'Gooooodmorning Vietnam!'
Als de tijd dat ik bij de lokale radio van 'Boerenhol en -gat FM' werkte verfilmd zou worden, zou het een perfect vervolg op 'Goodmorning Vietnam!' kunnen zijn. Tenminste: dat hád het kunnen zijn.Aanvankelijk zou ik immers slechts een vriend bijstaan in het presenteren van zijn lokale radioprogramma, doch een noodlottige verhaallijn leidde er bijna toe dat het script er heel anders uit zou gaan zien. De kameraad in kwestie werd namelijk overgeplaatst naar Zimbabwe, al beweerde hijzelf dat het een stage voor school betrof. Hij ging in ieder geval weg; en ik dacht: 'De deejay is dood, leve de deejay!'
De dorpsgek was echter óók op het idee gekomen om bij de lokale radio-omroep te gaan. Ik rekende deze uit Antwerpen afkomstige zot dan wel tot mijn vrienden, ik kon er ook op rekenen dat deze Vlaamse variant van Adrian Cronauer de hoofdrol op zou gaan eisen in deze melodramatische komedie in wording.
Datzelfde dacht ook de hoofdredacteur, die ons adviseerde eerst maar eens een paar proefopnames te maken. Een goed advies, want ik was nog niet zo thuis met al die schuiven op mijn mengpaneel. Dat werd wel geďllustreerd in die ene fatale proefuitzending...
Omdat door mijn technische onkunde een ijzige stilte op de radio was gevallen, had ik mijn co-presentator wild gebarend aangespoord om iets te zeggen. Daarop begon de Belg geanimeerd te vertellen over de gestage groei van zijn dwergkerstbomen, de moeizame scheiding van zijn derde vrouw en de politieke voorkeur van zijn hond. Net toen ik zijn gezever wreed wilde afkappen ging de telefoon...
Terwijl ik naarstig zocht naar het knopje waarmee ik het telefoongesprek de ether in zou kunnen lanceren, slofte mijn compagnon naar de telefoon.
De beller bleek een vriend, die net was ontslagen door een fruitteler wegens herhaaldelijk te laat komen en meer van dergelijke rechtse prietpraat. Mijn doorgaans zo 'rielekste' co-presentator verloor hierop waarschijnlijk zijn zelfbeheersing, want hij beloofde de beller om de volgende dag met een vliegtuigje de betreffende boomgaard te besproeien met een royale dosis 'Agent Orange'...Woorden die even hard insloegen als de atoombom dat in Hirosjima had gedaan. Niet omdat het rode knopje op mijn mengpaneel een 'nuke-button' bleek te zijn, wel omdat door datzelfde knopje de hoofdredacteur thuis alles had kunnen horen...Oh-oooh!!
Zodoende was het ditmaal niet de Tweede Wereldoorlog, maar de beoogde radiocarričre van de Belg die zeer abrupt afliep. De heroďeke rol van Adrian Cronauer was niet zijn deel. Zijn lot had meer iets weg van de door Christopher Walken gespeelde 'Deer Hunter', die zichzelf na een potje Russische roulette door het hoofd schiet...
De vriend met wie ik aanvankelijk het radioprogramma zou gaan presenteren keerde uiteindelijk terug uit Zimbabwe.
En zo werd de nooit verfilmde film van mijn radiocarričre geen vervolg op 'Goodmorning Vietnam', maar eerder een matte woensdagavondfilm met een happy end...
