’s Zondags gaat ze naar de kerk (4)
Vorige aflevering: http://frontpage.fok.nl/column/9278/1
Het is zondag. Mijn vriend en ik zitten in mijn autootje dat ik een paar maanden voor de echtscheiding heb gekocht. De routeplanner wijst ons de weg, maar ik ben desondanks knap nerveus. Ten eerste leer ik nu pas écht autorijden, sinds ik in de stad Rotterdam woon. Heel wat anders dan rijden in een dorp. Ten tweede ga ik voor het eerst weer naar de kerk. Eigenlijk wilde ik niet, maar het zal wel moeten. Anders raak ik mijn baan kwijt.
Ik troost me met de gedachte, dat ik misschien alleen vanwege de gemeente Berkel en Rodenrijs een aversie tegen de kerk heb gekregen en waarschijnlijk zijn ze in een stad veel toleranter. Anders had ik mijn vriend ook niet mee durven nemen. Zo kort na de scheiding… en nu al een vriend. Ik kon de fluisterstemmen al bijna horen gonzen door de dorpskerk.
Mijn vriend vindt het goed dat we naar de kerk gaan. Ik moet daar voor mezelf een beslissing in nemen. Bijna weggejaagd uit mijn dorp, maar dat wil niet zeggen dat het in alle kerken zo gaat. Hij wil in ieder geval graag, dat ik zélf uiteindelijk beslis maar het wel een kans geef. Het laatste dat hij zou willen, is dat ik voor hem stop met kerk en geloof.
Ik voel toch die druk. Onderduiken in Rotterdam gaf me in eerste instantie een veilig gevoel. Weg uit dat dorp! Toen mijn man en ik aangaven dat we wilden scheiden volgden een hoop gesprekken met de dominee, met ouderlingen. Ik kwam door alle stress in de ziektewet terecht. Volgens de dokter en de bedrijfsarts had ik een burnout. Zo voelde het ook. Ik kon niet meer. Maar toch moest ik nog de moeilijkste periode uit mijn leven gaan doormaken. Het werd bekend op mijn werk, een gereformeerde basisschool, dat er huwelijksproblemen waren. Door familie, vrienden en collega’s werden de handen ineen geslagen; wat kon men doen om dit huwelijk te redden?
Ik zette stug door, probeerde sterk en dapper te zijn. Want: wat men ook zei, uiteindelijk was ik degene die zou beslissen. Niemand had meer de macht om mij tegen mijn wil in dit huwelijk houden. Mijn man vond het ook erg dat ik wilde scheiden, maar hij verleende onmiddellijk zijn medewerking toen bleek dat het mij ernst was en dat het voor hem een verloren zaak was. We gingen naar een advocaat en de dominee was beledigd dat we eerst naar een advocaat waren gestapt in plaats van naar hem. Hij wilde ons helpen. Maar ook hij had maar één doel: dit huwelijk moest hoe dan ook gelijmd worden. En geluk? Ach, daar ging het in dit leven toch niet om? Gelukkig zouden we pas worden als we in de hemel kwamen.
Door een gunstige loting kwam ik snel in aanmerking voor een huis in Rotterdam. Geen hoogstaande wijk, maar dat interesseerde me niet zoveel. Ondanks het verdriet om de scheiding en met name wat dit voor de kinderen betekende, overheerste een gevoel van opluchting. Ik woonde niet langer meer in dat dorp. Geen glazen huisje meer voor mij. Ik kon doen en laten wat ik wilde.
Op school wenden ze maar moeilijk aan mijn ‘nieuwe’ naam. Tja, dat krijg je, als je de leerkrachten nog ouderwets met de achternaam laat aanspreken. De directeur deed wel zijn uiterste best om het proces zo soepel mogelijk te laten verlopen. Hij steunde mij enorm. Nooit eerder had hij in zijn carrière meegemaakt dat een leerkracht ging scheiden.
Langzaam wende ik aan mijn nieuwe leven. Ik was blij, dat ik in ieder geval mijn baan had behouden. Alles was immers veranderd? De gezinssamenstelling, de woonplaats, mijn nieuwe vriend, waar ik in mijn huwelijk al verliefd op was geworden, maar waar ik nu pas een relatie mee kon, en mocht, beginnen, alles was anders. http://frontpage.fok.nl/column/9015/1
Twintig kilo was ik afgevallen. Van mijn blonde haren was nog maar een dun bosje over, zoveel haaruitval had ik van de stress. Maar nu kwam alles goed.
