CD: Modest Mouse - We Were Dead Before The Ship Even Sank

Jelle Schot (JelleS)
De Amerikaanse indiehelden van Modest Mouse zijn in één term samen te vatten: ritme. Natuurlijk is melodie ook fundamenteel, maar zelfs dat is ritmisch bij de band uit Issaquah, Washington. Om maar meteen het beste nummer van hun nieuwste album, en naar mijn bescheiden mening ook meteen het beste nummer van het afgelopen half jaar is; We’ve Got Ever belichaamt alles wat Modest Mouse tot één van de leukste bands van de laatste jaren maakt. De heerlijke gitaarrifs, de geniale zang en teksten (soms donker maar vaak opwekkend), de overheersende drums: de ritmische synergie van al deze elementen is dodelijk vermoeiend. De muziek is spasmeopwekkend in zowel handen als voeten, maar het is o zo fijn.




De (volgens sommige) ongeschreven regel in recensieland, het weggeven van de conclusie in je inleiding, heb ik nu toch al overtreden, dus laat ik meteen maar doorgaan. We Were Dead Before the Ship Even Sank is waarschijnlijk hun beste plaat tot nu toe. Het mist de duistere kant van hun vorige, ook al zeer sterke album, Good News for the People Who Love Bad News (ook al zo’n geweldige titel), maar dat wordt ruimschoots goed gemaakt door de toevoegingen van de nieuwe gitarist. Johnny Marr, Brits gitaarwonder bij The Smiths en Electronic, is verantwoordelijk voor een aantal van de meest aanstekelijke gitaarrifs uit de popgeschiedenis, en dat is gelukkig ook bij Modest Mouse weer goed terug te horen. Gelukkig blijft de authentieke sound nog steeds uit duizenden te herkennen.

Buiten bombastische songs als single Dashboard (blasersensemble inbegrepen) en het staccato Steam Engenius, zijn er ook een aantal rustpunten ingepland. Ook al vervalt hier het ritmische element dat Modest Mouse zo goed maakt, alle nummers blijven gemakkelijk overeind. De melodie, de kalme kant van zanger Isaac Brock en gevoelig gitaarspel nemen het in o.a. People As Places As People, een welkome afwisseling.

Spitting Venom begint als een oase, maar eindigt in een hysterische fata morgana. Op een eentonig akoestisch gitaarritme vertelt Isaac Brock voor anderhalve minuut zijn verhaal, totdat het gitaargeweld vanuit het niets losbarst. Een geweldige Marriaanse riff (kort, licht en snel), langzaam opbouwend naar een gigantische climax. En ondanks dat die er niet komt, trap je er elke keer weer in. Het nummer gaat verder waar het begon, alleen ditmaal met een elektrische gitaar op de achtergrond. Een trompet neemt het even over, de drums komen over, hese vocalen brengen je in hypnose. De opbouw begint weer, een climax lijkt er niet te komen, tot je er gek van wordt. Waanzin, maar ook waanzinnig goed.




Er is geen tegengif tegen bestand, behalve luisteren, luisteren en nog een luisteren tot je er geen noot meer van kan horen. Alhoewel ik me afvraag of dat moment dit jaar nog gaat komen. Een grote kanshebber voor mijn roemruchte eindlijstje.

Label: Epic Releasedatum: 4 april 2007 Waardering: