Pappa en mama aan het gas
Ik word er regelmatig een beetje gestoord van. Dat verrekte Nederlandse kutvolk weet gewoon nooit wat het wil. De overheid bemoeit zich te veel met allerhande zaken, of ze doen te weinig. Een gulden middenweg zou handig zijn, ware het niet dat iedere nieuwe weg wel weer een nieuwe berg zeikerds en klagers oplevert.
Ooit werden kinderen door hun ouders, en bejaarden door hun kinderen verzorgd. De overheid sprong op den duur bij, door redelijk onderwijs te bieden en voor de meest schrijnende gevallen bood ze weeshuizen en armenhuizen (de voorlopers van de latere bejaardenhuizen). Tegenwoordig kunnen we ons dat amper nog voorstellen. De staat die de ergste gevallen echt het minimale bood en familie die de rest opving.
Later kwam er voldoende geld beschikbaar om die minimale ondersteuning flink uit te breiden. En logisch dat we dat geld daaraan spendeerden. Vanaf de jaren zestig kenden we een ongekende economische groei en voorspoed. Hadden we alleen maar auto's, oranje-bruin meubilair, caravans en stereo-installaties moeten blijven kopen? Beschaving lees je af aan de manier waarop je met de zwaksten omgaat. Niet aan de hoeveelheid spullen en vakanties.
De ellende begon toen al die goede zorg als vanzelfsprekendheid en recht werd gezien. De overheid MOEST kinderen opvangen als pappa en mama tijd aan hun leuke carrière besteedden. De overheid MOEST kinderen op gaan voeden. De overheid MOEST die lastige en kostbare bejaarden maar verzorgen in dure bejaarden- en verzorgingshuizen. De overheid MOEST ervoor zorgen dat al die 'hardwerkende' volwassenen ook nog tijd hadden om van hun geld te genieten.
Oké. Dat werkt dus alleen als er verrekte veel meer geld wordt verdiend, dan dat er aan die overheidstaken wordt uitgegeven. En die tijd is duidelijk voorbij. Ooit zal ook deze situatie wel weer nivelleren, maar momenteel hebben we gewoon een negatief huishoudboekje. We hebben dan de keuze tussen aanzienlijk meer belasting gaan betalen, of zelf weer een aantal taken op ons nemen.
En tja. Dat verrekken velen dus! Iets wat alleen maar duidelijker wordt, nu de plannen ontstaan om een beroep te doen op de families van bejaarden, om zelf ook bij te dragen in de hulpverlening.
Ik zag in een reportage een stel dat zelf eigenlijk al bejaard was. Jong bejaard en net gepensioneerd, zeg maar. Met trots meldden ze dat ze hun hele leven al hardwerkende ondernemers waren geweest en nu zelf wel eens wilden genieten van hun leven. Wat ze in ieder geval weigerden is om al te veel tijd aan de nog veel oudere moeder van mijnheer te besteden. Schoondochter wist hier zelfs een redelijk smerig gezicht bij te trekken. Die moest er duidelijk niet aan denken om ook maar een seconde extra tijd aan die ouwe taart te besteden! Daar was dat verzorgingshuis toch voor?
Ik zie dan meteen die schoondochter over amper tien jaar voor me. Hangt manlief dan dementerend aan de zuurstofflessen en schuifelt zij met een rollator en een bakje vla naar hem toe? Is er dan ook geen mens meer in haar omgeving die de boel opruimt als ze met rollator en al die vla door de huiskamer flikkert? Omdat ze het geld voor een bejaardenhuis of thuishulp er doorheen heeft gejaagd met 'genieten'? Omdat haar kinderen nu toch echt zelf nog even van het leven willen genieten?
Eén van de meest gehoorde argumenten in deze discussie is dat het op zich niet verkeerd is om een beroep op familie te doen. Zolang het maar wel op basis van vrijwilligheid is. Maar waar gaan we eigenlijk heen, als de zorg voor vaders, moeders en kinderen, alleen op basis van vrijwilligheid mag gebeuren, maar men het vervolgens vrijwillig verrekt?
