De Nederlandse hand
Nederlandse vrouwen schudden als een gek met hun hand en ze kunnen er niets van. Ze grijpen elke gelegenheid aan om de gelakte carrièrenageltjes eens flink in een andere hand droog te laten wapperen, maar er gaat steeds iets mis. Te klamme handjes, misgrijpen, de vingertoppen vastklauwen. Dat Nederlandse vrouwen geen handen kunnen schudden is eigenlijk niet zo vreemd. De Nederlandse vrouw heeft veel in te halen op de mannen. Honderd jaar geleden was dit namelijk geen vast gebruik. Toen gaven alleen mannen elkaar een hand en alleen als ze zaken deden. Nu vrouwen ook broeken dragen en mee mogen doen, willen ze ook ineens de hand schudden. Maar dat gaat niet zomaar goed.
De handdruk kent een lange geschiedenis en is gebaseerd op wantrouwen. Een echt mannending uiteraard, want een vrouw vertrouwt iedereen behalve haar eigen man. Het begon in de tijd dat de mens ternauwernood rechtop kon lopen, grommend tegen bomen plaste en alleen maar aan seks en eten dacht. Zeg maar in de tijd dat iedere vrouw nog een man was, op dat verschil met die koters na. Als de ene vreedzame stam een andere vriendelijke stam ontmoette, moesten de mensen duidelijk maken dat ze elkaar niet vijandig gezind waren. Dat deden de mannen door hun handen voor zich uit te houden met de handpalmen naar voren, als teken dat zij geen wapens bij zich droegen. Het principe van “geef-je-over!” is nog steeds populair in mannenfilms.
In de tijd van de Romeinen kon deze begroeting niet meer worden toegepast. Romeinen hadden namelijk de sterke neiging om gekleed rond te lopen. Iets wat tegenwoordig nog als zeer prettig wordt ervaren, vooral naarmate de mannen in het gezelschap grotere tieten krijgen en de vrouwen langere plooien aan de onderzijde ontwikkelen. Kleding hield in dat er veel meer schuilplaatsen waren voor wapens. Daarom grepen twee Romeinse mannen elkaar bij een ontmoeting naar de polsen. Zo konden ze checken of er geen wapens onder de mouw waren verstopt. De mannenknuffel is het vervolg op deze wapencontrole, al speelde dat zich tijdens symposia ook regelmatig zonder kleding af, en met name in het bijzijn van veel wijn en jonge mannelijke slaafjes. Maar dat even terzijde.
Romeinen waren rare jongens. Dat kan Obelix nog steeds bevestigen vanuit de stripboeken van zijn maatje. Zo waren bepaalde Romeinen ook dol op landjepik en handel drijven met andere volkeren en culturen. Het heeft een paar eeuwen geduurd, maar uiteindelijk waren het ook de stugge provincialen boven de rivieren die elkaar de hand gingen schudden bij zakelijke overeenkomsten. Vanaf het einde van de negentiende eeuw gebeurde dit alleen tussen mannen met dezelfde status. Waar de boeren op hun handen spuugden om handjeklap te doen, besloten de eerste mannen om de overeenkomst met een drogere hand en minder tintelende vingers te sluiten. Dat waren zaken, dus er waren uiteraard geen vrouwen bij betrokken, zelfs niet als het om een hoerenbezoek zou gaan. In het begin van de twintigste eeuw werd het schudden van de hand een algemeen teken van overeenkomst. De boeren meppen elkaar echter nog steeds met bespuugde handen op de klauwen. Verschil moet er zijn.
En die vrouwen dan? Ja, nou, die vrouwen… Die moesten eerst maar eens een broek dragen. Waar de jongens van vader al leerden hoe zij een stevige handdruk moesten geven, kregen vrouwen fijnzinnige lessen met naald en draad. Je bedacht je als vrouw wel driemaal voor je iemand met naald en al een hand zou geven. Pas toen de vrouw meer en meer opkwam in het zakenleven, was het aanvaardbaar voor een vrouw om ook de handen te schudden. En aangezien iedereen tegenwoordig ambities moet hebben, geven Nederlanders elkaar naast die drie kussen ook nog een hand bij een informele begroeting.
Dat de handdruk geëmancipeerd is geraakt, betekent helaas nog niet dat de uitwerking daarvan al geperfectioneerd is. Al eens zo’n klamme dode vis gevoeld? Een roodgelakt nageltje lekker door een bankschroef gehaald en vervolgens fijngeknepen met de bottenkraker? De mooie man duwt een vrouw weg met zo’n gestrekte arm, de enge collega die steeds bij het kopieerapparaat hangt kan niet wachten om een vrouw met een trekhaak naar zich toe te claimen. En dan die vreselijke pompzwengel van het joviale achterneefje, waar de oksels bij gaan klotsen. Nee, dan kan je als Nederlandse vrouw maar beter het voorbeeld van moslimvrouwen volgen. Die begrijpen het tenminste. Geen pijn meer aan je vingers en alleen even lieflijk knikken met je ogen. Dat scheelt een heleboel wilde begroetingen en het is absoluut beter voor de roodgelakte vrouwennagels.
