Plat Haags: Afscheid

Collega Tijl kan tot onze grote spijt even geen stukje tikken. RSI. Vandaar dat ik hem vandaag vervang. Komt goed uit, want het is tijd voor een afscheid. Een afscheid waarvan ik u graag deelgenoot maak.

AAN:
De voorzitter van de Partij van de Arbeid
Mevrouw Lilianne Ploumen
Postbus 1310
1000 BH Amsterdam

Beste Lilianne,

leuk, zo’n barbecue aan het einde van het politieke seizoen. Het Binnenhof vol kamerleden, want het eten is dan immers gratis. En daar houden wij, sociaal-democraten, wel van. Een gratis stukje vlees, een bordje salade van de goedkope cateraar en een biertje van de zaak: dát zijn de dingen die er in Den Haag toe doen. Ik heb hier in Amsterdam de barbecue ook maar eens aangestoken. Om mijn lekkere trek te stillen, en als achtergrond bij een moment van contemplatie. Even nagedacht over hoe de vlag er bij hangt voor de partij, en vooral over wat ik daar nou van vind.

“De leden zijn van mij gaan houden,” of woorden van die strekking las ik in de krant. Onder jouw verantwoordelijkheid zijn binnen de Partij van de Arbeid in het afgelopen politieke jaar de verschrikkelijkste dingen gebeurd. Dingen die te maken hadden met domme  mensen. Met grote ego’s die de krant trachten de mond te snoeren. Met graaiers. Dit, beste Lilianne, is niet het moment om te zeggen dat de leden “van je zijn gaan houden.” Nee.

We stonden als PvdA volkomen voor joker, toen Ella Vogelaar zich liet fileren door een of ander GeenStijl-brutaaltje. Krijgen onze kopstukken geen fatsoenlijke mediatraining? Zo ingewikkeld is het niet, om je een opdringerige verslaggever van het lijf te houden, ook niet met draaiende camera. Ella bakte er niets van. Of ze was gewoon te stom om zulke zaken goed te doen, en dan hebben jullie in de mediacratie waarin we leven gewoon de verkeerde gekozen, of ze is onvoldoende getraind, eveneens een onvergeeflijke fout.

Nee, dan Wouter Bos. Ontegenzeggelijk wél een mediagenieke man. Maar van zijn beleid snap ik als rechtgeaard sociaal-democraat erg weinig. Miljardensteun voor de banken in ons land, maar pensioenfondsen worden aan hun lot over gelaten. Terwijl in tijden van economische voorspoed wel een greep in de kas van de pensioenfondsen is gedaan. En om de koopkracht schijnbaar op peil te houden is de WW-premie verlaagd: wég financiële buffer. Van de zijde van de PvdA heb ik daar weinig protest tegen gehoord. Maar nu het aantal werklozen toeneemt, staat de WW stevig onder druk. Een schande! En ik begrijp ook niet hoe Wouter het in zijn hoofd heeft gehaald om de financiële chef van oplichtersbank Scheringa & co te benoemen tot opperhoofd van de ABN-AMRO. Was er nou écht geen fatsoenlijker topman te vinden dan Gerrit Zalm?

En hoe kan het, dat onze partij het pikt dat een Utrechtse burgemeester meent een fors staaltje powerplay te mogen toepassen om een krantenpublicatie tegen te houden? Hebben wij nu ook al afstand genomen van de persvrijheid in ons land? Zijn we uit op de scalp van journalisten die lastige stukjes in de krant schrijven? Ik schaam me dood voor het gedrag van mijn partijgenoten.

Wij vinden, dat mensen goed moeten worden betaald voor hun werk. Maar alles binnen het redelijke. Dus riepen we dat wij iedere partijgenoot in de publieke sector die meer dan Balkenende wilde verdienen, de rug moesten toekeren… Maar toen er deze week een kamermotie werd ingediend om te zorgen dat omroepcoryfeeën die meer dan de Balkenende-norm zouden gaan verdienen niet uit de belastinggelden worden betaald, steunde onze partij die niet. Nee, dan mag graaien opeens wel. Op grote en op kleine schaal. Het is toch om je dood te schamen, dat in Amsterdam uitgerekend een PvdA-wethouder het grootste aantal onterechte declaraties had ingediend? Waar Wouter Bos tenminste nog met stijl rotzooit, door een kwijt gemaakte zonnebril te declareren, verlaagde de heer Asscher zich zelfs tot het declareren van rompertjes. Babykleertjes op rekening van de belastingbetaler. Hoe lullig wil je het hebben?

En wat het ergste is: dat soort lulligheid overschaduwt de strijd die écht moet worden gevoerd. Tegen het populistische gevaar van de PVV. Tegen het asociale beleid van het CDA. Tegen ernstige misstanden in de samenleving. Komt niets van terecht. Wat een flauwekul, dat rapport van Sharon Dijksma, over het verlies van de helft van de stemmen bij de Euroverkiezingen. Onduidelijk leiderschap? Slechte boodschap? Schei toch uit. Mensen willen niet stemmen op een partij die bestaat uit prutsers en graaiers. Dát is de reden van ons verkiezingsdebacle.

En al dat gesjoemel en geknoei geschiedt ook namens mij. Wat ik heb nooit een geheim gemaakt van mijn PvdA-lidmaatschap. Sta ik ook mooi voor joker…

Ik was een ambitieuze twintiger toen ik lid van de PvdA werd. Ooit nog eens deel uitgemaakt van een afdelingsbestuur. Ooit nog geholpen, de stad vol te hangen met borden en affiches tijdens verkiezingscampagnes. Dat doe ik al een tijdje niet meer. Maar op uitnodiging van de partij schreef ik een poosje een column op de Amsterdamse website. Totdat, na stevige commotie over de manier waarop ik een zekere mevrouw Halsema de oren waste over haar onverholen bewondering voor brandbommenheld Duyvendak, een bestuurslid dat nooit is geslaagd voor het schoolonderdeel ‘begrijpend lezen’ mij in een gesprek van twee minuten mijn columnistenschap weer ontnam. Nooit meer wat van gehoord, afgezien van een afdelingsvoorzitter die, als ik hem in de stad tegenkwam, enigszins beschaamd en onzeker de stoeptegels bewonderde. Zó gaan we in onze partij dus met mensen om.

De PvdA is verworden tot een partij waar ik niets meer mee te maken wil hebben, Lilianne. Ik neem aan dat je zo goed wilt zijn, even bij de ledenadministratie binnen te lopen, en door te geven dat ik per 1 augustus geen lid van de partij meer zal zijn? Dat contributiegeld kan ik wel beter gebruiken. Voor een leuke zonnebril voor mijzelf en een rompertje voor de pasgeboren baby van een goede vriend en vriendin.

Met vriendelijke groet,

D. Oplopers