PRISM: the true Truman show
Heb jij dat ook wel eens? Dat gevoel dat alles om je heen nep is? Vrienden die een product net te veel aanprijzen; een vriendin die niet kan ophouden met het vertellen over haar favoriete serie waarvan je al meerdere malen hebt aangegeven dat je het niet kijkt en niet gaat kijken; al die mensen die vanaf hun dertigste alleen maar over keukens lijken te praten. Tegen wie hebben zij het eigenlijk? En dan die dagen dat alles mee of tegen lijkt te zitten. Als je alleen maar gekke dingen meemaakt, zit je dan in Bananasplit? Of in the Truman Show?
Er is maar één groep mensen die het echt zal weten: het spionageteam van PRISM. Naast al het schijnbare belangrijke werk wat ze pretenderen te doen, zoals het opsporen van terroristen, Russische spionnen, de videobeelden van de laatste orgies van Berlusconi en het checken van de boobs van de Engelse prinses Kate, moeten die gasten van PRISM toch ook wel eens toe zijn aan een verzetje. Wat is er nu heerlijker dan een reallifesoap met het drama van doodnormale mensen zoals jij en ik? Zij hebben alle middelen voorhanden. En de leveranciers van die beelden, dat zijn wij.
Hoewel ze mij vanwege de taalbarrière waarschijnlijk niet 24 uur per dag zullen volgen zoals Truman in de Truman Show, zal ik mijzelf toch maar als voorbeeld nemen. ’s Morgens start ik mijn dag voor de computer. Nieuwssites checken, het journaal kijken, even Facebook en de mail controleren. Mijn camera is nooit afgeschermd. Met voor de PRISM-guys eenvoudige technieken zien zij mij dan met slaapwild haar voor mij uitstaren met een broodje hagelslag voor me. “Chocolate sprinkles for breakfast! The Dutch are nuts.”
Op mijn werk kunnen zij eenvoudig verder gaan met het volgen van mijn dagelijkse beslommeringen. Hoewel deze computers geen webcamfunctie hebben, bevatten ze wel headsets, luidsprekers en microfoons. Ook een telefoonlijntje is makkelijk te tappen. Eenmaal terug thuis is er weer die computer, waar ik toch wel erg aan verknocht ben. Ben ik niet thuis bij mijn pc? Dan voorzie ik hen gelukkig nog altijd van alle informatie met mijn mobiele telefoon: die wijkt geen moment van mijn zijde. Dankzij gps, microfoons en zelfs een ingebouwde camera kunnen ze iedere seconde van mijn leven volgen. Die lui van PRISM weten nog beter dan ik waar ik tijdens mijn slaap over praat!
Zitten wij niet allemaal opgesloten in de Truman Show, waar anderen meekijken en voor de lol her en der iets geks in ons leven regisseren? Het is natuurlijk je reinste onzin: ik ben natuurlijk volstrekt te onbelangrijk voor zoiets. Mijn leven is zo oninteressant. Ook al sta ik soms uit haast naakt over m’n laptop gebogen om te zien hoe laat het is, spannender dan dat wordt het niet. Maar als ik bij PRISM zou zitten, dan zou ik toch echt voor de gein wel een non-stop uitzending maken over het leven van één persoon, puur ter vermaak van mijzelf en van mijn collega’s. We volgden al een vos, we kijken al live op het Sint Pietersplein, we zien wat er in het onbenullige Leeuwarden gebeurt. De stap naar het kijken naar individuen is niet meer zo groot. Wiens dagelijks leven zou jij willen volgen?
