Wat een bos bloemen niet kan doen...
Stevig verstrengeld in een innige cyberrelatie met mijn virtuele bekenden drijf ik de laatste paar weken steeds verder weg van de werkelijkheid. Terwijl ik vroeger op de café eigenaar na de eerste was welke het cafe opende, en me bezig hield met allerlei topsporten zoals duurrecord barhangen, lege glazen stapelen en gokkast voederen, zit ik nu vrijwillig en zonder dwang achter mijn systeem waarbij de diesel motor van mijn kabelmodem inmiddels in het rode gebied staat. Gevaar!, sluit uw systeem nu af, u riskeert oververhitting!.
Afsluiten? Ik kijk wel uit! Met vierkante ogen laat ik de wondere wereld van nulletjes en eentjes op me inwerken, langzaam maar zeker ga ik steeds dichter bij het beelscherm zitten om maar niets van dit onvoorspelbare forum te moeten missen.
Terwijl de telefoon om aandacht vraagt en eindeloos over gaat, sprint de dame des huizes de trap op om de "indringer" aan me te geven. Vriendelijk en bezord vraagt de kroegbaas van mijn stamcafe of ik ziek ben? Schichtig bedenk ik allerlei excusses en hou het er uiteindelijk op dat één toch wel heel vreemde griep zich meester heeft gemaakt op mij en op dokteradvies thuis moet blijven, oef! gered! Goed die sate-met-friet die voor me klaar stond moet ik wel betalen, maar wat de Fok!
Gisteren heb ik alle moed verzameld en ben ik iets vreemds gaan doen! Zomaar op bezoek bij vrienden en een spelletje spelen. U weet wel zo'n bordspel zonder een stekker en internetverbinding!
Een déjà vu gevoel kwam op na het 3e biertje en iets vertelde mij dat ik dit soort situaties wel eens eerder had meegemaakt.... Weet je nog Blauwe, kaarten, risk en monopoly spelen, beetje flipperkast mishandelen? Ja! dat was jij....JIJ!
Met mijn geweten op stand 0 grijpen mijn vingers naar de ramplank.
"Tja ik voel me niet zo lekker, ik denk dat ik maar naar huis ga..." woorden welke mij verlossen van "kijk eens! ik heb 6 gegooid", "ga langs start en ontvang geen 200 gulden" en "betaal uw electriciteitsrekening stop 150 gulden in de pot".
Met een onderdrukte triomfantelijke glimlach stap ik in mijn auto en realiseer me bij uitstappen dat die normale 15 autominuten ook in 8 minuten kunnen!
Mezelf bemoeiend met een vete tussen Yvonne en Iteejer wordt ik ineens opgenomen in dit digitale gezin, waarbij mama Yvonne Blauwe bombardeerd tot één van haar kroost en wijze woorden tot mij richt.
De door mijn vriend "Beugelfles Grolsh" veroorzaakte brutale opmerkingen resulteren in een virtuele opsluiting in een of ander duister kamertje, waarna mama Yvonne de deur achter zich dicht trekt en mededeelt: "Blér maar een eindje weg, ik ben de hort op!".
Kijk dit bedoel ik nu! Leerzaam en net als in de echte wereld! Mijn mailtje met vraag voor adoptie is al verstuurd en zenuwachtig kijk ik om de minuut of er al antwoord is gegeven....
Mijn vriendin?? Tja... nu u het vraagt! Zeker al een dag niet meer gezien. Diep graaf ik in mijn geheugen om na te denken, gisteren had ik nog eten dus toen was ze er nog. Mezelf dwingend om voor even afscheid te nemen van de ramplank sta ik op met een tintelend gevoel in mijn benen. Mijn bloedsomloop protesteert hand in hand met mijn hartje: "hoe kun je ons dit nu toch aandoen?" mompelend weerkaats ik dit argument met voorbeelden als "werken is goed voor jullie! niet zeuren..."
Voorzichting open ik de deur van de woonkamer en zie tot mijn grote vreugde dat zij daar druk bezig is met onzinnige dingen zoals haar favoriete soap. Woorden of geluid wil ik uitspreken om te laten blijken dat ik nog leef, maar ben het verleerd, kan niet meer praten!
Om haar gelijk te geven in al die woorden die ze nog niet uitgeproken heeft en de argumenten welke zij wijs voor zich houdt, besluit ik een bos bloemen te kopen, toch al zeker de 2e in 6 jaar.....
Trots als een pauw en met een voorzichtige glimlach op mijn mond kom ik binnen en geef haar de bos bloemen, tevreden besluit zij om de voorgenomen preek over "samenwonen" en "tijd met elkaar doorbrengen" te laten vallen en kom ik er met een "ik-ga-snel-de-bloemen-even-schuin-af-snijden" vanaf.
Tijd gewonnen, vrede gesloten en nog een kop koffie gekregen ook!
Wat een bos bloemen allemaal niet kan doen!
