Arrow Rock Festival 2008
Arrow Rock Festival is wat anders opgezet dan de meeste andere festivals, er zijn namelijk twee podia die recht tegenover elkaar staan. Telkens speelt 1 band, en de minuut dat de band van het podium afgaat begint aan de overkant van het veld de tweede band. Op deze manier is het dus perfect mogelijk om iedere artiest te zien die optreedt, al leidt het wel tot halve volksverhuizingen vlak voor het einde van een optreden. Voor de rest is het een festival als ieder ander: veel bier, goede muziek en op het einde van de dag gaat iedereen naar huis met de het voldane gevoel van een dag vol goede muziek. Er moet wel gezegd worden dat de keuze in eten wel echt erg ruim was, voor een ieder was er wat te vinden, van de verplichte snelle vette hap tot complete tex-mex maaltijden.
De middag begon met stralende zon om kwart voor 1 met oude bekenden REO Speedwagon, welke na al die jaren nog steeds erg goed klonken. Ze zetten een geweldige show neer, geen spoor van slijtage te ontdekken. Stevige rock, mooie samenzang, rustige ballads en lekkere solo's, alles even perfect uitgevoerd. Zoals verwacht zong het hele veld mee met de gouden klassieker 'Keep On Loving You', en werd na het optreden het stokje overgedragen aan de relatief onbekende Zwitserse band Gotthard. Dit moet de jongste band van het festival zijn geweest, met hun eerste single uit 1992, maar dit maakte ze er zeker niet minder op. Ook al zijn ze hier in Nederland dan wat minder bekend, het was duidelijk te merken aan het optreden dat de mannen gewend zijn om op te treden, want er werd strak gespeeld en helder gezongen, beter dan menig andere band op het festival.
Na dit Zwitserse intermezzo was het grote podium weer aan de beurt met daarop de rockers van Journey. Met nieuwe zanger Arnel Pineda, die zich via een coverbandje op YouTube op heeft weten werken, stond de band als een huis. De zang klonk even goed als die van Steve Perry in zijn beste dagen, Neil Schon gaf gitaarsolo na gitaarsolo en de rest van de band sloot zich moeiteloos bij deze twee topmuzikanten aan.
Hierna kwam helaas de eerste teleurstelling van de dag, Kansas gaf namelijk een minder dan spectaculaire show. Het feit dat een viool zo erg op de voorgrond staat in de band is erg leuk, maar de viool had een erg irritant geluid welke door merg en been schoot en kapotte trommelvliezen achter liet. Basgitarist Billy Greer kon nog wel een aardige noot zingen, maar toetsenist/zanger Steve Walsh was alle kracht in zijn stem verloren, waardoor het de band is gelukt om een rockanthem als 'Carry On My Wayward Son' zonder kracht of overtuiging neer te zetten. Erg jammer, zelfs een redelijke uitvoering van 'Dust In The Wind' kon niets veranderen aan het teleurstellende gevoel wat de band achterliet.
Hierna was het tijd voor de band met de eenarmige drummer: Def Leppard. Op het hoofdpodium speelden de mannen een setlist op de automaat waar het publiek toch nog van kon genieten. Want ondanks het feit dat alles wel heel geroutineerd overkwam speelde ieder bandlid nog wel goed en nummers als 'Pour Some Sugar On Me' en 'Photograph' klonken nog steeds erg goed.
Na Def Leppard kwam de echte verrassing van de dag, Twisted Sister. Zanger Dee Snider was blijkbaar pas net aangekomen op het festivalterrein wegens vertraging met het vliegtuig, dus zijn karakteristieke roze uitrustingen en make-up waren helaas niet aanwezig, maar dit werd gecompenseerd door een enthousiasme waar maar weinig andere frontmannen aan kunnen tippen. Niet alleen Snider sprong bijna uit zn vel van de energie, de basgitarist ventileerde ook wat agressie door letterlijk zijn basgitaar te slaan om er maar hardere noten uit te krijgen. Na een rockend 'You Can't Stop Rock And Roll' knalde de band het ene nummer na het andere over het veld, ondertussen opmerkingen makend over ons "Sick Dutch Motherfuckers" en mensen aan de andere kant van het veld uitscheldend. Het hele publiek stuiterde dan ook op en neer bij 'I Wanna Rock' en de band liet iedereen na een uur vermoeid maar zeer voldaan achter.
Op het andere podium begon inmiddels Whitesnake aan hun set, die eigenlijk verpest werd door de "zangkunsten" van David Coverdale. Het was zelfs zo erg dat zelfs een eeuwige hit 'Here I Go Again' het publiek niet op de hand kreeg, ondanks het feit dat oud-gitarist Ad Vandenberg nog het podium opkwam om de solo voor zijn rekening te nemen. De rest van de band was gelukkig wel enorm goed in vorm, en gooide dan ook de ene na de andere indrukwekkende het publiek in.
We kwamen ondertussen steeds dichter bij de afsluiter van de dag, Motörhead mocht het laatste optreden op het kleine podium verzorgen. Frontman Lemmy is nog een steeds een recht-toe-recht-aan podiumdier die niets meer wilt dan rocken. Als een goed geoliede, maar wel heel erg vieze machine, speelde de band zijn legendarische nummers met als knallende afsluiter natuurlijk 'Ace Of Spades'.
Toen was helaas alweer de laatste band van het festival aan de beurt, en die heeft gezorgd voor een waardige afsluiting. Dat veel mensen speciaal voor Kiss gekomen zijn was te zien aan de hoeveelheid t-shirts met de welbekende geschminkte hoofden er op. Het optreden stond in het teken van het 35-jarige bestaan van Kiss Alive! wat betekende dat veel relatief onbekende nummers langskwamen. Dit hinderde de gemiddelde fan echter totaal niet, het voorvak ging in ieder geval helemaal uit zijn plaat, al was het achter de hekken wel iets rustiger. Zoals je kunt verwachten was er meer dan genoeg vuurwerk, de lichtshow was ook groots zoals je zou verwachten en ook confettikanonnen ontbraken niet. Zijn naam als sexsymbool heeft de band ook weer waar gemaakt, nog naast een zeer vrouwvriendelijk gebaar van zanger Paul Stanley was er ook nog een vrouwelijke fan die de band (en daarmee iedere festivalbezoeker) een blik gunde op haar boezem. Na twee uur vol herkenning was helaas de koek op en met een laatste saldo aan vuurpeilen ging de legendarische band van het podium af en ging iedereen weer op huis aan.
Alle foto's door: Robert Michiels
