Nooit meer een festival! Denk ik ...
Vorig weekend was het weer zover. Mijn jaarlijkse uitstapje naar een driedaags ukulele festival in Noord-Frankrijk. Nee, niet naar het aangename zuiden. In het noorden. Waar het weer al even onvoorspelbaar is als in Nederland. Deels opnieuw verregend dus. Maar dat terzijde.
Over het weer wil ik het sowieso niet hebben. Als een festival maar half verregent, is de andere helft meestal bijzonder aangenaam. Als bovendien de muziek en de organisatie verder deugen, vergeet je de modder en je natte tent al snel. En in dat opzicht zeg ik: super festival! Alles deugde!
Nu is het wel zo dat ik slechts één keer per jaar – op dát ene festival – kampeer. Als bijna vijftiger is dat wat mij betreft in principe ook wel het maximum. Voor die twee nachtjes per jaar investeer ik ook echt geen kapitalen aan kampeeruitrusting. Een Kijkshop pop-up tent. Een goedkopere slaapzak. Een Aldi zelf opblazende slaapmat. Daar moest en moet ik het mee doen.
Goedkoop is beslist geen luxe. Mijn oude botten trekken dat echt niet meer! Een hobbelig veldje op een Franse heuveltje op een goedkoop Aldi matje doen pijn! Ieder uur wakker van de kou, van de pijn of van de herrie. En natuurlijk het bekende ouwe mannen kwaaltje: midden in de nacht pissen!
Nog zo'n ouwe lullen eigenschap. Hoe godsgruwelijk laat ik ook naar mijn nest ga: tussen acht en negen ben ik weer wakker. Hier kwam mijn laatste aankoop nog ernstig van pas. Met mijn spotgoedkope gasstelletje had ik in ieder geval koffie. Dit was ook een geruststelling voor mijn mede-festivalgangers. Als ik beroerd slapend de ochtend moet starten zónder mijn traditionele peuk met koffie, heb ik ernstig medelijden met de eerste die me aanspreekt.
Zondagavond op tijd weer thuis. Met slechts twaalf uur slaap in drie dagen en vijftien uur reizen in mijn lijf. De volgende ochtend stond ik na tien uur slapen pas op en dacht ik de wereld weer aan te kunnen. NOT! Uiteindelijk kostte het me een dag of vier om me weer een beetje levend te voelen. Waarbij die twee late halve finales WK ook niet meewerkten!
Dus nee. Ik ben alles behalve net zo flexibel als in mijn tienerjaren. Toen bracht ik twee weken op deze manier door en zoop ik me nog de tering ook! Nu geen druppel alcohol meer! Je zou haast gaan denken dat alcohol het missende element was. (wees gerust … ik weet beter)
Je zou ook haast gaan denken dat er alleen maar nadelen zitten aan primitief festivalbezoek op gevorderde leeftijd. En dat klopt! Alleen gaat me dat volgend jaar wederom niet tegenhouden. Bijna drie dagen samen muziek maken, op een podium staan en genieten van andermans muzikale kunsten is alle ellende en die hele verklootte week daarna waard.
Maar! Aan het volgende ukulele festival draag ik zelf een steentje bij. Deze gaat slechts één dag duren, vindt plaats in mijn eigen stadje en daarna slaap ik 's avonds gewoon weer in mijn eigen bedje.
5 oktober in Den Bosch. UkeTown 2014. U bent van harte uitgenodigd.