Ja, dat dacht ik. Mijn dochter kwam om het weekend in Berkel en Rodenrijs om daar het weekend bij haar vader door te brengen. In zo’n weekend ging ze graag al haar oude vriendinnen opzoeken. Bij een van die meisjes werd ze helemaal uitgehoord. Want er gingen geruchten. Over de mama van Lisa die een vriend zou hebben. En hadden ze het nou goed begrepen? Bleef die man nou ook slápen? Of was dat maar een roddel? En klopte het ook, dat wij in Rotterdam niet naar de kerk gingen? Mijn dochter, in haar onschuld, vertelde over de vriend van mama. Die inderdaad bleef slapen. En nee, we gingen in Rotterdam eigenlijk niet naar de kerk. Mama was daar nog niet aan toe. De vader van haar vriendinnetje, een vooraanstaand ouderling, vond, dat daar maatregelen tegen genomen moesten worden. Dus schreef hij een brief.
Ik kreeg die brief ook. Ik zeg:óók, want eigenlijk was die brief niet voor mij bedoeld, maar voor de directie van de school waar ik werkte. Zij zouden ook een afschrift krijgen van de brief, zo schreef de gereformeerde broeder. In de brief werd ik aangesproken op mijn gedrag. En hoe slecht dit was voor de arme kindertjes die les van mij kregen op school. En dat het misschien beter zou zijn, als ik niet meer op deze school gehandhaafd zou worden. Mijn mond viel open toen ik de brief las. De schijnheiligheid droop eraf. Meteen heb ik een brief teruggeschreven: dat er toch in de bijbel staat, dat als een broeder of zuster zondigt, dat je dan een gesprek onder vier ogen moet houden? Deze man was maar op één ding uit: mijn ontslag.
De volgende dag ging ik meteen naar de directie. Of ze soms een brief van Ed Buitendijk hadden gekregen? Ja, dat hadden ze. Ik heb mijn antwoordbrief op het bureau gesmeten en gezegd dat ik een gesprek wilde. Dat gesprek kwam er. Mijn verwachtingen kwamen niet uit. Ik had echt verwacht dat de directie deze brief naast zich neer zou leggen. Dat ze niets zouden doen met informatie die van-horen-zeggen was. Dat ze pontificaal achter mij zouden gaan staan.
Maar dat had ik toch behoorlijk mis. Zij zagen in Ed een bezorgde broeder die mij wilde behoeden voor misstappen. Die mij op het rechte pad wilde houden.
Toen kwamen de vragen. Hád ik me eigenlijk al aangesloten bij de gereformeerde kerk in Rotterdam? Nee, dat had ik niet. Dan moest ik dit binnen zes weken doen, anders kon ik niet langer op deze school blijven werken.
De directie wist van mij al dat ik een relatie had, dus daar had Ed me niet mee verraden. Toch kwamen daar vragen over: of het waar was dat hij bleef slapen, en of we dan soms een seksuele relatie hadden…
Daar zat ik dan. Een vrouw van veertig. En dan zo’n vraag. Ik heb ze gezegd, dat het ze niks aanging. Dat mijn rolmodelfunctie zich niet verder uitstrekte dan tot aan mijn voordeur, laat staan de intimiteit van mijn slaapkamer.
Thuis barstte ik in tranen uit. En mijn vriend was woest. Hij sprak over de Gestapo, over Ed van de NSB. Ik begreep hem heel goed. En ja, als ik een rechtszaak zou aanspannen, zo had de bedrijfsarts mij ook al verteld, zou ik die zeker winnen en gewoon op deze school kunnen blijven werken. Maar wilde ik dat? Op die manier? Nee, dat wilde ik niet. Ik wilde daar geen energie instoppen.
En wéér voelde ik die druk. Ik móest me aansluiten bij de kerk, mijn vriend mocht niet bij me slapen. Ik woonde in Rotterdam, en nóg werd er over me gekletst. Ik vond het steeds vervelender worden om in mijn auto te stappen en naar mijn werk in Berkel en Rodenrijs te rijden. Vroeger was ik ‘die leuke juf’, tegenwoordig was ik ‘die gescheiden vrouw’. En het werd me duidelijk: oké, ik had me vastgeklampt aan mijn baan, omdat dat nog het enige vertrouwde in mijn leven was. Maar was het nog zo vertrouwd? Was er niet verschrikkelijk veel veranderd? Hoe er naar me gekeken werd? Geoordeeld over mij? En aan de andere kant: was er niet verschrikkelijk veel hetzelfde gebleven? Nog steeds mensen die mij in hun greep hadden door hun godsdienstige overtuigingen? Mij hun wil op konden leggen omdat het ‘zo nou eenmaal hoorde?’
