[Special] 65 jaar na D-Day, Omaha Beach
Omaha was absoluut geen ideale plaats om een landing plaats te laten vinden. Het strand had een gebogen vorm en werd begrensd door kliffen die recht omhoog rezen. Deze kliffen zouden de aanvallers isoleren en maakten het strand goed te verdedigen. Dit wisten de geallieerden. Maar zij wisten ook dat, wanneer er geen troepen aan land gingen bij Vierville-sur-Mer, Utah Beach vrij gemakkelijk geïsoleerd kon raken, vanwege de enorme opening die dan zou ontstaan tussen Utah Beach en de landingsstranden van de Britten en Canadezen. Wanneer dit het geval zou zijn zouden de landingen een te grote gok zijn.
Voor de Duitsers was er geen beter te verdedigen plaats denkbaar aan de Franse kust. Het slagveld was geïsoleerd, er was geen kans om een aanval via de flanken te lanceren. De enige mogelijkheid zou een frontale aanval zijn. De klippen waren een ideale plek om bunkers, loopgravenstelsels en andere versterkingen te bouwen. Zo hadden de Duitsers rond de vijf geulen waardoor je het strand kon verlaten tien Widerstandnesten geconcentreerd. Ook lagen er rond de geulen mijnenvelden. Langs de gehele kust bevonden zich kazematten met daarin kanonnen van verschillend kaliber. Langs de wegen richting het binnenland waren ook diverse verdedigingsstellingen en Widerstandnesten gebouwd. Op het strand zelf bevonden zich dicht op elkaar gepakte obstakels, zoals in de grond geplaatste palen met mijnen, stalen egels, prikkeldraad, drakentanden en mijnenvelden. De inname van Omaha Beach zou dus een loodzware taak worden. Het zou niet te klaren zijn door een enkele infanteriedivisie, zeker niet wanneer deze zou bestaan uit groentjes, zoals bij de 29th Infantry Division het geval was. Daarom werd de 1st Infantry Division, welke al gevechtservaring had opgedaan in Afrika en Italië, toegevoegd aan de aanvalsmacht voor Omaha. Samen vormden deze twee infanteriedivisies Strijdmacht O. In totaal zouden er op Omaha Beach een kleine 35.000 soldaten aan land gaan, dit was met afstand het grootste aantal soldaten dat op één van de landingsstranden aan land zou worden gezet.
Het geallieerde opperbevel had vier redenen voor de mogelijkheid van een succesvolle landing. Zo zou Omaha Beach verdedigd worden door Polen en Russen. Ze zouden een slechte training hebben gehad en het moreel zou erg laag zijn. Vlak voor de invasie werd de divisie echter versterkt door de 35ste. Infanteriedivisie, één van de best getrainde eenheden in Normandië. Daarnaast zou de luchtmacht het strand op de korrel nemen. Vele bunkers zouden vernield of hevig beschadigd worden. De bommenwerpers werden echter gehinderd door de dichte bewolking. Er viel geen enkele bom op de versterkingen of op het strand. Ten derde zou er vlak voor de landingen een beschieting vanuit zee plaatsvinden. Dit zou een laatste vernietigende slag toebrengen aan de overlevenden van het bombardement. De beschieting was echter zeer onnauwkeurig en te kort. De vierde reden was de enorme troepenmacht die op Omaha Beach aan land zou gaan. Er zouden ongeveer 35.000 manschappen en 3.500 voertuigen aan land komen. Deze aantallen zouden echter niet gehaald worden.
De landingen van de infanterie zouden voorafgegaan worden door zogenaamde ‘zwemmende’ tanks, welke op eigen kracht naar de kust konden varen. Zij zouden de troepen voorzien van de broodnodige gepantserde steun. Van de 29 gingen er helaas 27 verloren in de golven, omdat ze veel te vroeg aan de ruwe golven van het Kanaal werden blootgesteld. Toen om 6.30 de infanterie aan land kwam, konden zij dan ook geen vuist maken. De Duitse verdedigers waren grotendeels ongedeerd en namen de Amerikanen genadeloos onder vuur. Sergeant Slaughter schreef: “We kwamen in het oog van de storm terecht. Het bataljon werd gedecimeerd, hell! Hierna hadden we niet eens genoeg om een kat mee te slaan!” De eerste landingen werden een grote slachtpartij. Het strand was bezaaid met lijken, gewonden, uitrusting en kapotte landingsvaartuigen. De soldaten die nog in staat waren om te vechten hadden zich verzameld bij de zeewering. Veel van hen verkeerden in shocktoestand. Officieren waren er echter niet en niemand nam enig initiatief om de Duitse stellingen aan te vallen.
General Bradley volgde de landingen vanaf het invasievlaggenschip De Augusta. Geschokt door de eerste berichten overwoog hij de landingen op Omaha te stoppen. Uiteindelijk besloot hij dit niet te doen. Ondertussen waren elf torpedojagers van Bombardment Force C de kust zo dicht mogelijk genaderd en zij begonnen de Duitsers te beschieten. Enkele soldaten die zich achter de zeewering bevonden herpakten zich en vonden weer moed. Ze begonnen, individueel en in kleine groepjes, de kliffen te beklimmen. Ze waren over de zeewering, door het prikkeldraad en over de daarachter liggende rotswand gekropen. Tegen het middaguur hadden steeds meer soldaten en kleine groepjes de top gehaald en daar voegden ze zich samen. Ze begonnen de Duitse kustverdediging en stellingen van achteren aan te vallen. Ook op Omaha was de Duitse verdediging nu doorbroken.
Foto via www.stiwot.nl
Lees het hele verhaal achter Omaha Beach op go2war.nl
