En dan ligt daar dat jongetje
Waarom raakt de hele wereld wel in shock bij dit jongetje? Er waren er duizenden voor hem en zullen er, vrees ik, nog meer na hem komen. Waarom? Zijn wij hypocriet? Wie zijn wij? Wij liggen in elk geval niet allemaal op een lijn. Ik loop bijvoorbeeld niet in een zwart ninja pak om mijn geloof op te dringen met dood en verderf. Alleen loop ik ook niet voorop met toejuichen om heel veel vluchtelingen maar blindelings op te vangen.
Ben ik dan een racist? Of extreem links? Een schijterd of juist iemand die durft te zeggen wat hij denkt. Eerst wilde ik helemaal niet over dit jongetje schrijven. Net als bij Charlie Hebdo struikelt de halve wereld al over het arme kereltje. Het kleine ventje wat plots symbool staat voor iets. Maar voor wat? Voor vrijheid? Voor het leed wat men deze mensen aandoet? Voor het collectieve schuldgevoel? Iedereen zal me wat anders toeschreeuwen en proberen te overtuigen van zijn of haar gelijk. Het enige wat het jongetje wilde, was spelen in een geboorte land vol vrede. Waarom schreeuwt niemand dat?
Doe ik werkelijk goed om vluchtelingen op te vangen of veroorzaak ik dan juist het probleem. Moet het probleem niet worden aangepakt in het gebied waar alle ellende is? De hel op aarde? Heeft de westerse wereld het probleem niet zelf veroorzaakt door alle dictaturen daar neer te halen? Toen we ons oppermachtig voelden. Wij grote, sterke landen zouden het wel even laten zien. Kruisvaarders van de 21e eeuw. In plaats van een stabiele regio lieten we de boel achter als een vrijstaat. Dom genoeg om de poorten van de hel te openen, naïef genoeg om dit niet te willen zien. Oogkleppen gemaakt van het aardolie die als droge bloedkorsten op onze handen kleven. Is dit het schuldgevoel waar we ons van willen zuiveren? Ik weet het niet.
De mensen om mij heen willen humaan zijn. Handelen uit het gevoel goed doen. Zamelen spullen in. Willen de vluchtelingen een mooi thuisgevoel geven. Ik doe niet mee. De dingen die ik verzamel, heb ik voor mijn eigen gehandicapte zoon nodig, waarvoor meer en meer bezuinigd wordt op de zorg. Geen wereldwijde ramp, wel een persoonlijke, humane zorg wat veel energie, emoties en geld kost. Als rasechte Nederlander zou ik moeten klaagzangen dat ik het ook zwaar heb en al jaren op de grens van het financiële balanceer. Alles om mijn kleine jongen een zo goed mogelijke toekomst te geven. Maar ik wil niet zeuren. Als ik dit hardop doe, wordt ook mij het nationale schuldgevoel opgedrongen. Ik wil dat niet. Ik kijk naar mijn kleine zoon.
En dan zie ik dat jongetje daar liggen. Ik huil van binnen. Zonder schuldgevoel. Met besef. Had hij geleefd, had ik hem opgepakt, gekoesterd en de zelfde energie en aandacht gegeven als mijn eigen zoon. Welk geloof dan ook. Daar heeft dat ventje helemaal geen weet van. Als hij maar kan voetballen, of ballet doen.
Ik vecht en probeer mij te ontworstelen van de wereldwijde dwaasheid die wij ons zelf aanpraten. Alleen kan ik mij niet onttrekken aan het leed van een kind. Waar ter wereld dan ook. Misschien is dat ook wel hypocriet.
