Keroppi en de high-tea

Op mijn kleine schooltje is maar een klein groepje 6e klassers. Ik schat een stuk of 30. En op vrijdagochtend slaapt de ene helft uit bij Engels terwijl de andere helft zich door een les Nederlands heen worstelt.
Maar de laatste tijd hebben we in die lessen niet echt nuttige dingen te doen.
We hebben de luistertoets achter de rug, die hoeven we dus niet meer te oefenen.
Het enige wat we nog kunnen doen is dus eindeloos veel examenteksten oefenen.
Saai ja...

Maar deze dag zou toch iets anders verlopen. Onze lerares Engels kwam uit het niets met het volgende idee: "We gaan een high-tea party houden in de les".
Hoewel mijn gedachte was: "Elk uurtje niet besteed aan examenteksten is meegenomen" was niet iedereen enthousiast.
En dat kwam vooral omdat iedereen zijn/haar kookkunstjes moest showen.
Of... anders gezegd, niet iedereen zag het zitten om de dag van tevoren sandwiches in elkaar te prutsen, koekjes te bakken of andere keukenprinsessen trekjes te vertonen.

Nadat de lerares in haar wanhoop maar het compromis gesloten had dat je eventueel ook wat uit de supermarkt mocht meenemen was de stemming al meer richting enthousiasme aan het gaan.

Vrijdagochtend

Een uur eerder dan nodig sta ik op, zij het met moeite, om na een zeer bescheiden ontbijt (hee, we moeten we een plekje overhouden hè ) me uit te gaan leven op de sandwiches.
Zelfingenomen met mijn eigen slimheid (want sandwiches maken is 'a piece of cake') begin ik na voor de 12x de slaap uit mijn ogen gewreven te hebben.
Boterham pakken, kruidenkaas er opsmeren, wat sla ertussen, nog een boterham besmeren, de beide delen op elkaar duwen en door snijden.
Alleen moet ik dan eerst een scherp mes vinden, en scherpe messen zijn in ons huis even zeldzaam als werkende pennen en scharen.
Na de bestekbak 2 keer ondersteboven gekeerd te hebben heb ik eindelijk iets gevonden wat in staat is het witbrood door te snijden.

Na 10 sandwiches vind ik het wel genoeg. Iets zegt me dat we toch al veel te veel zullen hebben...

En mijn intuïtie heeft WEER gelijk zie ik zogauw ik het lokaal binnenhuppel met mijn sandwiches.
3 Cakes, een tulband, 2 zakken engelse drop, een berg sandwiches van iemand anders, een taart, muffins, brownies, scones, soesjes van de supermarkt en nog meer dan ik in 1 oogopslag kan zien.
Even is even een aarzeling, maar dan schuift iedereen richting de tea en het voedsel.

De les is nog niet geëindigd en ik zit zo vol dat ik bij ben dat ik geen eten voor de rest van de dag heb meegenomen. Dat had namelijk gelijk richting prullenbak gekund...
En bovendien ben ik overtuigd van het feit dat ik een ware keukenprinses ben, omdat mijn sandwiches zeer geliefd, en als eerste op waren.
Dan is het uur afgelopen, maar de tafel is nog steeds bezaaid met allerlei calorieën. We besluiten het niet aan de hongerige smurfjes te doneren ( ) maar te bewaren tot het 7e uur.

Als het 7e uur is aangebroken, heb ik nog steeds het gevoel dat ik de komende 4 dagen geen eten meer nodig heb. Toch (dwangmatig eten? ) weet ik er nog wat bij te proppen.

Gelukkig gaan we met gym weer naar de sportschool, kunnen alle overtollige vetten, koolhydraten en suikers er weer afgestept, afgetae-bo'd en afgestreetdanced worden