Nu stop ik écht (6)
De vorige aflevering lees je hier.
“Wanneer vier je je verjaardag mam?” vraagt Jos, terwijl hij zijn laatste hap yoghurt in zijn mond steekt. Pien haalt haar schouders op. “Ik weet nog niet of ik het wel ga vieren,” antwoordt ze. Ze voelt zich sowieso een beetje down de laatste tijd. Sinds het incident op de camping heeft ze de schrik goed te pakken. Haar kinderen boos, haar ex-man boos, en ook nog eens volkomen terecht. Wat voor moeder ben je, als je niet eens naar het ziekenhuis kunt rijden omdat je teveel drank in je lijf hebt, als je kind je nodig heeft? Het is een eye-opener geweest van jewelste. Til heeft er luchtig over gedaan. “Ach mens, het is toch vakantie? Iedereen kan wel eens teveel drinken, daar hoef je je echt niet voor te schamen!” Maar Pien had de blik in de ogen van haar zonen gezien, en dat was voor haar genoeg geweest om alle alarmbellen te laten rinkelen. In die vakantie heeft ze zo nu en dan nog een glas rosé gedronken, maar verder niet.
En toen ze thuis kwamen is ze helemaal gestopt. Dat viel nog best tegen! Ze had nachten niet kunnen slapen, had zich rot getranspireerd en constant een droge keel gehad. Gelukkig waren die verschijnselen verdwenen, maar ondanks het feit dat Pien best trots op zichzelf kon zijn, voelde ze zich ook vaak onprettig en verlangde ze erg naar een wijntje.
Dat was ook de belangrijkste reden om haar verjaardag maar niet te vieren. Wat had je eraan, als je toch niet kon drinken? Maar die gedachte vond ze tegelijkertijd verwerpelijk, want plezier hebben moest niet afhankelijk zijn van drank.
“Dat vind ik stom!” roept Jos haar terug tot de werkelijkheid. “Je wordt toch veertig, dat is toch een bijzondere leeftijd?” Pien brengt de dessertschaaltjes naar de keuken en gaat weer aan tafel zitten om nog even gezellig een sigaretje te roken. “Eigenlijk hebben jullie wel gelijk. Ik heb na de scheiding nooit meer een feestje gegeven. Het is misschien wel eens hoog tijd voor een goed feest!” “Kijk, zo mag ik het horen,” zegt Jos eigenwijs. “Wie zullen we allemaal uitnodigen?” Pien moet lachen om dat ‘we’. Het is meteen een project van hun drietjes geworden. “Pak maar pen en papier, dan zullen we al die massa’s vrienden eens even opschrijven,” zegt ze met een goede dosis zelfspot. Het zal een klein kringetje zijn, maar ach, beter dan al die oppervlakkige kennissen die zij en Rob er op na hielden.
“Schrijf maar op. Opa en oma natuurlijk, tante Floor en oom Huibert…” “Gatver, komen die ook? Ik vind ze zó suf,” zegt Koen. “Het is wel mijn zus hoor!” zegt Pien verontwaardigd. “Natuurlijk nodig ik haar uit, en oom Huibert hoort nou eenmaal bij haar. Ze kan hem moeilijk thuis laten.” Even denkt ze terug aan een gesprek dat ze pas met haar moeder had toen ze samen in de stad koffie waren wezen drinken. Die vertelde dat het nog steeds niet goed gaat tussen Floor en Huibert. Maar in de gesprekken die Pien met haar zus heeft gaat het helemaal niet over problemen. Dat maakt het wel lastig, want Pien weet het natuurlijk wél, al is het dan van horen zeggen. Het steekt haar ook, dat haar zus haar niet eens in vertrouwen neemt over haar huwelijksproblemen.
“Maaaam, wie nog meer?” O ja, ze waren bezig met de uitnodigingen. “ Nou, Jolanda en Geert natuurlijk, en schrijf Til ook maar op, we hebben na de vakantie zo’n leuk contact gehouden! En dan nog Chris, mijn baas. Hij komt altijd op mijn verjaardag.” Dan is het lijstje compleet.
