Vrijspelen
Ooit had cabaretier Theo Maassen het in een van zijn shows over de pret van het mixen van verschillende pakken vla. Enthousiast vertelde hij hoe hij dan vanillevla en chocoladevla in een kom goot en dan genoot van zijn eigen smaak vla. Totdat op een kwade dag dubbelvla in de schappen van de supermarkt lag, waarna Theo Maassen zijn verhaal briesend afsloot met “Dat wil ik verdomme zelf doen!”
Het genot van zelf iets bereiken en daar dan plezier aan beleven zoals Theo Maassen met zijn eigen vla snap ik volkomen. In games vertaalt dat zich voor mij vooral naar het vrijspelen van characters in fighting-games. Alle characters vrijspelen is namelijk iets nobels. Als je met maten een fighting game aanzet, waarin bepaalde characters niet voor handen zijn, drukt dat toch een beetje de pret. Had je het hele character roster echter compleet, dan kon je rekenen op een schouderklopje. Niet alleen toonde je dat je de game meester was, het maakte de matpartijen van die avond des te interessanter wegens meer variatie. Welnu, ik sta er bekend om dat ik alle characters vrij wil spelen. Achievements, extra kleuren voor je characters of extra levels boeien me totaal niet, maar ik moet en zal elk character voor handen krijgen.
Mijn voormalige huisgenoot en goede maat Ryan had Tekken 5, maar kreeg het niet voor elkaar de cheesy eindbaas te verslaan. Ryan bleef Jinpachi’s bitch, tot ik het niet langer aan kon zien en aanbood alles vrij te spelen. Vond hij goed. Hij blij met zijn characters. Ik blij met de voldoening die het me zou geven, alswel met het pressiemiddel om Ryan een week lang de afwas te laten doen. Ik leende een paar dagen zijn PS2 met memorycards, kwam al die tijd mijn kamer niet uit, tot ik hem met gepaste trots een tjokvol select screen kon laten zien. Ryan was blij, maar had graag gezien dat ik me had aangekleed, terwijl ik zijn deur opentrapte.
Min of meer hetzelfde gebeurde met zijn Streetfighter IV. Dit keer vroeg hij er niet echt om. We hadden met onze gameclub een weekend lang een blokhut betrokken. Ik zag wederom de intens trieste leegte in het select screen toen ik Streetfighter IV opstartte en besloot ter plekke dan maar alles vrij te spelen ook. Na me een paar uur in een hoekje bezig gezien te hebben, kwam Ryan me zeggen dat ik nu wel verrekte veel op Egbert ging lijken (het meest contactgestoorde en obsessief/compulsieve lid van onze club), waarop ik hem stoïcijns “I don’t give a fuck, dit is belangrijk, ga weg” toebeet. En om vier uur ’s ochtends van de dag erop had ik het inderdaad voor elkaar en was ook eindbaas Seth nu speelbaar. De rest van het weekend heb ik in lotushouding pal naast de tv gezeten, gelukzalig kijkend naar hoe anderen Streetfighter IV speelden. En vroegen of ik anders alsjeblieft bij Egbert wilde zitten, maar ik voelde hun liefde.
Grootste wapenfeit voor mij was het vrijspelen van alle characters in Guilty Gear XX. De game was zo gruwelijk moeilijk dat ik er waarschijnlijk een maand of zes over gedaan heb. De voorwaarden om de characters te behalen kwam neer op het uitspelen van alle 30 verschillende eindes in storymode. Dat hield in dat je aan bepaalde voorwaardes moest voldoen: win ronde 4 op tijd voor einde #1, scoor minstens één perfect voor einde #2, win ronde 2 met minder dan 25% van je health over voor einde #12, versla de eindbaas in een keer met een perfect zonder te springen, te dashen of te knielen voor einde #29 of welke andere godsonmogelijke uitdaging deze game jouw kant op slingerde. Maar het is me gelukt. Het spel heb ik daarna nooit meer aangeraakt.
En nu is Super Streetfighter IV uit. Met alle characters direct beschikbaar. Maakt het makkelijker voor online spelen. Geen onnodig gedoe met de single player, maar direct aan de slag met het character dat het beste bij je past. Heel slim van de makers. Scheelt je in tijd. Dank je wel hoor, Capcom... DAT WIL IK GODVERDOMME ZELF DOEN!!!
