Bestemming bereikt
Column door Praat
13 Minuten en 35 seconden verwijderd van mijn einddoel schiet het ineens door mijn hoofd; Ik moet nog een bedankje schrijven!
Ik weet in ieder geval zeker dat mijn Lief en ik niet meer bij elkaar zouden zijn. De echtelijke ruzies die ontstonden op de cruciale kruispunten, afslagen en omleidingen hadden onze relatie zeker weten de das om gedaan. En dat terwijl zij juist zonder kaart vaak beter de weg weet dan ik. Alleen het kaartlezen is een probleem. Nu heb ik van diverse bronnen (redelijk betrouwbaar overigens) vernomen dat dit een typisch “vrouwending” is. Zodra er iets op de borden verschijnt wat zich niet in de buurt van de vinger op de kaart bevindt, slaat de paniek toe.
Links of rechts? Nog 400 meter om te kiezen. “Weet je het al schat?” waarop Lief met een klein onzeker stemmetje antwoordt het “niet helemaal zeker te weten”. Nog 300 meter. De voet maar vast van het gas gehaald, tot grote ergernis van de veel te dure leasebakken met ingebouwd navigatiesysteem achter ons die ons meteen trakteren op een lichtshow die niet zou misstaan op Mysteryland. “Het staat helemaal niet op de kaart volgens mij”. Ik voel een kleine irritatie opborrelen. Tuurlijk, er is inderdaad een minuscule kans dat precies het weggetje waar wij op rijden niet op de kaart staat, maar dan nog kun je de richting in principe prima bepalen. Dit probeer ik mijn Lief ook uit te leggen, wat ons weer 200 meter kost.
Nog 100 meter, de snelheid is inmiddels teruggelopen naar niveau 85-jarige die voor het eerst in 50 jaar weer de weg opgaat. Onze arme achtervolgers hebben de claxon nu ook gevonden en maken dat Lief nu écht zenuwachtig wordt. “Schat ik moet het nu écht weten”. Ik probeer het echt hoor, rustig te blijven en vriendelijk te zijn, maar ik kan niet voorkomen dat er toch een heel klein spoortje van irritatie meekomt met deze zin. Het gevolg is vrij voorspelbaar… Lief knakt. “Kijk dan lekker zelf op die verdomde klote kaart! Het staat er gewoon niet op!” schreeuwt ze. Met nog 40 meter te gaan en geen mogelijkheid om hier te stoppen, besluit ik links te gaan. Na mijn antwoord, dat nog het meest lijkt op een slechte quote uit een nóg slechtere Nederlandse film, ontstaat er een conversatie die ik jullie zal besparen. Conclusie: ik ben een arrogante betweterige lul en Lief is een domme blinde koe. Wat kan je toch mooie dingen doen met taal.
Uiteraard was links niet de goede keus, wat ik dan weer op mijn bord krijg. Ik besluit de auto aan de kant te zetten, de kaart uit Lief d’r hand te rukken om te concluderen dat zelfs de provincie die ze aanwijst niet de juiste blijkt te zijn. Langzaam dringt het tot me door dat dit misschien niet de reden zou moeten zijn om d’r uit de auto te zetten. Ze probeert het écht, ze kan het gewoon niet. Net zoals ik weleens probeer te dansen zoals zij. Ze danst de sterren van de hemel, echt waar. En ik… sja, ik dans ze weer terug aan de hemel. Zelfs Robocop beweegt soepeler dan ik. Misschien moet ik voortaan Lief maar laten rijden zodat ik dan de kaart kan lezen? Slecht plan. Lief rijdt zoals ik dans. En dan ineens zie ik het licht. Het is de kleine investering meer dan waard. Met een grote bos bloemen en een klein doosje verras ik Lief de volgende dag tijdens het diner.
Bedankt TomTom, voor het redden van onze fantastische relatie!