Tijdens de kerkdienst kan ik maar één ding denken: ‘Dit wil ik niet meer.’ Ik krijg het er Spaans benauwd van. Mijn kijk op de kerk is veranderd door de kerkmensen. Als ik echt vrij wil zijn, dan zal ik nog twee hindernissen moeten nemen: uit de kerk stappen en op zoek gaan naar een nieuwe baan.
Volgende week het vijfde en laatste deel van deze serie.
We leven goddorie in 2009.. Als ik jou was zou ik heeeel snel werk maken van je slotzin. Het is jouw leven, en het lijkt me ongewenst dat een ander dat voor je invult. Sterkte ermee!
Hou je taai en maak er wat van met je vriend!
Dapper dat je deze stappen hebt durven ondernemen in je leven. Laat je niet gek maken! Jij hebt net zo veel recht op geluk als ieder ander.
En mocht je nog werk zoeken: op de (basis)school waar ik werk staan nog vacatures genoeg open....
Het is goed om alle religies te proberen begrijpen.
Maar je moet jezelf er niet aan vast ketenen.
Je kunt tonen waar je in gelooft, wat je van binnen voelt.
Maar je hoeft je tot geen enkele religie te bekeren.
Ieder gaat een pad.
Maar wat dogmatisch is, is geen Waarheid.
Je kunt ze wel respecteren.
Uiteindelijk zullen we allemaal één zijn in de Geest.
De Geest die niet van deze wereld is.
Niet gemaakt door de mens.
De Geest kan niet geketend worden door leefregels.
De Geest is Vrij.
De Geest maakt mensen Vrij.
De religies hebben niets met de Geest te maken.
Zij vertellen wat moet gebeuren.
Zij vertellen dat ze weten.
Zij vertellen dat de anderen dwazen, de verdwaalden zijn.
Zij maken de mens niet Vrij, maar ketenen hen aan hun systeem.
Meestal geven ze geen begrip over jezelf.
Gewoon de regels volgen.
Niet het Hart.
Niet je gevoel volgen.
Niet jezelf zijn.
Alleen zijn, wat het Boek wil dat je bent.
Religie zal nooit eenheid brengen.
Eenheid kan alleen van binnenuit groeien.
Vanuit het Hart.
Waar dat leeft, wat we werkelijk Zijn.
Het Goddelijke in ons Zelf.
Van waaruit we (be) geleidt en geïnspireerd kunnen worden.
Dit kan alleen gebeuren, als we ons hart openen.
Dan kan HET door ons werken.
Kagib
Wat ik hier nog aan toe wil voegen is het volgende gezegde:
Het geloof is een stok om op te leunen, niet om anderen mee te slaan (Laurillard)
Nu je op de webcam door Elia met "Ryan ik wil je pijpen" en door Giovanni van Bronckhorst met "LAKITU LAKITU" gequote wordt leg ik me nederig aan je voeten. _O_
Zo'n ouderling ook, dat soort personen verdienen de hel.
En nee, na alles wat ik had meegemaakt had ik geen energie voor een rechtzaak, bovendien wilde ik er al niet eens meer blijven werken. De houding van die mensen zou toch niet veranderen.
Dus niet uit lafheid, maar ik was er klaar mee.
Zelfs het ergste uur van je leven duurt toch niet langer dan 60 minuten.
Als er dan nog wat te lachen overblijft kan dat te doen zijn.
(Kent iemand drie gereformeerde cabaretiers?)
Mensen met een onzichtbare vriend worden in een gesticht gestopt maar mensen die geloven in een god die nog nooit iemand gezien heeft, die mensen, hebben het voor het zeggen in dit land. Diezelfde mensen vertellen jou wat je moet doen. Een paradijs op aarde wordt ons door de mensen die het zelf voorkondigen ook ontnomen. Zolang mensen niet kunnen zijn wie ze willen zijn (met uitzondering van mensen die andere kwaad willen doen) zal er altijd wel iemand ongelukkig zijn.