“Is dat alles? Ga je de buren nog uitnodigen?” vraagt Jos, die gemiddeld altijd zo’n dertig vrienden op zijn verjaardag uitnodigt.
“Dit is alles,” antwoordt Pien. “Maar jullie zijn de twee belangrijkste namen nog vergeten,” lacht ze. “Wie dan?” wil Koen nieuwsgierig weten. “Jullie natuurlijk!” lacht Pien.
Pien heeft het druk gehad met de voorbereidingen, maar nu is het dan zover. Haar verjaardag. ’s Morgens hebben de jongens gezongen bij haar bed en haar verrast met een lekker ontbijtje. Ook hebben ze een enorme bos rozen voor haar gekocht, de schatten. Vandaag heeft Pien zich bezig gehouden met het opruimen van het huis, boodschappen doen, hapjes maken en ook aan haar uiterlijk heeft ze de nodige aandacht besteed. Tot haar verrassing blijkt ze zelfs een paar kilo te zijn afgevallen. Dat zal toch wel komen doordat ze niet meer drinkt. Het was best moeilijk, en tegelijk vertrouwd om in de supermarkt het pad waar de wijn staat in te slaan. Eigenlijk best eng om dat spul weer in huis te halen. Maar als ze zich voorneemt om alle overgebleven wijn door de wc te spoelen, geeft dat haar rust.
Jos en Koen hebben haar ook goed geholpen. Ze hebben stoelen van zolder gehaald, een paar grote planten uit de woonkamer in de schuur gezet om ruimte te creëren, en ze hebben aangeboden om te helpen met de hapjes maken en ronddelen aan de visite.
De ouders van Pien zijn de eersten die verschijnen. Ze vinden het fijn om hun dochter te zien, en geven haar een bon voor een beautyfarm cadeau. “Omdat het zo’n bijzondere verjaardag is, je veertigste,” verklaart haar moeder hun vrijgevigheid. “Stille hint!” roept Koen bijdehand. “Ze vinden gewoon dat je nu oud wordt, en dat je een verjongingskuur moet doen! “ Ze moeten allemaal lachen.
De bel gaat weer, en daar staat Til. In felle oorlogskleuren gehuld, oorbellen tot op haar schouders, haar dikke billen in een oranje legging geperst, maar zelfverzekerd komt ze stralend van oor tot oor naar binnen. Verlegenheid kent ze niet, en ondanks de terughoudendheid van Piens moeder weet ze het ijs snel te breken.
“Ik heb wat lekkers voor je meegebracht!” buldert Til met haar zware stem. En ze overhandigt Pien een fles rosé en een fles prosecco. “En die gaan we vanavond meteen soldaat maken, wat jij! Net als op de camping! Gefeliciteerd meid,” en ze omhelst Pien hartelijk. Moet ze nou zeggen dat… Pien vindt het niet het moment om nu aan Til te vertellen dat ze niet meer drinkt. Maar ze heeft ook geen tijd om er verder bij stil te staan, want er staat weer visite op de stoep. Floor en Huibert. Floor gedraagt zich allerhartelijkst, maar Huibert wekt onmiddellijk weerstand op bij Pien, door kritisch haar woonkamer te bestuderen en allerlei lastige vragen te stellen. “Waarom heb je die elektriciteitssnoeren niet weggewerkt?” wil hij weten, terwijl Pien met geagiteerde blosjes op haar wangen rondrent om iedereen te voorzien van drankjes. “Dat staat toch veel netter!” Pien gaat er maar niet op in. Normaal gesproken laat ze zich snel op de kast jagen door haar zwager, maar ze heeft geen zin om weer eens in de verdediging te moeten gaan. Koen neemt het met zijn bijdehandte praatjes van haar over. “Wij vinden het zo veel mooier,” zegt hij met een serieus gezicht. “Voor die snoeren hebben we toch ook betaald?” Pien kan een lach niet onderdrukken. Eigenlijk zou ze haar brutale kind nu tot de orde moeten roepen, maar eigenlijk vindt ze het geweldig, dat Koen het voor haar opneemt.
