Nazipraat
De laatste tijd heb ik gemerkt dat (neo)nazisme steeds vaker zichtbaar is. Op straat zie je vaak mensen lopen die op de een of andere manier toch nazisme uitdragen. Bijvoorbeeld jongens met bomberjacks en een white power teken achterop, of iets meer verborgen op de arm bijvoorbeeld. Dat vond ik al heel schokkend, om nog maar niks te zeggen over de jongens die er bijlopen als skinheads.
Ik had er nooit meer zo bij stil gestaan, maar het laatste jaar viel me het racisme en nazisme in Nederland weer enorm op. Een diepe haat ontwikkelde zich in mij, tegen deze cultuur. Ik bedoel, hoe haal je het in je hoofd om met een white power teken te gaan lopen?! Met dat teken, wat jij op je jas draagt, beledig je honderden mensen op een dag! Ik was van mening dat zulke mensen gewoon geen recht hadden om te leven. Mensen die hun leven baseren op het haten en beledigen van anderen zijn geen aanwinst voor ons land!
Mijn diepe haat, gecombineerd met mijn redelijk agressieve natuur, zorgde ervoor dat ik vele malen op het punt heb gestaan zo'n gozer helemaal kapot te slaan. Hoe kan zo iemand, in het licht van de geschiedenis, zich nu zo gedragen? Kijk één documentaire, één stukje film over concentratiekampen en Jodenvervolging en je weet genoeg! Een normaal denkend mens zou gewoon nooit kunnen sympathiseren met die onzin! Wat jij daar uitdraagt, heeft miljoenen mensen het leven gekost, op een vreselijke manier. Om nog maar te zwijgen van al het leed van de familieleden.
Op een gegeven moment kwam ik in een situatie op mijn werk terecht, dat ik gedwongen werd twee skinheads te helpen. Ik wilde het niet, maar moest in dit geval gewoon helpen. Ik stond er vreselijk afstandelijk bij, en de twee heren behoorlijk haatvol aan te kijken. De heren begonnen vragen te stellen. Wat mij heel erg opviel, is dat het twee bijzonder vriendelijke jongens waren. Ze waren uiterst respectvol tegen me, wat ik niet verwacht had. Ze kwamen redelijk intelligent en bescheiden over.
Mijn enorme haat voor deze groep mensen ging eigenlijk in één klap over naar een diep medelijden. Mijn gedachten waren ineens omgedraaid. Hoe kunnen die intelligente en bescheiden jongens nu zo zijn? Waarom bouw je je hele leven om een haat tegen iemand die je nog nooit hebt leren kennen? Waarom doe je dit met je leven?
Ik moet tot mijn grote spijt toegeven dat ik veel jaren geleden toch een beetje sympathie heb gehad met het nazisme in het algemeen. Het is zo makkelijk: overal om je heen wordt op buitenlanders en soms Joden in het speciaal gescholden. Dit gecombineerd met een (in mijn geval) beste vaderlandsliefde en verkeerde vrienden, kan heel makkelijk leiden tot het feit dat je zelf er ook in mee gaat. Het vervelende is, de echte nazi's zie je niet zomaar lopen op straat met allemaal tekens. De echte nazi woont naast je, gaat naar zijn werk, heeft kinderen. De stille jongens, de jongens die hebben nagedacht, de jongens die het met argumenten kunnen overbrengen. Die zijn gevaarlijk. Zo ook in mijn geval. Iemand in mijn omgeving, waar ik redelijk wat mee omging was zo iemand.
Een heel intelligente jongen was het. We hadden het vaak over theologische en filosofische dingen. Diepe nachtelijke gesprekken over hevig filosofische onderwerpen. En het was best een wijze jongen. Hij zag bepaalde dingen heel helder. Maar, het was dus ook een nazi. Hij stak het ook niet onder stoelen of banken tegen mij. Hij vroeg me wel om het niet rond te bazuinen, dit heb ik ook niet gedaan.
Op een gegeven moment ging ik meer van zijn gedachten begrijpen, van de daden van Hitler en nazisme moest ik uiteraard niets hebben. Maar het extreme gevoel van vaderlandsliefde, en het (valse) gevoel dat 'de buitenlander' Nederland kapot maakt zorgden voor begrip.
Op een gegeven moment ging deze jongen werken in het buitenland. Ik heb hem daarna nog twee keer gesproken in het echt, en we hebben wat over en weer gemaild. Dat deze jongen naar het buitenland ging was de redding van mijn gedachten. Anders zou ik er misschien wel verder in gegaan zijn. Het contact vervaagde gelukkig al redelijk snel. Gelukkig, omdat zijn ideeën gewoon niet kunnen. Tolerantie en liefde is de weg, geen haat en frustratie!
Dit kwam weer bij me boven die avond. Ik heb die avond voor mezelf besloten mijn haat gevoel tegen de mensen die met nazisme sympathiseren weg te doen. Ik heb medelijden met ze, ik haat ze niet. Deze mensen zijn zielig, en zijn het niet waard gehaat te worden. Deze mensen zijn naast uitdragers van een vreselijke filosofie ook slachtoffer van de situatie. Deze mensen vergiftigen zichzelf met hun eigen kromme gedachten. Deze mensen moeten niet met geweld aangepakt worden, want dat overtuigt ze meer en meer van hun eigen gelijk.
Volgende keer, als ik de kans krijg, ga ik met zo'n jongen praten. Kijken wat hem beweegt, en hem proberen met argumenten te raken, in plaats van met mijn vuisten.
