Dansende meisjes

De schaduwen die de achter de bergen zakkende zon veroorzaakte, kwamen nog net niet tot de buitenbar van de Schluckspecht. Het was er druk, want de gevoelstemperatuur was prima voor de tijd van het jaar. In de zon was het warm genoeg om de après-ski buiten te houden.
Anne keek om zich heen. De meisjes uit haar groep kwamen al aardig los en ook de andere bezoekers van de bar waren aan het zingen en dansen op de goede muziek. Gelukkig draaiden ze hier niet van die kutliedjes die je normaal in iedere tent in Oostenrijk hoort. Je kon bij de dj een lijstje inleveren met nummers die je graag wilde horen en dat hadden zij en de andere meiden dan ook gedaan.
Anne wilde ook echt losgaan vandaag. Het had haar de laatste tijd niet meegezeten en de eerste dagen in de andere skigebieden waar ze met de groep was geweest, waren vrij saai verlopen. Maar ze had het idee dat ze hier in Flachau wel haar zorgen even achter kon laten.

Drie weken geleden had Mark het uitgemaakt. Twee jaar hadden ze verkering gehad en ineens bleek hij bindingsangst te hebben. Althans, dat was de reden dat hij het had uitgemaakt. Maar Anne wist wel beter. Hij was gewoon tijdens de kerstvakantie aan een snol uit Amsterdam blijven plakken. Het was de eerste keer dat hij een weekje zonder Anne op vakantie was geweest, want Anne had deze skivakantie met de meidengroep geboekt en zo kort voor deze vakantie nog eens gaan, dat lukte niet met de centjes die ze verdiende naast haar opleiding.
Ze had het van een vriendin gehoord. Mark was in Amsterdam in een disco gesignaleerd en had daar de hele nacht met zijn tong vastgezeten in de mond van een blonde del. Anne vond het nog niet eens het ergste dat hij het nu had uitgemaakt, maar dat hij tegen haar had gelogen over de reden, deed haar heel veel pijn. De eerste avonden had ze veel gehuild. Ze had zelfs overwogen om een einde aan haar leven te maken, maar daarvoor had ze nog net te veel levenslust gehad. En nu ze met de groep met de bus door Oostenrijk trok, kwam ze weer een beetje bij van de klap.

Linda was inmiddels op de rand van de bar geklommen en danste daar op de muziek van Duck Sauce. Anne had ineens zin om nu echt helemaal los te gaan. Ze werkte haar vierde schnaps in één teug  naar binnen en klom ook op de bar. De andere meiden hitsten hen op, zodat de dans steeds wilder werd.

Opeens zag ze een oude man staan die het dansen aan het filmen was. Ze riep lachend dat hij alleen mocht filmen als hij ook ging dansen. Even later zag ze hem zijn camera opbergen. Tot haar verbazing kwam hij via een krukje met skischoenen en al op de rand van de bar staan en begon te dansen. Ze vond het super en sloeg haar arm om hem heen en hij deed hetzelfde bij haar. Zo dansten ze samen op de bar.
Na de dans wenkte de oude man dat ze mee moesten naar binnen. Hij opende de deur van de bar en wees op een kooi boven de bar. Je moest er met een laddertje in klimmen. Anne vond het helemaal geweldig en was als eerste boven. Vandaag kon niets haar meer schelen. Linda, Karin en Sanne kwamen ook naar boven en de show kon beginnen. De avond kon al niet meer stuk voor Anne.

De oude man liep tevreden terug naar het hotel. Hij wilde zich nog even douchen en omkleden voor het eten. In de kamer zette hij de televisie aan, omdat hij nieuwsgierig was naar het nieuws. Het was al wekenlang onrustig in Caïro.
De beelden maakten hem meteen duidelijk dat de dictator Mubarak eindelijk weg was. Er werd met vlaggen gezwaaid, er werd muziek gemaakt en er werd gedanst.
Mannen en vrouwen riepen leuzen, zongen liederen en dansten gezamenlijk. Het was feest.

Nashwa keek om zich heen. De mensen waren uitzinnig van vreugde. Overal zag ze mensen met vlaggen zwaaien, zingen en dansen. Ze had zelf voor het eerst sinds het begin van de revolutie ook weer een redelijk goed gevoel. Een gevoel van trots, dat de gewone mensen de dictator hadden afgezet door te blijven protesteren.
Echte blijheid was nog niet mogelijk voor Nashwa. Daarvoor was er te veel gebeurd. Ashraf, haar vriend, en zij waren vanaf het begin op het Tahrir-plein aanwezig geweest. Ze hadden gevolg gegeven aan de oproep van hun vriendengroep op Facebook.

In het begin waren ze blij geweest. Ondanks de waterkanonnen en het traangas hadden ze het Tahrir-plein bereikt. De dagen daarna waren onrustig gebleven, maar ze kregen steeds meer het idee dat ze uiteindelijk zouden overwinnen. Zeker toen het leger kwam en op de hand van het volk bleek.
Maar op 2 februari ging het mis. Mannen op kamelen en paarden vielen de betogers aan. Zogenaamde voorstanders van Mubarak gooiden met molotovcocktails en er werd zelfs geschoten. Het leger greep niet in en er ontstonden hevige gevechten.
Nashwa en Ashraf waren in het gedrang zodanig naar voren geduwd, dat ze in de vuurlinie waren gekomen en dat was Ashraf fataal geworden. Een molotovcocktail had hem vol getroffen.
Nashwa overleefde de veldslag, maar de dood van haar geliefde was een enorme klap voor haar geweest. Met een paar vrienden had ze Ashraf naar het huis van zijn ouders gebracht. Dat was dichtbij, maar het was moeilijk geweest om het plein ongeschonden te verlaten. Uiteindelijk was het gelukt. 
De eerste uren daarna waren ontzettend moeilijk geweest voor Nashwa. Even wilde ze ook dood. Het kon haar niet meer schelen wat er met haar gebeurde, want haar toekomst was weg. Maar ze bedacht, dat ze dan nooit zou weten of de dood van Ashraf voor niets was geweest of niet. Dus ze was teruggegaan naar het plein.
En nu wist ze dat de dood van haar vriend niet voor niets was geweest. De dictator was weg; het volk had gezegevierd.

Hoe het verder moest met haar vaderland wist Nashwa nog niet precies. Ze hoopte dat de 6 april-beweging als politieke partij aan de nieuwe verkiezingen zou meedoen. Maar dat was van later zorg. Nu was het feest. Ze zou vandaag de hele dag dansen en zingen, ook al was haar hart nog koud. Ze zou dansen en zingen voor Egypte, voor het volk, maar vooral voor Ashraf. En ze danste vol overgave. Net als Anne in Flachau.