Videoboodschap uit het graf (2)

De eerste aflevering lees je hier

Verstijfd keek Richard naar zijn telefoon die maar over bleef gaan.
"Wie is het?", vroeg Tillie zacht.
"Geen idee. Het is een Duits nummer."
"Neem op dan!"
Richard drukte op het groene knopje. "Hallo, met Richard."
"..."
"Ja. Sprechen Sie mee", zei Richard in zijn beste Steenkolenduits.
"..."
"Hollands ist ein stück makkelijker. Einfach", herstelde Richard.
"..."
"Ik verstehe."
"..."
"Ja", antwoordde Richard met droge mond. "Dat is mijn auto."
"Wat is er gebeurd?", fluisterde Tillie. Richard gebaarde dat ze stil moest zijn.
"..."
"Een ongeluk?!"
"Nee!", riep Tillie. Wim sloeg zijn hand voor zijn mond. Zijn zoon! Was het wel zijn zoon? Annie greep troostend zijn arm, maar meer uit een reflex dan dat ze echt wist wat ze deed. Ewout keek strak voor zich uit.
"..."
"Mijn neef, Alexander reed. Hoe... Hoe is het met hem?"
"..."

Richard liet de telefoon bijna uit zijn handen vallen.
"Wat?", klonk de stem van Tillie zacht.
"Alexander", fluisterde Richard. "Dood."
Tillie begon te huilen en verborg haar gezicht in haar handen. Wim keek haar aan. Hij wilde zijn vrouw troosten, maar hij twijfelde. Ze was dan wel zijn vrouw, ze was ook vreemdgegaan. Met zijn broer nog wel. Alexander was misschien niet eens zijn zoon. De laatste minuten waren hun levens danig door elkaar geschud. Eerst oom Harm die hen vertelde van het vreemdgaan van Richard en Tillie en zijn bedreigingen aan het adres van hem, Alexander en Annie en daarna dit telefoontje. Richard was geschokt door het verlies van zijn auto en zijn neef, die misschien zijn zoon was. In elk geval was hij geschokt in die volgorde, eerst zijn auto, dan zijn familie. Annie was ook aangeslagen door de dood van haar neef en het overspel van haar man. Zijn eigen vrouw was helemaal gebroken. En Ewout... Wim keek opzij.

"Ewout? Gaat het?"
Lijkbleek zat Ewout naar het beeldscherm te staren.
"Ewout wat is er?"
Behalve Tillie, die niets van haar omgeving meer scheen te merken, keek iedereen naar Ewout. Ook Richard, hoewel hij doorging met zijn telefoongesprek.
"Wat is er jongen?" Annie pakte de arm van haar zoon. Dit haalde hem uit zijn verstarring.
"Hij verdween niet."
"Wat? Wie? Waar heb je het over?"
"Oom Harm." Hij wees naar het scherm dat nu zwart was. "Ik drukte hem uit... en zijn gezicht... bleef gewoon staan..."
"Dat zal wel verbeelding geweest zijn", zei zijn moeder stellig, maar ze voelde weer een rilling over haar rug lopen.
"Het komt vast vanwege de schok van het verlies van Alexander." Zodra hij die woorden uitsprak brak Wim. Hoe het ook zat, voor hem was Alexander zijn zoon. En nu was hij er niet meer. Hij stond op en zocht troost bij zijn vrouw.

Richard had inmiddels het gesprek met de Duitse politie afgerond. Er moest iemand naar Duitsland om het lichaam te identificeren. "Kom op, we gaan. Hier hebben we niets meer te zoeken."
Wim hielp zijn vrouw naar buiten. Ewout en Annie ondersteunden elkaar. Richard verliet als laatste de kamer. In de deuropening draaide hij zich om en keek naar het scherm. Opeens realiseerde hij zich dat oom Harm gestopt was met praten toen zijn telefoon afging en Ewout het scherm had uitgezet. Het scherm mocht dan wel uit zijn, de DVD ging gewoon door natuurlijk. Tenzij het scherm een ingebouwde speaker had, die zou dan gelijk uitgaan. Richard liep terug. Hij wilde het scherm weer aandoen maar aarzelde toen zijn vinger vlak voor de aan-uitknop was.

"Auw". Hij kreeg een elektrische schok. Vast statische elektriciteit, dacht hij. Met een snelle beweging zette hij het scherm aan. Het beeld bleef zwart. Besluiteloos keek hij naar het scherm. En nu? Even verwachtte hij dat het gezicht van oom Harm zou verschijnen.
"Kom je nog?" De stem van Annie haalde hem uit zijn trance.
"Ja, ik kom!"
Hij drukte het scherm weer uit. Daarna bukte hij zich onder de tafel en opende de DVD lade en haalde de DVD eruit. De PC wankelde toen hij op de knop drukte. Het lege DVD doosje dat op de computerkast lag gleed naar achter en viel eraf. Richard kroop nog verder onder de tafel en pakte het op en zag toen dat de beeldschermkabel niet in de computer zat. Had hij die eruit getikt toen hij de DVD eruit haalde?

