Soundtrack van het leven
Zijn vingers glijden langs de snaren als hij het intro van Nirvana's Smells Like Teen Spirit inzet. Een tiener, dat was hij, toen hij voor het eerst het veld betrad voor een wedstrijd in het profvoetbal. Daar had hij als jeugdspeler altijd naar toe gewerkt. Geboren in Goirle en via amateurclub TGG in het walhalla van het rijke Brabantse voetballandschap terechtgekomen: PSV. Achttien, negentien was hij. Daar stond hij dan, tussen Ronaldo en Luc Nilis. Gepolijste voetballers met fluwelen voeten en creatieve geesten. Zijn voeten waren van gewapend beton en zijn geest was alleen creatief als het op muziek aankwam. De voetballer Björn van der Doelen was een schaver, een vechter. Zijn missie was om zoveel mogelijk ballen te veroveren op de vijandelijke troepen en die in te leveren bij de meer begaafde teammaats om hem heen. Deed hij nooit moeilijk over, je moet je plaats kennen. Hij hoefde niet zo nodig in de schijnwerpers. "With the lights out, it's less dangerous". Hij glimlacht. Zijn gevoel voor muziek heeft hem de juiste song op het juiste moment gegeven.
Talenten van PSV hadden het altijd moeilijk door te breken en Björn bleek geen uitzondering. In drie seizoenen kwam hij niet aan bijzonder veel speeltijd. Hij pakte zijn wedstrijdjes mee, maar geen enkele trainer besloot om de man met de blonde lokken een vaste plaats te geven. Te onrustig. Te beperkt, misschien ook wel. PSV is de top van Nederland en Björn kon daar net niet bij aanpikken. Onbewust hoort hij dat hij België van Het Goede Doel begint te spelen. God ja, ook hij had getwijfeld over België. Maar hij is gegaan en zijn jaar bij Standard Luik viel niet tegen. Zeker niet, hij speelde eigenlijk altijd en dwong er een tweede kans af bij PSV.
Popular van Nada Surf is het logische vervolg van zijn soloconcert in het donker. Hij was populair, waar hij ook kwam. Hij gaf honderd procent, altijd. Dat spreekt de mensen aan. Een voetballer die over het veld raast en de kleuren van de club verdedigt met een eerlijke hartstocht doet het altijd goed bij supporters. Zij kennen die hartstocht namelijk ook. Hij bleef drie seizoenen lang populair in Eindhoven, maar wist het weer niet te redden. Het aantal duels dat hij speelde was respectabel, maar wie er ook trainer was, Björn was vooral stopverf in een mooi schilderij dat het Nederlands voetbal beheerste. Onvermijdelijk moest hij vertrekken, hoeveel pijn het ook deed. Maar spijt? Nee, dat had hij niet. Non, Je Ne Regrette Rien klinkt sereen uit zijn gitaar.
Natuurlijk, eenmaal bij FC Twente heeft Van der Doelen het zwaar gehad. Hij kreeg er een flink probleem. Samen met Van der Leegte en De Gier zou hij een sfeerverzieker zijn. Dat was het dan, na een prima eerste seizoen waarin hij zich leeggelopen had voor de club uit Enschede. Hij kwam er anderhalf jaar lang niet meer aan te pas en kon daar zelfs niets aan doen. Overgeleverd aan de rancune van een trainer die hem als zondebok wilde neerzetten. Dat was eigenlijk de enige periode waarin hij echt baalde van het voetbal en liever muzikant wilde worden. Lekker rondzwerven en optreden. Zijn vingers eisen dat hij Sad Song speelt, een meesterlijk nummer van Lou Reeds album Berlin. Het was een droevige periode.
Maar er komt altijd verlossing! I Shall Be Released, in de versie van Jeff Buckley, knalt met een ongemeen felle overtuiging door de inmiddels nostalgie ademende kamer. Borrelnest van emoties over twaalf jaar in de jungle van het vaderlandse profvoetbal. Niemand ontkomt aan de keiharde keerzijde van dit op het oog zo mooie bestaan. Björn van der Doelen klaagt niet. Het goede overheerst, hij heeft er een leuke boterham aan overgehouden en NEC was een fijne club om bij af te sluiten. Zijn laatste wedstrijd was tegen Vitesse, een mooie derby. Björn van der Doelen kreeg geel, omdat hij in zijn ijver om te winnen nog één keer over de schreef ging. Hij legt de gitaar neer, maar de muziek gaat door. Doelen, Doelen! Wellicht de eenvoudigste compositie ooit, maar de liefde waarmee met name de fans in Eindhoven het zongen doet hem meer dan de meest complexe song die hij ooit uit zijn gitaar wist te peuren. Hij slikt het brok dat zich in keel heeft genesteld weg, beseffend dat dit de enige ware soundtrack van zijn leven als profvoetballer is.
