Monique Burger failliet?

Monique bekijkt zichzelf in de spiegel. Ze ziet er nog best goed uit voor haar leeftijd. Nu nog even de lippen wat bijkleuren met haar lichtroze Rimmel, wat Pupa Vamp! Mascara, Een vleugje Chanel Chance achter de oortjes en ze is wat dat betreft klaar voor haar zakendiner later die avond in restaurant Christophe in Amsterdam. Even zoeken in de kast wat ze aan zal trekken. Haar gedegen mantelpakje is natuurlijk geschikt voor een zakendiner. Louis Amundaray had haar kapsel eerder die middag weer betoverd, dus haar zakenpartners zouden nooit kunnen zeggen dat ze er uitziet als een armoedige slons. Ze moet er niet aan denken dat het ooit zover zou komen dat ze er net zo uit zou gaan zien als de mensen die onlangs het gratis Droomboek kwamen ophalen.
Voordat ze naar de kapper ging, was ze nog even bij Albert Heijn inlegkruisjes extra large gaan halen. Ze komt wel altijd ontspannen over, maar weet van zichzelf dat ze onbewust toch wel wat gespannen is en dat heeft altijd bepaalde gevolgen. Ze was het gedoe met die armoedzaaiers net even vergeten, maar er stonden mensen in de supermarkt briefjes uit te delen voor de voedselbank en meteen had het beeld van die armoedzaaiers weer bezit genomen van haar gedachten. Snel had ze haar boodschap gedaan, had ze betaald en was ze de supermarkt uitgesneld. Nu ze er weer aan denkt, rilt ze van afschuw. Stel je voor dat ze ooit naar de voedselbank zou moeten voor haar boodschappen!

Linda kijkt even in de spiegel. Het valt mee zonder make-up. Ze kan zo wel naar de sollicitatie. Niet dat het wat uitmaakt, want ze wordt toch weer afgewezen. Te oud en te weinig opleiding. Ze solliciteert zich gek, maar het lukt niet om uit de bijstand te komen. Vrijwilligerswerk doet ze nog wel, want ze wil iets te doen hebben. Met dat werk krijg je echter geen brood op de plank, laat staan een biefstuk op je bord.
Als ze heel zuinig doet, kan ze net rondkomen. Maar dan moet ze keuzes maken. Een deken in de winter in plaats van de verwarming. Geen make-up, een trainingspak in plaats van een spijkerbroek en truitje, geen kapper, geen avondjes uit en zo kan ze nog wel even doorgaan. Eigenlijk is het vrijwilligerswerk nog de strohalm die ze heeft om zich aan vast te klampen. De auto is verkocht. Als de televisie kapot gaat, kan ze geen nieuwe kopen. Hetzelfde geldt voor de wasmachine. Leningen worden niet aan haar verstrekt. De 'luxeartikelen' stammen nog uit de tijd dat ze bij TNT Post werkte en dat is alweer vijf jaar geleden. Haar werk als fulltime kracht is toen overgenomen door parttime postbezorgers.
Ze kijkt nog even kritisch naar zichzelf. Ze weet dat het nog erger kan. Vanmorgen was ze bij Albert Heijn geweest om koffie te drinken met een vriendin. Lekker gratis. Er was een actie gaande. Mensen deelden briefjes uit voor de voedselbank. Ze vroegen of je iets kon missen voor die bank. Ze heeft meteen een klein pakje fusilli pasta gekocht. Dat was maar € 0,79 en dat kon ze nog wel missen. Gek genoeg was ze één van de weinigen die wat gaf. Mensen met kratten bier, flessen wijn en biologisch vlees liepen zo door. Zouden die wel snappen wat het is om naar de voedselbank te moeten? De mensen die naar de voedselbank moeten, hebben het nog zwaarder dan Linda. Ze kende er een paar die gebruik van de voedselbank moeten maken. Die zijn in een paar jaar helemaal afgetakeld. Linda heeft nog wel een zorgverzekering. Dat kan er nog net af en gelukkig is ze vrij gezond. Maar die mensen kunnen de verzekering niet meer betalen. Naar de tandarts is er dus ook niet meer bij. Je moet er niet aan denken dat ze ziek worden.

Ik denk dat Monique Burger ook geen idee heeft wat armoede is. En dat kun je haar niet eens kwalijk nemen. Mensen die in een beschermd milieu opgroeien en in hun leven nooit met armoede zijn geconfronteerd, denken er ook niet aan en kunnen zich er geen voorstelling van maken.
Ik speelde in de jaren zestig in een band en die oefende in de binnenstad van Den Haag. Na afloop gingen we nog wel eens naar een bepaald cafetaria van een Hongaar om een sneetje met goulash te eten. Dat werd nergens anders zo lekker klaargemaakt als daar. Er kwamen allerlei soorten klanten: hoertjes, zwervers, maar ook kunstenaars en studenten. Je leerde er mensen kennen die op de rand van de maatschappij leefden. Bovendien hadden we een bassist die soms in een auto sliep en zijn eigen mocassins maakte. Later ging hij samenwonen met een hoertje en als we dan soms bij hem thuis 'droog' oefenden, was zij net in de achterkamer 'nat' bezig.
Als je dat soort leven kent, dan weet je dat er mensen zat zijn die vanwege allerlei omstandigheden niet meer naar een kapper of een tandarts kunnen. Die niet iedere dag uitgebreid kunnen douchen. Die zich misschien wel helemaal niet meer kunnen douchen. Die zich altijd aan een wastafel met koud water moeten wassen en daarna niet allerlei lekkere luchtjes op kunnen doen om het zweet onder de oksels te verbloemen. Die uit hun mond gaan stinken omdat ze geen geld hebben om hun tanden te poetsen en van wie tanden gaan rotten omdat de tandarts te duur is.

Het is dus logisch dat Linda zich wel kon voorstellen hoe het is om naar een voedselbank te moeten en Monique Burger niet. Het is ook helemaal niet erg dat Monique Burger zich dat niet kan voorstellen.
Het is wel erg dat ze die mensen dan armoedzaaiers noemt en dat ze zegt dat ze gelukkig via het pin-only beleid van haar boekwinkel alleen 'fatsoenlijk' publiek trekt.

Wat een elitaire teringtrut! Ik scheld niet graag, maar de uitspraken van die boekenmuts maken me echt kwaad.
Dat fatsoenlijke publiek bestaat zeker voor een deel uit driedelige pakken die in kutbanken hun schandalige woekerproducten verkochten waardoor een groot aantal mensen nu naar die voedselbank moeten. Noem dat maar fatsoenlijk! Wees blij dat er ook arme mensen zijn die geïnteresseerd zijn in boeken, maar normaal gesproken het geld er niet voor hebben.
Je zou haast een eigen droom willen hebben, waarin de boekhandel van Monique failliet gaat en ze een aantal jaren geen baan vindt. Dat ze zelf gaat ondervinden wat het is om ieder dubbeltje te moeten omkeren voordat je het uitgeeft. Soms moet je op je bek vallen om te kunnen begrijpen wat pijn is.

Armoedzaaiers? Weet je wat ik een armoedzaaier vind? Iemand die niet het benul heeft hoe mensen moeten rondkomen van een salarisje dat al meteen nadat je het hebt, meer dan op is aan de steeds maar stijgende vaste lasten.