Zo snel ze konden waren Tillie en Wim naar Duitsland vertrokken. Daar wachtte de moeilijke taak hun zoon te identificeren. Dit was niet alleen een psychisch moeilijke taak, ook technisch was het lastig. Ondanks dat het een eenzijdig ongeluk was geweest, was de auto een aantal maal over de kop geslagen en tegen flink wat obstakels aan de kant van de weg aangekomen. Hij moest heel erg hard hebben gereden. Van het lichaam van het slachtoffer was niet veel meer over. Zijn gezicht was verpletterd en zijn borstkas platgedrukt. Ze konden hem alleen identificeren aan de hand van zijn ringen en kleren. Tillie en Wim kwamen behoorlijk geschokt terug naar huis.

Daar wachtte hen behalve de begrafenis de discussie over wie nou de vader van Alexander was. De middag voor de begrafenis waren de beide families bij elkaar gekomen in het huis van Tillie en Wim.
"Luister Richard, de zaak is vrij simpel", zei Wim na het nodige heen- en weer gepraat. "Wat ons betreft is Alexander onze zoon. Als jij jouw claim op het vaderschap wil opeisen dan mag je dat doen. Dan zal er een DNA test gedaan moeten worden. Dat moet je dan vandaag beslissen, morgen wordt hij begraven. Hoe dan ook, morgen is de laatste dag dat jij bij ons welkom bent. Tillie en ik verwerken onze problemen wel en daar komen we wel uit, maar jou vergeef ik het nooit. Jou wil ik na de begrafenis nooit meer zien. Annie en je zoon blijven uiteraard welkom."
Richard hoorde de woorden gelaten aan. "Ik hoef niet zo nodig Alexanders vader te zijn. En jouw besluit moet ik respecteren, al had ik gehoopt dat we het wel bij konden leggen. Het spijt me wat er gebeurd is. Als je me niet meer wil zien na morgen dan is er één ding wat we vandaag nog moeten doen."
"Wat moeten we vandaag dan doen?", vroeg Tillie verbaasd.
"Dit!" Richard haalde de DVD uit zijn binnenzak. "Deze moeten we nog afkijken."

"Wat vonden jullie eigenlijk van die video?", zei Annie. "Ik voelde me er niet prettig bij."
"Het was raar. Ik kan het bijna niet geloven."
"Dat ben ik met je eens Tillie", zei Richard, "maar mijn auto is total loss en Alexander is dood. Daar heeft Harm wel gelijk in gekregen."
"En de rest dan?"
"Je bedoelt..." Annie keek van Tillie naar haar man en terug.
"Nee dat niet. Hoewel ik absoluut niet weet hoe Harm dit wist."
"Maar zullen we het daar voor de sfeer nu niet over hebben?" Richard deed zijn best om vriendelijk te klinken. De anderen knikten instemmend. Ruzie konden ze nu niet gebruiken.
"Ik bedoel de bedreigingen van Annie en Wim."
"En ik weet nog van niets", zei Ewout bedrukt. "Hij wilde wat over mij gaan zeggen toen ik het scherm uitgezet heb. Ik weet zeker dat ik zijn gezicht nog op het beeldscherm heb zien staan nadat hij uit stond."
Annie sloeg haar arm om haar zoon. Ze was bezorgd om hem sinds ze die video hadden gezien.

"Zullen we dan maar kijken?", vroeg Richard. "Mag ik?" Hij stond op en stopte de DVD in de speler. Hij draaide zich om en wilde op de eerste de beste plaats op de bank gaan zitten, maar dan had hij naast Tillie moeten zitten. Dat leek hem geen goed idee. Dat zei de blik van Wim hem ook. Richard liep terug en ging weer naast zijn vrouw zitten aan de andere kant van de bank. Ewout zat in het midden. Wim pakte de afstandsbediening en knipte de tv aan. Daarna drukte hij op play.

Het gezicht van oom Harm verscheen weer. Het was hetzelfde beeld als ze eerder hadden gezien en toch vonden ze het geen van allen prettig om naar te kijken. Nog minder prettig dan de eerste keer zelfs.
"Hallo familie. Wat fijn dat jullie hier vandaag allemaal aanwezig zijn. Al denken sommigen daar anders over. Ik bijvoorbeeld, maar dat is logisch." Hij lachte kort.
"Dat eerste stuk kun je wel doorspoelen Wim," zei Annie, "dat hebben we al gezien." Terwijl Wim zijn arm strekte om de afstandsbediening te pakken ging oom Harm gewoon door. Hij keek de kring weer rond en noemde hun naam.
"Tillie. Wim. Ewout. Annie. Richard."
"STOP!!" Krijste Tillie. "Zet hem uit!! ZET HEM UIT!!!!"
Verschrikt zette Wim de DVD op pauze. Het beeld van oom Harm bevroor.
"Wat, wat, wat?!?!"
Tillie snikte. "Die namen. Hij noemde onze namen."
"Maar schatje, dat deed hij een week geleden toch ook?" Wim drukte zijn vrouw tegen zich aan en keek naar de anderen met een verontschuldigende blik die zei 'sorry hoor, ze is een beetje in de war'.
Tillie haalde hortend en stotend adem. "Jaha, mahaar toen zahaten we in een andere volgorde!"