Als alle visite er is, neemt Til het heft in handen. Voordat Pien in de gaten heeft wat er gebeurt krijgt ze een glas champagne in haar hand gedrukt en begint Til te proosten op haar veertigste verjaardag. En de anderen vallen bij en zingen ‘lang zal ze leven.’ Dit is toch niet het moment om te zeggen dat ze niet meer drinkt? Ach, één glaasje kan geen kwaad. Maar als het glas leeg is, wordt ze onmiddellijk weer bijgevuld en na een paar glaasjes bedenkt Pien, dat ze maar één keer veertig wordt, en dat ze vanaf morgen gewoon écht niet meer drinkt. En dan zal ze dat ook tegen mensen gaan zeggen. Maar nu is ze jarig!
Pien laat zich volledig gaan. Ze geniet met volle teugen, letterlijk. Toch lijkt het net alsof ze er niet meer zo goed tegen kan als anders. De alcohol stijgt veel sneller naar haar hoofd dan eerst. “Ik zou maar een beetje rustig aan doen met die wijn,” zegt Floor bezorgd. Ze heeft gezien hoe Pien een beetje wankel naar de keuken is gelopen en is haar achterna gekomen. “Ik vind trouwens dat je de laatste tijd erg veel drinkt Pien. Het is Huibert ook opgevallen, op de verjaardag van pa.” Pien wordt kwaad. Ze wordt woest. Al die weken dat ze met zichzelf het gevecht tegen de alcohol is aangegaan worden in één klap teniet gedaan door die opmerking van haar zus.
”Zo, víndt Huibert dat?” Ze beent naar de kamer, direct gevolgd door een angstige Floor. “Zo Huibert, dus jij vindt dat ik teveel drink. En jij vindt dat ik de elektriciteitsdraden beter had moeten wegwerken." Pien gaat steeds harder praten. Haar moeder probeert het te sussen, maar met een ongeduldig gebaar weert Pien haar af. “Waarschijnlijk vind je ook dat het gras te hoog staat in mijn tuin? En dat er teveel onkruid tussen de tegeltjes staat? Hoe dúrven jullie je met mij te bemoeien, terwijl de hele wereld weet wat voor losers jullie zijn? Iedereen weet dat jullie huwelijk naar de klote is, en maar mooi weer gaan zitten spelen bij een ander en overal kritiek op hebben! Stelletje hypocriete zeikerds, dat jullie zijn!”
Huibert is opgestaan. “Kom Floor, we gaan,” zegt hij en Floor volgt hem met een spierwit gezicht naar de gang. Even later horen ze de voordeur dichtslaan. Een doodse stilte valt. Niemand weet raad met de situatie, en binnen een kwartier is iedereen vertrokken. Behalve Til. Zij zit nog steeds in vol ornaat op de bank en grijnst naar Pien. “Groot gelijk meid,” zegt ze, terwijl ze de schaal met hapjes gemakshalve maar naast zich neerzet op de bank. “Maak van je hart geen moordkuil!”
Pien voelt een zware hoofdpijn opkomen. Tranen springen in haar ogen. Wat een verpeste avond! En dat heeft ze zelf gedaan. De jongens zijn stil naar boven geslopen.
“Ga jij ook maar,” zegt ze tegen Til. “Mijn feeststemming is wel voorbij. En mijn verjaardag ook.” Til steekt nog gauw een gevuld ei in haar mond, zoent Pien hartelijk en belooft snel contact op te nemen om samen iets leuks te gaan doen. Pien knikt alleen maar. Ze wil geen mensen meer om zich heen.
Ze laat de boel voor wat het is en gaat in haar bed liggen. De wereld draait om haar heen en ze is kotsmisselijk van de drank. ‘Dit is echt de laatste keer dat ik me zo wil voelen,’ denkt Pien. Ze schaamt zich verschrikkelijk. Hoe moet ze iedereen weer onder ogen komen? Haar zus en zwager? Haar ouders? Haar baas?
En terwijl ze dikke tranen van spijt huilt denkt Pien, zéér vastberaden dit keer: “Nu stop ik écht!”
De volgende aflevering lees je hier.
