme stootkracht kon weerstaan zonder de hersenen te belasten. De stevigheid van de schedel zou het risico op hersenschuddingen en andere hersenletsels hebben verminderd.
En de onderzoekers suggereren dat moderne giraffen, ondanks hun openlijke, zachte schoonheid, nog steeds felle kop tegen kop gevechten leveren, net als hun klaarblijkelijke voorganger, de D. xiezhi.
Giraffes (Foto:Pixabay)
