Apartheid
PvdA-minister van der Laan (integratie) wil dat de Utrechtse wethouder Spit stopt met het aanbieden van gescheiden inburgeringcursussen voor mannen en vrouwen.
Hè? Gescheiden inburgeringcursussen?
Klinkt tegenstrijdig. Welke randdebiel heeft dat nou weer bedacht? Zijn we hier in Nederland niet meer in staat om te denken vanuit onze eigen gedachten en om de term maar eens uit de kast te trekken; onze normen?
Het moet niet gekker worden.
Als tegenargument werpt Spit op dat de gescheiden cursussen meer mensen aantrekt dan wanneer het gemengd is. Ja, dat snap ik. Als je mensen iets oplegt wat ze niet leuk vinden dan worden ze dwars. Maar de inburgeringcursus is toch verplicht? De cursus is toch een uitgelezen kans om de integrerende medemens te laten zien hoe de verhoudingen in Nederland zijn? Dat we hier alles gemengd doen. Het enige dat gescheiden is zijn de toiletten en één op de drie stellen; maar daar komen ze vanzelf wel achter.
Ik begrijp dat het even aanpassen is als je niet gewend bent in een ruimte met een man of vrouw te zitten, maar dat is nu eenmaal gebruikelijk in ons land. De aanwezigheid van de diverse bevolkingsgroepen is volgens mij een prima weergave van de samenstelling van Nederland, dus een uitgesproken situatie om daar kennis mee te maken.
Ik zou de overige argumenten voor het scheiden van man/vrouw tijdens de cursussen wel willen weten. Als de enige tegenwerping is dat ‘ze’ anders niet komen omdat ze nu eenmaal niet ‘samen’ willen, getuigt dat weer van een soort toegeeflijkheid waar mijn tenen van krullen.
Ik moet verdomme zoveel wat ik eigenlijk niet wil. Om te beginnen werken. Zou het niet heerlijk zijn als ik mijn baan kan opzeggen om de hele dag te doen wat mijn hart mij ingeeft? Gewoon, omdat ik niet wíl werken.
Laat wakker worden. Kopje koffie. Sigaretje. Lummelen. Nog een kopje koffie. Teletekst kijken. Douchen. Beetje lezen. Beetje schrijven. En dat de hele dag door. Zou ik best wel willen, maar dat gaat helaas niet want dan heb ik geen inkomen.
Ik als (gescheiden) vrouw heb mezelf dezelfde plichten en lasten opgelegd als die van een man. Ik profiteer van de rechten die ik als vrouw heb en ik draag mijn steentje bij door voor mijn inkomen te zorgen zodat ik mijn huur (krijg geen toeslagen), alle overige rekeningen en de bergen boodschappen voor mijn kinderen kan betalen.
Niet altijd makkelijk, maar het moet. Of ik nou wil of niet.
Dus als je mij verder vraagt wat ik vind van het idee van PvdA-er Anja Timmer om mensen met een (deeltijd) WW uitkering in te zetten als vrijwilliger, is dat een open deur intrappen. Ik roep al jaren dat ik niet begrijp dat mensen met een uitkering er niets voor hoeven te doen. WW-ers inzetten als vrijwilliger bij sportclubs, jeugdzorg en onderwijs levert mij slechts deze reactie op: ‘He, hè, zal tijd worden’. Zal niet iedereen met een uitkering leuk vinden. Nee. Al denk ik dat mensen, die zijn ontslagen en ongewild thuis zitten het helemaal niet erg vinden om als vrijwilliger ingezet te worden. Eigenlijk kun je de verplichte ter arbeidstelling ook een soort her-inburgeringcursus noemen. Werkelozen worden gedwongen aan het sociale arbeidsproces deel te nemen.
Iedereen die als vrijwilliger gaat werken, krijgt een hogere uitkering. Dat dan weer wel. Wat zullen de oudjes in verpleeghuizen en bejaardenhuizen blij worden van al die vrijwilligers (die misschien in het begin star zijn, maar al snel opbloeien van het goede werk dat ze verrichten. Wedden?)
We hebben in dit land veel rechten (soms teveel zeker als het gaat om criminelen en privacy; maar dat wordt een andere column) maar naast omgangsvormen ook plichten.
Man en vrouw zijn gelijk, al heeft de man godgeprezen gemiddeld zo’n twaalf centimeter extra, waardoor er een zeer prettige ongelijkheid blijft bestaan, maar in de dagelijkse gang van zaken staan we op gelijke voet (ook weer niet in alles, vrouwen verdienen gemiddeld minder dan de man; maar ook dat wordt een andere column) en dus moeten nieuwelingen hun huidige omgangsvormen herzien. De cursist die afziet van de cursus vanwege (geloof)overtuiging heeft eerder extra begeleiding nodig, dan zijn zin te krijgen. Want als je jezelf afschermt vanwege wat voor overtuiging dan ook, raak je geïsoleerd en wie wordt daar nou gelukkig van? Ik begrijp best dat het niet makkelijk is om –als je het niet gewend bent- te mengen met het andere geslacht, maar dat is de essentie van onze samenleving. Het woord zegt het al. Samen leving.
Er kan hier toch geen sprake zijn van Zuid-Afrikaanse toestanden waarbij het woord “apartheid” bij mij nog altijd een gevoel van groot onrecht oproept.
Apart of gescheiden, het is hetzelfde. Ik vraag me af of de mannen niet bij de vrouwen willen of de vrouwen niet bij de mannen? Hoe dan ook; gescheiden inburgeringcursussen zijn discriminerend, schieten hun doel voorbij en getuigt van slap karakter.
De enige die van mij apart mogen worden gezet zijn de –hoogstwaarschijnlijk pedagogisch opgeleide- bestuurders die deze onzinnige maatregel, het apart inburgeren, hebben verzonnen.
Separeer hén een tijdje en laat ze ’ns goed nadenken over de gevolgen van al die pedagogische flutbeslissingen, zodat ze er achterkomen dat het eigenlijk hetzelfde is als opvoeden. Weigeren is zoveel moeilijker dan toegeven.
Maar een kind wordt er wel wijzer van.
