Interview: Claudia de Breij
Ken je FOK!?
Wat voor 3FM dj zou ik zijn als ik dat niet wist!
Met een gerust hart kunnen we verder...
Hoe is “Niet Alleen” een kleinkunst plaat geworden?
Het is een plaat die een aantal liedjes bevat die ik eerder en nog niet eerder in het theater heb gespeeld, ik wilde in de eerste plaats vastleggen wat ik in de afgelopen 8 jaar samen heb met Sander en Rogier heb gedaan, daarom heet het album ook “Niet Alleen” (ik wilde ook wel eens laten zien dat ik het niet alleen doe).
Ik wilde heel graag een plaat maken zoals ik ze zelf tof vind; ik ben heel tekstgericht, maar ik houd ook van pop muziek, een echte theaterregistratie vind ik niet om aan te horen. Dat luister ik niet voor m’n plezier!
Ik moet een cd in de autoradio gooien (Utrecht - Den Haag) en dan moet je niet afgeleid worden door geschreeuw of gelach, maar het moet gewoon lekker vet klinken!
Toen hebben we Reyn Ouwehand (van Kane) benaderd, hij gaf ons toen een referentie cd en zei daarbij “Ik zou graag willen dat het zo klonk. Wat vinden jullie?” En op die cd stonden nummers van o.a. Eels, Bouwer (de band), Fiona Apple; het was precies wat we bedoelden, wat ook weer te maken heeft met dat we erg van de jaren 70 sound houden, wat lekker warme Wurlitzer en Fender Rhodes geluiden. Die dingen raakten elkaar heel erg; zijn stijl met waar wij van houden.
Het is een verzameling van je vorige werk. Maar er staan ook nieuwe nummers op, welke zijn dat?
“Niet Alleen”, “Koffie en cake” en “Broers”, er zijn ook een aantal nummers die heel kort zijn gespeeld in het theater zoals “Noordzee” en “Foto”.
Dat omdat ze het programma niet vooruit hielpen, want kleinkunst moet je in één keer kunnen begrijpen. Het moet heel helder zijn, dus vanaf seconde één moet je doorhebben “O.k. ze is in een café en overweegt om vreemd te gaan, maar ze gaat het toch niet doen”.
Schimmiger moet het ook niet worden, want dan is het geen theater meer.
En foto is eigenlijk niet geschikt voor theater, want als je hem hebt geluisterd denk je gelijk “wacht terug” om hem dan te begrijpen.
Hoe ben je met kleinkunst begonnen, want je maakt al langer muziek dan dat je radio/tv maakt?
Toen ik in Utrecht ging studeren. Van studeren kwam weinig terecht want ik probeerde alleen maar op het podium te komen. Ik ontmoette destijds Rogier, ik werkte toen al samen met een pianiste maar dat was een Duitse. Niet te doen als je Nederlandse muziek maakt! “Hier moet je luisteren naar de tekst” ja jammer dus!
Ben toen samen met Rogier Wagenaar gaan werken, die weer samen werkte met Sander Geboers; hebben we hem dus ook maar geadopteerd. We zijn dus al 8 jaar met elkaar bezig, altijd van dorpshuis naar cultureel centrum aan het reizen. En het worden steeds iets mooiere zalen, steeds vriendelijker publiek.
Wil je hierna nog meer gaan doen?
Als je "Nieuwbouwwijk" beluistert dan hoor je dat ik bang was dat ik later dan in zo'n nieuwbouwwijk woon en mijn kinderen het podium opschop zo van “En jij kan het wel”. Dat is nu wel anders en daar ben ik wel blij om. Ik sta aan het begin van mijn carrière, want zo veel stelt het allemaal niet voor. Dus als ik nu zou stoppen hoef ik in ieder geval niet te denken “Ik heb het geen kans gegeven” en dat is een enorme drijfveer voor me.
En dat blijft ook nog wel zo, want we moeten samen nog zo veel uit zoeken, we willen elkaar nog tot het uiterste duwen.
Luisterend naar de cd denk je alweer aan de volgende plaat.
Ben je al met iets nieuws bezig?
Het begint te kiemen, Rogier en Sander zijn al met nieuwe muziek bezig en ik heb altijd een boekje bij me waarin ik ideeën in opschrijf; ideeën voor liedjes en waar het 3e theaterprogramma over moet gaan.
Kan je iets vertellen over de samenwerking met de andere artiesten?
“Niet alleen”, ik wilde heel graag een liedje schrijven waarin Thé Lau een hoofdrol zou hebben want ik heb hem heel erg bewonderd als muzikant en als tekstdichter. Hij is één van de weinige mensen die kan zingen “Je bent niet alleen” en dat je hem dan ook gelooft! Ik vond het dus ook te gek dat hij het deed. Toen we het eindresultaat hoorden in de studio, stonden de tranen op m’n wangen omdat het precies was zoals ik het wilde.