@ Taigitu;
Beetje veel Hoofdletters, maar wijze woorden. Weg met georganiseerde religies, weg met het te letterlijk nemen van de boeken en leer mensen weer naar hun hart te luisteren, dan zijn dit soort wanstaltigheden hopelijk eindelijk eens verleden tijd.
G.C. Lichtenberg
En het is een heel verschil, of je uit jezelf op wilt stappen om wat voor reden dan ook, dan wanneer je je gedwongen voelt.
Ik vind je reactie een beetje kort door de bocht.
Zelfs het ergste uur van je leven duurt toch niet langer dan 60 minuten.
Ben blij voor je dat alles is goedgekomen, althans, daar ga ik van uit
Maar...ik vind de bezorgdheid van het genoemde kerkeraadslid, en de school, eigenlijk volledig terecht. Onafhankelijk van waar t om gaat (kerkbezoek, sex buiten het huwelijk): als een school ergens voor staat, en ouders sturen hun kinderen naar die school omdat ze het goed vinden dat hun kinderen met die idealen opgevoed worden, is het toch niet gek dat een school zich daar hard voor maakt? Als jij niet meer wil leven op de wijze die die school uit wil dragen aan haar leerlingen, dan is die school niet meer de juiste plek voor jouw.
Dit vind ik trouwens onafhankelijk van welk geloof dan ook: als ik op een islamitische school wil werken, moet ik ook niet gek staan te kijken als ze me afwijzen omdat ik geen moslim ben, of als ik bij een politieke partij een vooraanstaande functie wil invullen, zal ik me ook moeten schikken naar het partijprogramma; wijkt dit teveel af van mij mening; prima, dan is die partij misschien wel niet de geschikte partij voor mij.
Het ligt niet zo simpel als "ze wordt afgewezen omdat ze geen christen zou zijn", je kunt echter het "christen zijn" op duizend en 1 manieren invullen, en sommigen zijn erg intollerant naar mensen die het anders opvatten, en ik denk dat dat is wat hier aan de hand is.
Hoe intollerant het echter ook is, die reformatorische school heeft haar regels niet ineens gister opgesteld, evenmin als die kerk. Iedereen, vooral degenen die daarin opgegroeid zijn, weten hoe het karakter en de regels van zo'n kerk of school zijn. De schrijfster weet dit zelf als de beste, als ze er dan toch voor kiest om daar te willen blijven werken, zal ze zich inderdaad moeten schikken aan de regels die DAAR gelden.
Hoe krom die regels in jouw ogen ook zijn, die mensen geloven oprecht dat dit de manier is waarop ze hun geloof moeten beoefenen, en waarin ze hun kinderen op moeten voeden. Als je ervoor kiest om hieraan deel te nemen door te werken op zo'n school, heb je dat te respecteren. Niemand dwingt haar daar te werken....
ik als ongelovige kan mij niet voorstellen hoe moeilijk het is om zomaar van je kerk af te stappen het is toch een ontzettend belangrijk gedeelte van je leven geweest of nog steeds.
ik zit alweer met smart te wachten op het volgende deel
Maar toch... de manier waarop kan een stuk beter. Afgezien van het feit dat veel mensen blijkbaar hard hun best deden je te helpen, spreekt er weinig liefde of begrip uit wat de mensen in je omgeving deden. Maar dat heb ik eerder ook al eens gezegd in een reactie
Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar hoe je je geloof nu beleeft. Ga je daar op in in deeltje 5?
treurig dit echt... diep triest .... sterkte!!
Toen ik huwelijksproblemen had, liepen mensen óf met een wijde boog om me heen, óf ze hadden meteen hun mening klaar: jij moet in dat huwelijk blijven.
Ik weet zeker, dat als ik warmte had ontvangen in die gemeenschap waar ik me toch altijd zo veilig had gevoeld, dat het helemaal niet zover had hoeven komen, dat ik niet meer naar de kerk wilde.
Ik deed een evangeliesatieproject voor jongeren, ik gaf een Alpha-cursus. Dit deed ik al een aantal jaren. Het is toch verschrikkelijk, dat op het moment dat je qua huwelijk in de shit zit, dat je dan niet eens meer die cursus mag geven? Ik was toen nog niet eens gescheiden.
Of die keer, dat ik een vrouw tegenkwam die ik kende vanuit de kerk. Ik begroette haar enthousiast, waarop zei heel koeltjes antwoordde: "Ik praat niet met gescheiden vrouwen." Dat is toch niet te geloven?
En dat ik niet langer op die school kon blijven werken had niets met mijn geloof te maken. Het had te maken met hoe mensen binnen de kerk met het feit waren omgegaan dat ik ging scheiden. Dan ga je toch naar iemand toe met de vraag: "Wat kan ik voor je doen?" in plaats van roddelen en veroordelen?
Maar goed, laat ik niet vooruit lopen op deel 5.
En ik stel alle inhoudelijke reacties zeer op prijs, ook als mensen het niet eens zijn met mijn verhaal. Wat ik hier heb geschreven is om toe te lichten dat ik geen twijfels had qua geloof, maar dat ik bij de directie had aangegeven dat ik op dit moment nog geen lid was van de kerk in Rotterdam. Maar nog steeds ben ik lid van de gereformeerde kerk.
Zelfs het ergste uur van je leven duurt toch niet langer dan 60 minuten.
Nergens geldt deze uitspraak van de Amerikaanse theoloog John Wesley meer voor dan voor orthodox-gereformeerde stromingen. Dat is ook de reden dat de gemeenschappen voortkomend uit dergelijke stromingen zo intact blijven; men is zo geobsedeerd door de bestaande en geaccepteerde gebruiken dat mensen niet snel radicale hervormingen zullen voorstaan, en men is dermate verbonden met de gemeenschap van medegelovigen dat men niet snelm zal breken met de kerk. Tenslotte, breken met de kerk betekent breken met de gemeenschap.
Ik kan me daarom de sentimenten die de auteur heeft bij haar werkgever (de gereformeerde school) en haar kerk wel goed voorstellen; daarmee breken is de facto alle banden doorsnijden, of op zijn best er van afkomen met zeer bekoelde relaties. Desalniettemin zou ik adviseren te breken met de (vrijgemaakte?) gemeente, en op zoek te gaan naar een wat liberaler gemeente die wat meer openstaat voor moderniteiten als echtscheiding. Opteren voor restauratie van de banden met je huidige kerk betekent niet alleen dat je je hele 'oude' leven weer op zal moeten pakken, maar ook dat je nog jaren met een zeker stigma blijft rondlopen.
Zoals hier al gezegd, ware bevrijding komt van binnen, en zeker niet uit een specifieke gemeente; sowieso zou het nooit zover mogen komen dat een kerk de uitleg van het Schrift monopoliseert, en alleen al een dergelijke attitude zou tot verzet moeten leiden.
Maar bij de wat meer orthodoxe gemeenten vraag ik me altijd af wat nou precies oprecht geloof en wat nou precies gemeenschapsdruk is. Ergens twijfel ik juist aan de oprechtheid van die specifieke gemeenten en hun leden.
Ik denk inderdaad dat je het beste kunt doen wat een poster voor me ook al zei: een andere kerk zoeken. Zo'n houding van mensen veranderd niet, heel hun leven zijn ze geindoctrineerd dat 1 bepaalde "uitvoering" van wat in de bijbel staat, de juiste is, en vaak is naastenliefde niet het meest vooraanstaande punt, beetje farizees.
Die houding heeft zn pluspunten, maar ook duidelijk zijn minpunten, iedereen is zondig, maar als je zondig bent op t punt van huwelijk of seks, of wat dan ook, is zo'n kerk denk ik ondoenlijk. Ik zit zelf in een kerk die 1 stap "lichter" is dan de jouwe (PKN), maar ken genoeg mensen die ook in de gereformeerde kerk zaten, ook met huwelijksproblemen, en uiteindelijk zijn die eigenlijk allemaal naar een andere kerk gegaan, simpelweg omdat het onleefbaar werd in de gereformeerde kerk. Op zo'n moment is het voor jezelf ook niet meer nuttig, als je eigenlijk meer angst en pijn hebt van de mensen om je heen, en je ook niet goed meer bezig kan zijn met jeugdwerk en alphawerk, dan is het over toch?
Mijn mening over hoe dat soort dingen gaan in de kerk: sociale controle is goed, het voorkomt dat mensen heel lichtzinnig "fout" gedrag begaan, omdat ze er op aangekeken worden, maar in de gereformeerde kerk is het doorgeslagen (zie ook de balk/splinter vergelijking van een paar posts hiervoor)
(En links ook
Om te kunnen reageren moet je zijn ingelogd op FOK.nl. Als je nog geen account hebt kun je gratis een FOK!account aanmaken